Όλα τρέχουν, όλα απαιτούν, όλα είναι προτεραιότητα ,μια καθημερινότητα που σε αποχαυνώνει. Ενέργειες χωρίς σκέψη, μηχανικές. Ένα μόνιμο άγχος που γίνεται κομμάτι του εαυτού μας. Και τότε έρχεται για να μας θυμίσει ότι είμαστε φθαρτοί ,εφήμεροι ότι στο σύμπαν υπάρχει αρχή και τέλος . Έτσι άλλωστε αποκτά αξία η ζωή. Μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις, δεν ξεχωρίζει κανέναν, αν είναι να τον επιλέξει. Χτυπάει απρόσκλητα κι αλύπητα .Είναι η αντιφατική και ταυτόχρονα η ειρωνική πλευρά της ζωής. Κλαίμε ,γελάμε, ζούμε ,πεθαίνουμε, πονάμε και γιατρευόμαστε.
Χαρά ,ελπίδα, ανησυχία για την υγεία τους, παιδικές αρρώστιες, παιδικά ατυχήματα, αλλά στο άκουσμα της λέξης «καρκίνος» όλα αλλάζουν και ξεκινάει ο Γολγοθάς . Εκεί είναι η στιγμή, που έρχεσαι αντιμέτωπος με την αδυναμία να προσφέρεις προστασία στο ίδιο σου το παιδί, αυτή την προστασία που υποσχέθηκες με το που το κράτησες στην αγκαλιά σου.
Είναι δύσκολος ο παιδικός καρκίνος. Η καθημερινότητα είναι άσχημη. Νοσοκομεία, εξετάσεις, θεραπείες, παρενέργειες. Η αρρώστια και ο θάνατος προκαλούν οδύνη ,δεν έχουν χρώμα, δεν ταιριάζουν στα παιδιά, θα έπρεπε να αφορούν μόνο τους ενήλικες. «Όπως όμως δε μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη ζωή, με τον ίδιο τρόπο δε μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από το θάνατο…» .
Παιδιά χαρισματικά, με δύναμη ψυχής που παραδίδουν απλόχερα μαθήματα ζωής και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Παιδιά πολύ πιο ώριμα απ’ την ηλικία τους που επωμίστηκαν ένα δυσανάλογο βάρος. Πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους τα παιδιά αυτά, πόση αξιοπρέπεια!
Δεν είναι κάτι που το επιλέξανε. Άλλωστε δεν μπορούμε να προβλέψουμε ,τι δοκιμασίες έρχονται στη ζωή για να μας κάνουν πιο δυνατούς, ειδικά σε θέματα υγείας, αλλά αν αγωνιστούμε όλοι μαζί όλα αντιμετωπίζονται.
Αυτά τα παιδιά δεν έχουν άλλη επιλογή, εμείς όμως έχουμε. Να βοηθήσουμε όλοι ,να τα στηρίξουμε, να ενημερωθούμε για τις παιδικές νεοπλασίες και να ευαισθητοποιηθούμε σχετικά με τις ανάγκες των παιδιών που νοσούν από καρκίνο. Ας κάνουμε αυτό που πρέπει, ας το κάνουμε να μας αφορά. Όταν παιδιά ψάχνουν να βρουν συμβατό δότη που θα τους σώσει την ζωή, βοήθησε προσφέροντας λίγα κύτταρα και λίγο από τον χρόνο σου . Ας μην προσπαθούμε να το ξορκίσουμε κάνοντας ότι δε μας αφορά, στρίβοντας αντίθετα το βλέμμα σε εκείνο το φαλακρό παιδάκι με την απίστευτη αξιοπρέπεια. Μπορεί να συμβεί σε όλους.
Οι εικόνες των παραμυθιών είναι παρόμοιες με τις εικόνες των ονείρων. Κάποια παραμύθια όμως όσο χρώμα και να τους βάλεις θα συνεχίσουν να πονάνε, αλλά πάντα υπάρχει μια θετική και αισιόδοξη νότα όταν ξυπνάς από τον εφιάλτη. Ο παιδικός καρκίνος είναι σπάνιος σε ποσοστό 0,5 έως 4,6% όλων των περιστατικών καρκίνου. Αν η διάγνωση γίνει χωρίς καθυστέρηση τα ποσοστά ίασης είναι υψηλά, τα 8 στα 10 παιδιά με παιδικό καρκίνο θεραπεύονται πλήρως. Απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, επίμονη κούραση, ανεξήγητη χλωμάδα, ξαφνική εμφάνιση μελανιών στο παιδί, πόνος στα οστά ας μας προβληματίσουν.
Η περιπέτειά τους μας κάνει να δούμε την ζωή κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Θα προτιμούσα να μην υπήρχε ο παιδικός καρκίνος, κι ας μην ανακάλυπτα την αξία της ζωής. Αυτό όμως δεν είναι επιλογή. Επιλογή μου είναι να στηρίξω τους συνανθρώπους μου που το αντιμετωπίζουν. Είμαι θυμωμένη, εκνευρισμένη αλλά έχω ελπίδα. Κάνω αυτό που πρέπει και το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ. Όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε, να βοηθήσουμε στην μάχη αυτή.Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας, όλοι θέλουμε το καλύτερο για αυτά. Κάποια παιδιά έρχονται στη ζωή για να μας κάνουν πιο δυνατούς και να μας διδάξουν να μη χάνουμε το κουράγιο και την αισιοδοξία μας. Σε αυτά τα παιδιά υποκλινόμαστε.
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενικός–Οικογενειακός Ιατρός, Επιμελήτρια Ά Κέντρο Υγείας Μουζακίου, Περιφερειακή Σύμβουλος
