Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα είναι ιστορικής σημασίας. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο… Και αν θέλουμε να δούμε το πραγματικό και μακροπρόθεσμο διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, τότε θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για το ζήτημα του χρέους στις επόμενες γενιές. Και υπάρχουν δύο ήδη τέτοιων χρεών. Δύο είδη χρεών ακριβώς αντίθετα μεταξύ τους…
Το χρέος μας στις επόμενες γενιές είναι να τους παραδώσουμε μια Ελλάδα βιώσιμη, δυνατή, με μέλλον και προοπτική. Μια χώρα, μια πολιτεία και ένα κράτος που θα κάνει την ζωή τους ευκολότερη, όχι δυσκολότερη — και πάντως καλύτερη από την δική μας. Μια πατρίδα για την οποία θα είναι υπερήφανοι — όχι μια χώρα που θα θέλουν να εγκαταλείψουν. Σε αυτήν την ιστορική φάση, το χρέος μας αυτό μεταφράζεται στην πλήρη εξυγίανση του κράτους και της οικονομίας: στην διόρθωση των λαθών, στην εξάλειψη των ελλειμμάτων κάθε είδους, στην δημοσιονομική προσαρμογή. Το χρέος μας είναι να τους αφήσουμε ένα κράτος που λειτουργεί με αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα. Μια οικονομία χωρίς «χρωστούμενα» των προηγουμένων γενεών να τους υποθηκεύουν την ζωή. Δηλαδή, να τους παράσχουμε τις ελάχιστες πρακτικές προϋποθέσεις της ελπίδας.
Η εναλλακτική είναι να τους αφήσουμε ένα άλλο χρέος: το δημόσιο χρέος. Να αφήσουμε στους Έλληνες του αύριο υπέρογκα χρέη του κράτους, που θα υποθηκεύουν το μέλλον τους πριν καν γεννηθούν. Να τους χαντακώσουμε πριν καν υπάρξουν! Σε αυτό μας οδήγησε η σοσιαλιστική τριακονταετία της κραιπάλης. Και σε αυτό, και σε μέλλον ακόμα χειρότερο, μπορεί να μας οδηγήσει η στραβοτιμονιά της υπόσχεσης για παροχές από χρήματα που κανείς δεν μας λέει από πού θα βρεθούν. Ή τα ρίσκα, που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλουν. Από αυτό προσπαθούμε να θεραπευθούμε, με το τέλος του αγώνα μας ορατό στην άκρη του τούνελ, αλλά και με φάρμακα συχνά επώδυνα. Και με το σύνδρομο στέρησης που συνεπάγεται η παύση κάθε ναρκωτικού ή παραισθησιογόνου. Διότι ακριβώς αυτό ήταν το δημόσιο χρήμα που έκλεψαν από τις επόμενες γενιές Ελλήνων οι κυβερνήσεις του «σοσιαλισμού», της «αριστεράς» και των «αναδιανομών»: ένα παραισθησιογόνο. Ένα ναρκωτικό, που δεν μας επέτρεπε να διακρίνουμε τι μέλλον επιφυλάσσουμε με τις επιλογές μας στα παιδιά μας.
Να μην αφήσουμε την πατρίδα μας να «ξαναπέσει στα ναρκωτικά». Είναι στο χέρι μας.. Άλλο το να πράξουμε το χρέος μας στις επόμενες γενεές, κι άλλο το να τους αφήσουμε τα χρέη μας, όπως φαίνεται να σχεδιάζουν κάποιοι. Το μέλλον το δικό μας και των γενεών μετά από εμάς αποφασίζεται στην κάλπη της 25ης Ιανουαρίου. Ούτε οργή ούτε φόβος, αλλά νηφαλιότητα της ευθύνης.
