Τα κατορθώματα κάποιων ανθρώπων έχουν γραφτεί με φωτεινά γράμματα, ενώ κάποιων άλλων με μελανά. Ο χρωματισμός διαπιστώνεται (σχεδόν πάντα) όταν κόβεται το νήμα της ζωής και ο χαρακτηρισμός έρχεται για να δώσει στην επιγραφή αξία και νόημα. Προφανώς, η ζωή είναι ένα ένδυμα που φοράμε όλοι.
Μία εύστοχη άποψη άλλωστε του Αμερικανού Συγγραφέα και Δημοσιογράφου Τσαρλς Μάικλ ΄΄Τσακ΄΄ Παλάνιουκ, δίνει την σωστή ερώτηση προς απάντηση: «Αν θάνατος σήμαινε να αφήσεις τη σκηνή για λίγο, όσο χρειάζεται για να αλλάξεις κουστούμια και να γίνεις ένας καινούργιος χαρακτήρας, θα έκανες πιο γρήγορα; Ή θα καθυστερούσες;» Τρομερό δίλλημα! Όσο οι φόροι και οι γέννες..! Δεν υπάρχει ποτέ η κατάλληλη στιγμή για κανένα από αυτά τα τρία περιστατικά.
Εν πάση περιπτώσει, το να πεθαίνουμε είναι κάτι που τα ανθρώπινα πλάσματα κάνουμε συνεχώς, όχι μόνο στο τέλος της φυσικής μας ύπαρξης σ’ αυτή τη γη, αλλά και κατά περιόδους.
Στην πραγματικότητα επιβιώνουμε κάθε στιγμή, τελικά, εκτός από την τελευταία. Και πιστέψτε πως σε κάθε κίνδυνο, από όλους τους μηχανισμούς διαφυγής, ο θάνατος είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Γι’ αυτό και οι δεήσεις καλά κρατούν.. αφού εκπνεύσει μια ψυχή. Ενώ είναι απίστευτη στις μέρες μας η νεκρανάσταση και επικυρώνεται διά παντός η παύση ζωής, από τις αναγγελίες κυρίως των γραφείων τελετών, συνεπώς ο θάνατος ακυρώνει όλες τις δεσμεύσεις του εκλιπόντος. Σίγουρα, ο πρώτος άνθρωπος που πέθανε πρέπει να ένοιωσε πολύ μεγάλη έκπληξη και ανακούφιση ταυτόχρονα. Και δεν θα είχε άδικο.
Έχουν ακουστεί και μαρτυρίες διάφορες ανά τους αιώνες για τους ψεύτικους θανάτους, με σκοπό την επίγεια λύτρωση του υποψήφιου νεκρού. Κυρίως αφορά επιφανείς ανθρώπους, που βρίσκουν καταφύγιο σε τέτοιου είδους τεχνάσματα. Και τους μνημονεύουν κανονικά και με το νόμο ζώντας κυρίαρχα κρυφά κάπου επιμελώς καλά κρυμμένοι και μεταμφιεσμένοι, απολαμβάνοντας (ίσως) και τα αφορολόγητα κέρδη μιας πολυτάραχης ζωής. Τα ονόματα είναι γνωστά σε παγκόσμια κλίμακα και με τα στόματα όσων τους καλύπτουν ερμητικά κλειστά.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη
(Συγγραφέα – Ερευνητή)
