Οι κινητοποιήσεις που έγιναν την Παρασκευή 24/4 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις αποτελούν ένα θετικό γεγονός. Οι εκατοντάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν δημιούργησαν ένα δεδομένο, που στην πράξη ξεπέρασε τον τυπικό χαρακτήρα της “ολιγομελούς αντιπροσωπείας“, η οποία θα έδινε… “αποφασιστική απάντηση” (ναι, έτσι ακριβώς γραφόταν δίνοντας νέα διάσταση στη φράση «οι λέξεις χάνουν κάθε νόημα»)! Ξεπέρασε, επίσης, και το κακό και επικίνδυνο προηγούμενο που πήγε να κατοχυρωθεί σε προηγούμενες κινητοποιήσεις, στις οποίες τα σωματεία μοίραζαν στους συμμετέχοντες «εξουσιοδοτήσεις συμμετοχής» (τις οποίες αποδεχόταν η αστυνομία)! Το γεγονός αποκτά μεγαλύτερη σημασία, με δεδομένα το κλείσιμο (στην Αθήνα) εκ μέρους της Αστυνομίας των σταθμών “Σύνταγμα” και “Ευαγγελισμός” του μετρό, το όργιο αστυνομικών ελέγχων στους ανθρώπους που κατευθύνονταν στο χώρο συγκέντρωσης αλλά και τις απανωτές απειλητικές ανακοινώσεις της αστυνομίας να διαλυθούν οι διαδηλωτές.
Η κυβέρνηση παίρνοντας χρυσό μετάλλιο στην ατιμία και στην… αντικοινωνική στάση εκμεταλλεύεται την καραντίνα, για να περάσει ένα νομοθετικό τερατούργημα ενάντια στο λαό, στα παιδιά του και στους εκπαιδευτικούς: Σχολειοποίηση του νηπιαγωγείου, αλλαγές στο δημοτικό, αύξηση ορίου (από 22 σε 26) και ελάχιστου μαθητών για σχηματισμό τμήματος, αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων στο γυμνάσιο, τράπεζα θεμάτων στο λύκειο, άνοιγμα του δρόμου για πολλαπλές βάσεις εισαγωγής για πρόσβαση στην τριτοβάθμια, εμπέδωση της πειθάρχησης στη σχολική ζωή, μαζικό κλείσιμο ΕΠΑΛ μέσω ηλικιακού ορίου, αξιολόγηση και κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών ώστε οι τελευταίοι να είναι αποτελεσματικοί «μπαμπούλες» των μαθητών.
Σημαντικό ρόλο στην αποθράσυνση της κυβέρνησης αποτέλεσε η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Η άρνηση να καλέσουν στις κινητοποιήσεις της Παρασκευής ή το «κάλεσμα» με το χαρακτήρα της «ολιγομελούς αντιπροσωπείας» ήταν το επόμενο βήμα στην κατρακύλα υποταγής που επέδειξε η ηγεσία αυτή μέσω της νομιμοποίησης της λεγόμενης τηλε-«εκπαίδευσης» και του ανοίγματος του δρόμου –μέσω αυτής- σε μια σειρά αντιδραστικές βλέψεις του συστήματος. Βλέψεις που σχετίζονται με την πολιτική της διεύρυνσης των ανισοτήτων στις ευκαιρίες στις σπουδές, της αδιοριστίας, του χτυπήματος της συλλογικότητας και του συνδικαλισμού. Οσο κι αν ακούγεται σκληρό, η πικρή αλήθεια είναι, ότι η προώθηση του πολυνομοσχεδίου – λαιμητόμου έχει την… ευγενική χορηγία αυτής της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Το νομοσχέδιο, λοιπόν, αποτελεί λαιμητόμο για τα δικαιώματα στις σπουδές! Από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο και το Λύκειο, το ίδιο κατάμαυρο νήμα συνδέει τις κυβερνητικές εξαγγελίες. Φραγμοί παντού, κόφτες δικαιωμάτων, μέτρα αποκλεισμού μαζί με δημιουργία κλίματος αποθάρρυνσης για την πλειοψηφία των παιδιών του λαού. Το δικαίωμα στις δωρεάν σπουδές που ροκανίζεται χρόνια τώρα από όλες τις κυβερνήσεις βαδίζει προς συντριπτικό χτύπημα. Και ταυτόχρονα, πειθάρχηση, χειραγώγηση, κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών και σχολείων μέσω αξιολόγησης.
Μια παιδεία ταξική – για λίγους και εκλεκτούς.
Προσαρμοσμένη στον εργασιακό μεσαίωνα που επιχειρούν να επιβάλλουν.
- Τα σωματεία των εκπαιδευτικών να διοργανώσουν Γενικές Συνελεύσεις και σε ανοιχτούς χώρους (προαύλια σχολείων) για να αποφασιστούν κινητοποιήσεις.
- Όχι συμβολικές κινήσεις – εκδηλώσεις. Αλλά ανοιχτές συγκεντρώσεις – διαδηλώσεις με ασφάλεια και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.
- Να αποφασιστεί ΑΠΟΧΗ από κάθε Τηλε-(εκπαίδευση, επιμόρφωση) του υπουργείου. Η στήριξη των μαθητών μας και των οικογενειών τους είναι ο κοινός αγώνας για να μη περάσει το νομοσχέδιο σφαγείο δικαιωμάτων.
Μαζί με γονείς και μαθητές να προστατεύσουμε το καθολικό δικαίωμα στις σπουδές.
Το πολυνομοσχέδιο να μην περάσει! Να διεκδικήσουμε για όλα τα παιδιά δωρεαν παιδεια -για όλο το λαό μονιμη εργασια
