22 Ιουλίου 2013: 1850 περίπου μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι-εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι σε ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, τίθενται σε διαθεσιμότητα. Χιλιάδες μαθητές βλέπουν μπροστά τους να κλείνει η πόρτα για 46 περίπου ειδικότητες στην τεχνική εκπαίδευση.
22 Μαρτίου 2014 ( 8 μήνες αργότερα )
Για όλους αυτούς τους συναδέλφους, εδώ και λίγο καιρό, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι υποσχέσεις και οι διαβεβαιώσεις «τακτοποίησης» που μοιράζονταν όλο αυτό το διάστημα των 8 μηνών από τους αρμόδιους υπουργούς, έμειναν απλά υποσχέσεις και σήμερα αποκαλύπτεται στον καθένα το πόσο ξεδιάντροπα η κυβέρνηση έπαιζε με την αγωνία των εκπαιδευτικών.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς, που ακόμη δουλεύουμε στα σχολεία, καταλαβαίνουμε τι θα σημαίνουν οι απολύσεις αυτές από δω και πέρα για τον καθένα μας;
Συνάδελφοι,
αν επιτρέψουμε να προχωρήσουν τα σχέδια της ΕΕ, τρόικας και κυβέρνησης, που σαν στόχο έχουν την πλήρη κατάργηση της μόνιμης και σταθερής εργασίας, τότε ένα είναι το σίγουρο: Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, είμαστε υποψήφιοι για τις επόμενες λίστες των απολυμένων. Στο μέλλον ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι στον κατάλογο των απολυμένων είτε επειδή πλεονάζει, είτε επειδή έχασε την οργανική του θέση και κρίθηκε υπεράριθμος (ήδη μιλάνε για αύξηση ωραρίου και για 1700 συγχωνεύσεις), είτε επειδή κρίθηκε «ανεπαρκής», είτε επειδή τέθηκε σε αργία σύμφωνα με το νόμο περί πειθαρχικών διώξεων.
Έχουμε αλήθεια αναλογιστεί αν βρεθούμε στην παραπάνω θέση ποια θα θέλαμε να ήταν η στάση των συναδέλφων μας και γενικότερα του κλάδου;
Συνάδελφοι,
έχουμε χρέος έμπρακτα να σταθούμε αλληλέγγυοι στους συναδέλφους-εκπαιδευτικούς που απολύονται. Συμμετέχουμε μαζικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις για να εμποδίσουμε την κυβέρνηση να κάνει πράξη τα σχέδιά της. Αγωνιζόμαστε για να υπερασπιστούμε τόσο το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά όσο και το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου.
Κι αυτό είναι καθήκον όλων μας.
Έχοντας επίγνωση της ευθύνης που φέρουμε ως εκπαιδευτικοί, δε πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει ούτε μια απόλυση. Γιατί συνάδελφοι, όταν αρχίσει να πέφτει το πρώτο τουβλάκι από το ντόμινο είναι ζήτημα χρόνου πότε θα πέσουν και τα υπόλοιπα.
Μη περιμένουμε να πάρει φωτιά η γωνιά μας για να υπερασπιστούμε τη ζωή μας. Ίσως τότε είναι πολύ αργά.
Η ώρα μηδέν έφτασε. Η αρένα, με τους πρώτους μελλοθάνατους – μάρτυρες, είναι έτοιμη. Οι ιαχές τους μας καλούν σε συμπαράσταση. Θα αρνηθούμε; Θα πάρουμε θέση παρατηρητή στις κερκίδες του σταδίου για να απολαύσουμε το αίμα τους; Θα μείνουμε άπραγοι;
Εμπρός, όλοι μαζί, για να μπορούμε σε λίγες μέρες να γιορτάσουμε το 1821 με ψηλά το κεφάλι.
ΟΛΟΙ στον ΑΓΩΝΑ! ΟΛΟΙ στην ΑΠΕΡΓΙΑ 19-20/3 και στις ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
