Του Νικ.Καλιακούδα, Οικονομολόγου-Νομαρχιακού Συμβούλου Καρδίτσας
Τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετικό το κλίμα που διαμορφώθηκε για την Ελλάδα μετά το μηχανισμό στήριξης, που παρείχαν πρόσφατα οι Βρυξέλλες. Μετά από πολυήμερες διπλωματικές διαπραγματεύσεις, η λύση που δόθηκε έχει χαρακτήρα αποτροπής της χρεοκοπίας και δεν έχει να κάνει με την αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου. Άλλωστε αυτά για λίγες μόνο μέρες κινήθηκαν χαμηλά. Είναι γεγονός ότι βιώνουμε μια περίοδο με το σκληρότερο περιοριστικό πρόγραμμα που έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία και όπως είπε ένας αμερικανός διπλωμάτης «η συμφωνία των Βρυξελλών βοηθάει να μη πάμε στην Κόλαση, όχι για να πάμε στον Παράδεισο».
Πάντως το πρόβλημα είναι δικό μας και δεν πρόκειται να λυθεί χωρίς πολιτικές ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και χωρίς τη πάταξη των φαινομένων κακοδιαχείρισης, που επικράτησαν διαχρονικά στην Ελλάδα.
Τώρα πλέον δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Πολιτικός κόσμος, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, συνδικάτα και αντιπροσωπευτικοί φορείς πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο ανάπτυξης με συγκεκριμένα, μετρήσιμα και στοχευμένα αποτελέσματα.
Τώρα πρέπει να επιδιώξουμε τη μεγάλη στροφή της οικονομίας μας με άξονα το παραγωγικό σύστημα της χώρας και το δημιουργικό ανθρώπινο κεφάλαιό της σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και δημόσιας ζωής. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε τον δείκτη ανταγωνιστικότητας των προϊόντων μας, που είναι και η «αχίλλειος πτέρνα» της οικονομίας μας.
Η ίδια η κρίση μπορεί να αποτελέσει το «φως το αληθινό» για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση των αναστάσιμων ημερών. Πρέπει να ανακτήσουμε τη χαμένη αυτοπεποίθησή μας. Η χώρα πρέπει να αναδυθεί από τις στάχτες της. Η κρίση ίσως αποτελεί ευκαιρία μιας δημιουργικής ανασυγκρότησης της οικονομίας μας. Το καταναλωτικό και σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης, χωρίς συγκεκριμένους στόχους, που ακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια σώρευσε ελλείμματα και ένα δυσβάστακτο χρέος.
Ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας, οι υπερκοστολογημένες προμήθειες και έργα, η κλεπτοκρατία, ο υπερκαταναλωτισμός, η διασπάθιση δημόσιου χρήματος, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή είναι ο απολογισμός του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας μας.
Η αναξιοκρατία, η διαφθορά, η ανομία, η ατιμωρησία, οι πελατειακές σχέσεις και ο παρασιτισμός πρέπει να μας απασχολούν ως ιστορικές έννοιες και παραδείγματα προς αποφυγήν.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας είναι αποτέλεσμα σειρά «πολιτικών ελλειμμάτων» που είναι «φυτεμένα» χρόνια τώρα στη δημόσια ζωή της χώρας μας. Τα ελλείμματα πολιτικής στη παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, την αυτοδιοίκηση, τη κοινωνική ασφάλιση και γενικά σε όλους τους θεσμούς της κοινωνικής οργάνωσης, αποτελούν τροχοπέδη για την ουσιαστική ανάταξη της χώρας. Καθηλώνουν το παραγωγικό σύστημα, αφαιρούν σημαντικούς πόρους από την ανάπτυξη, ποδηγετούν τον πρωτογενή πλούτο και το περιβάλλον, οδηγούν στην ανεργία και την υποαπασχόληση και δεν διασφαλίζουν τη κοινωνική συνοχή.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια πολιτική επανάσταση που θα λειτουργήσει προς όφελος των δημιουργικών ανθρώπων, του μέσου και περιθωριοποιημένου πολίτη. Είναι καιρός να ξαναβρούμε τη καθαρή πολιτική και να ξανασυναντήσουμε τους αληθινούς πολιτικούς, που μπορούν να εκφράσουν το ηθικό περιεχόμενό της. Πρέπει να ξαναανακαλύψουμε τον ρομαντισμό της αυτοδιοίκησης, να οικοδομήσουμε τη χρηστή δημόσια διοίκηση και να την κινήσουμε με ευέλικτους και αποτελεσματικούς ρυθμούς. Χρειαζόμαστε μια πολιτική επανάσταση και όχι απλά μια αλλαγή οικονομικής πολιτικής.
