Οι απανωτές κινητοποιήσεις που έγιναν στις 2, στις 9 και στις 16 Μάρτη αποτέλεσαν ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα του κινήματος των εκπαιδευτικών. Ήταν η πρώτη μετά από τέσσερα χρόνια, όχι αμελητέα εμφάνισή του, μια εμφάνιση που έγινε με όρους μαζικότητας και μαχητικότητας. Με τις κινητοποιήσεις αυτές:
- Επανήλθε στο δρόμο η αντίσταση και η διεκδίκηση.
- Ξεπεράστηκαν οι χαρταπιάγκες αιτημάτων που μπορεί να θυμίζουν μανιφέστα αλλά όχι αγώνα.
- Προσπεράστηκε η αποπροσανατολιστική γραμμή υπουργείου – ΟΛΜΕ – ΔΟΕ, που προσπάθησαν να ανοίξουν ως θέμα συζήτησης τα «κριτήρια διορισμών» σε μια φάση που έρχονται απολύσεις.
- Μα, πάνω απ’ όλα, -έστω ανολοκλήρωτα, έστω δειλά- αναδείχτηκε το κεντρικο ζητημα, που είναι αυτό της αδιοριστίας, των απολύσεων και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και, άρα, αντικειμενικά και το κεντρικο αιτημα που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μονιμοποιηση ολων των συμβασιουχων μέσα κι έξω από την εκπαίδευση.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η δουλειά είναι από τα πιο βασικά δικαιώματα στη ζωή των ανθρώπων. Και η πλήρης και μόνιμη δουλειά είναι εκείνη που συγκροτεί τους εργαζόμενους, που τους κάνει ικανούς να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, να οργανωθούν με τους συναδέλφους τους και να παλέψουν. Για αυτό το λόγο το σύστημα τα τελευταία χρόνια –μέσω των κυβερνήσεών του σε Ανατολή και Δύση- προσπαθεί λυσσαλέα να συντρίψει κάθε ίχνος πλήρους και μόνιμης εργασίας. Ο συμβασιούχος είναι μόνιμα περιπλανώμενος, αιχμάλωτος, εκβιαζόμενος, σταθερά ληστευόμενος χωρίς να μπορεί εύκολα να αντιδράσει.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, το σύστημα προωθεί την αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση και την απόλυτη διάλυση και των εργασιακών σχέσεων των μόνιμων εργαζομένων, οι οποίοι διασπασμένοι –κάτω από το καθεστώς αυτής της ελαστικοποίησης- και τρομοκρατημένοι μπροστά στα «χειρότερα» των συμβασιούχων, βλέπουν και αυτοί να δυσκολεύουν έτσι οι συνθήκες για αυτούς.
Έτσι, ο αγώνας για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση και για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων (αναπληρωτών) είναι ένας σπουδαίος αγώνας. Που έρχεται να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα των αντιδραστικών επιλογών του συστήματος. Ένας σπουδαίος αγώνας που έκανε κάποια πρώτα μικρά βήματα, που δεν πρέπει να μείνουν μετέωρα.
Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να δοθεί με «πειστικά επιχειρήματα» στον αντίπαλο, ούτε με ημερίδες, ούτε με «διαλόγους» με τους σφαγείς των δικαιωμάτων μας, ούτε με πολυδιάσπαση (παραταξιακή, ειδικοτήτων), ούτε με «λογιστικό» υπολογισμό του «πόσοι και με ποια κριτήρια είναι σωστό να διοριστούν», ούτε με αυταπάτες για εύκολες νίκες που θα προκύψουν μέσα από κόλπα και βερμπαλισμούς.
Μπορεί να δοθεί με τη συνείδηση της πολιτικής που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, με την αναγνώριση των φανερών εχθρών και των ψεύτικων φίλων, με το ρεαλισμό του ρόλου που παίζουν οι αστικές και ρεφορμιστικές ηγεσίες.
Με συγκέντρωση δυνάμεων, με γενικές συνελεύσεις και με λογική κλιμάκωσης και ενιαίου αγώνα όλων –συμβασιούχων και μόνιμων- και με κεντρικό αίτημα: μαζικοι μονιμοι διορισμοι και μονιμοποιηση ολων των αναληρωτων.
- Αν η 30 Μάρτη επιλέχτηκε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες για να στείλουν «ηρωικά» τον αγώνα στις διακοπές του Πάσχα και από εκεί στο καλοκαίρι, οι ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ που πρέπει να γίνουν μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια. ΟΛΟΙ στις διαδηλώσεις στις 30 Μάρτη.
- Αμέσως μετά το Πάσχα, γύρος γενικών συνελεύσεων για να ορίσει άμεσα το επόμενο βήμα. Πιο μαζικό, πιο αποφασιστικό, πιο ανεβασμένο.
Συνεχίζουμε – κλιμακώνουμε για τα δικαιώματά μας, κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους, ο αγώνας να περάσει στα χέρια των εργαζομένων. Ο αγώνας αυτός αφορά όλον τον κλάδο!
- Με απόρριψη ηττοπάθειας και της λογικής του μονόδρομου της επίθεσης κυβέρνησης – ΕΕ.
- Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, μαζικοί μόνιμοι διορισμοί – να διοριστούν μόνιμοι όλοι οι συμβασιούχοι-αναπληρωτές.
