Οι 100 πρώτες μέρες κάθε κυβέρνησης, σηματοδοτούν παραδοσιακά το διάστημα κατά το οποίο δίνει το πολιτικό της στίγμα. Αποτελούν ένα πρώτο δείγμα, φανερώνουν προθέσεις και νοοτροπία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπαρουσιαζόταν στον ελληνικό λαό ως «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας». Ωστόσο, τρεις μήνες μετά την εκλογική του νίκη, όλα βαίνουν προς το χειρότερο για τη χώρα, εντός κι εκτός συνόρων.
Αντίθετα, οι «εθνοσωτήρες» έχουν καταφέρει στο εσωτερικό να μπερδέψουν τους ψηφοφόρους τους με τη δημιουργική τους ασάφεια και παράλληλα να αμαυρώσουν την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Δεν ξαφνιάζει βέβαια κανέναν το γεγονός ότι στην Κουμουνδούρου έχουν βρεθεί σε δυσάρεστη θέση στον πρώτο αυτό απολογισμό, καθώς προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στον κόσμο ανεδαφικές υποσχέσεις, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα του οποίου η εφαρμογή ήταν εξ’ ορισμού ουτοπική.
Τι είδαμε αυτές τις 100 μέρες, σε αυτή τη μικρή χρονικά, αλλά αρκετή για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων περίοδο;
Το φιάσκο των διαπραγματεύσεων
Είδαμε την κυβέρνηση πολύ συχνά σε σύγχυση, να επιδίδεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια και να καταφεύγει σε ευφημισμούς και ρητορικά τεχνάσματα για να δικαιολογήσει τις επιλογές της.
Στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων, η «τρόικα» μετονομάστηκε σε «θεσμούς» και «Brussels Group», το μνημόνιο έγινε «ενδιάμεση συμφωνία» και η νέα αυτή ονοματοδοσία πανηγυρίστηκε σαν νίκη την οποία «γευόμαστε» καθημερινώς. Δυστυχώς το μόνο που έχει… καταφέρει η ελληνική αντιπροσωπεία στις συζητήσεις με την Ε.Ε. είναι η εν δυνάμει ρήξη με τους Εταίρους, η διεθνής απομόνωση της χώρας και το σφίξιμο τη θηλιάς γύρω από το λαιμό των Ελλήνων.
Η λέξη «Grexit» έχει γίνει πια μόνιμη επωδός στα χείλη ειδικών και μη και συχνά πρωτοσέλιδο στον ξένο Τύπο. Οι χωρίς σχέδιο και αντιφατικές ελληνικές θέσεις στα Eurogroup δεν έχουν φέρει αποτελέσματα, μόνο θολές εντυπώσεις. Η διακριτική (;) απόσυρση του υπουργού Οικονομικών από την πρώτη γραμμή των διαπραγματεύσεων, η απόφαση για συνολική λύση με νέα διαπραγματευτική γραμμή χωρίς περιθώριο χρόνου, σήμανε και την έμμεση παραδοχή εκ μέρους του πρωθυπουργού της λανθασμένης επιλογής προσώπων και της αποτυχίας της ακολουθούμενης ως τώρα στρατηγικής.
Υποσχέσεις και υποχωρήσεις
Το κλείσιμο της «κάνουλας» από την ΕΚΤ έχει υποχρεώσει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε εσωτερικό δανεισμό για την κάλυψη των τρεχουσών χρηματοδοτικών αναγκών της. Η πρόσφατη ανακοίνωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, που ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δαιμονοποιήσει ως αντι–συνταγματική πρακτική, με την οποία υποχρεώνει τους δημόσιους φορείς να καταθέσουν στην Τράπεζα της Ελλάδας τα αποθεματικά τους, είναι ενδεικτική του πανικού που έχει καταλάβει το Μαξίμου.
Η υποτιθέμενη «άμεση» καθιέρωση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ μετατράπηκε τεχνηέντως σε… σταδιακή και ίσως παραπεμφθεί κι αυτή στις καλένδες, όπως και άλλες προεκλογικές μεγαλοστομίες του ΣΥΡΙΖΑ. Μία ακόμα υποχώρηση μπροστά στα δύσκολα. Η ανεργία βρίσκεται ακόμα σε ύψη που δεν γεννούν αισιοδοξία για το μέλλον και η ανάπτυξη μοιάζει ανέφικτη με τα σημερινά δεδομένα.
Στα λόγια μένει και η… πολυδιαφημισμένη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, όπως και η επαναφορά του αφορολόγητου στις 12.000 ευρώ, μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Συν τοις άλλοις, σε ένα απονενοημένο διάβημα απαξίωσης του θεσμικού πλαισίου, η κυβέρνηση (με τροπολογία όπου προτείνεται η εξαίρεση της υποχρεωτικής δημοσίευσης των αποφάσεων που αφορούν σε δαπάνες της δημόσιας διοίκησης) φαίνεται να ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ, ενός από τα πολυτιμότερα εργαλεία διαφάνειας της δημόσιας διοίκησης, επικαλούμενη γραφειοκρατικά προβλήματα.
Μεταναστευτικό και καταλήψεις
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε μείζονα εθνικά θέματα όπως το μεταναστευτικό, χαρακτηρίζονται από ανευθυνότητα και ατολμία.
Τα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών άνοιξαν τις πύλες τους εν μία νυκτί χωρίς σοβαρό σχεδιασμό. Η ίδια έλλειψη οργανωμένου πλάνου παρουσιάστηκε και ως προς την αντιμετώπιση και υποδοχή των προσφυγικών κυμάτων που κατέφτασαν στη χώρα μας λόγω του πολέμου στη Συρία.
Οι καταλήψεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη Νομική αντιμετωπίστηκαν επίσης με ελαφρότητα και εξέθεσαν την κυβέρνηση, που παρακολουθούσε αμήχανη τους βανδαλισμούς, ανήμπορη να λάβει αποφάσεις και την πολιτική ευθύνη για την καταστολή τους.
Αντί επιλόγου παραθέτω απόσπασμα από συνέντευξη του Ελευθερίου Βενιζέλου στο «Ελεύθερον Βήμα», τον Ιούλιο του 1922, όταν η Ελλάδα είχε βυθισθεί σε εθνική κρίση εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Εθνικού Διχασμού:
«Να το πάρωμεν απόφασιν ότι δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, “Θεός της Ελλάδος”. Ένας είναι ο Θεός δι΄ όλα τα έθνη. Η φρόνησις, η διορατικότης, η προορατικότης, η επαφή με την πραγματικότητα.
Ιδού τι θα μας βοηθήση θετικά να επανορθώσωμεν ό,τι είναι επανορθώσιμον».
Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε με μπασκετικούς όρους: Μηδέν στα τέσσερα (0/4) για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση.
