Αν δεν μας απατά η μνήμη μας το Σύνταγμα της Ελλάδας ορίζει ρητά πως όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Επίσης το ίδιο Σύνταγμα ορίζει πως η προστασία των προσωπικών δεδομένων του καθενός είναι κατοχυρωμένη από ανεξάρτητη αρχή. Γιατί τα γράφουμε αυτά; Διότι φαίνεται πως σε όλους τους Δήμους της χώρας και όχι μόνο στον Δήμο Καρδίτσας, στον οποίο αναφερόμαστε, το Σύνταγμα της χώρας δεν έχει καμία ισχύ και ο μόνος νόμος είναι οι αποφάσεις που λαμβάνονται κατά το δοκούν και ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες από την κάθε δημοτική αρχή. Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι η έναρξη της περιόδου εγγραφών στους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Μέσα στα «απαραίτητα» δικαιολογητικά που πρέπει να προσκομίσει ένας Έλληνας, φορολογούμενος πολίτης που έχει την ατυχή έμπνευση να κατοικεί σε κάποιους από αυτούς τους δήμους, είναι το αντίγραφο της φορολογικής δήλωσης του τρέχοντος έτους και το εκκαθαριστικό σημείωμα της εφορίας. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως η εγγραφή ενός μικρού παιδιού σε έναν δημοτικό -το ξαναλέμε- παιδικό σταθμό προϋποθέτει την έκθεση του προσωπικού δεδομένου που λέγεται οικογενειακό εισόδημα στα μάτια του κάθε δημοτικού υπαλλήλου. Ρωτώντας για την αναγκαιότητα αυτής της πράξης μάθαμε ότι αυτό γίνεται για να δοθεί προτεραιότητα σε οικογένειες χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου αλλά και για να οριστεί το ύψος των τροφείων που πληρώνει κάθε εργαζόμενος γονιός που αναγκάζεται να στέλνει τα παιδιά του σε παιδικούς σταθμούς. Αν λοιπόν καταλάβαμε καλά, στους δήμους αυτούς υπάρχει μια άτυπη μορφή ρατσισμού όπου οι έχοντες ένα Α’ μεγαλύτερο εισόδημα, καλούνται -αν δεν αποκλειστούν από την πρόσβαση στις υπηρεσίες που οφείλει να παρέχει το κράτος σε όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες πολίτες-, να πληρώσουν περισσότερα χρήματα για τη σίτιση των παιδιών τους σε σχέση με τους αναξιοπαθούντες που έχουν χαμηλότερο εισόδημα. Είναι μήπως μικρότεροι οι φόροι και οι εισφορές που πληρώνουν αυτοί οι γονείς; Όχι. Λογικά και με βάση την αναλογικότητα των φόρων είναι μεγαλύτεροι. Θα τρέφονται διαφορετικά ή πιο πλουσιοπάροχα τα παιδιά τους απ’ τη στιγμή που πληρώνουν μεγαλύτερο ποσό για τροφεία; Και πάλι όχι αφού το φαγητό είναι ίδιο για όλα τα παιδιά και καθορισμένο. Η θέση των δημοτικών αρχόντων είναι πως, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, κάποιοι οφείλουν να επωμιστούν τα βάρη συμπολιτών που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα. Ναι μεν αλλά, έως κολοκύθια με τη ρίγανη!! Διότι την ώρα που οι κρατικοί φόροι είναι διαρκώς αυξανόμενοι και οι δημοτικοί φόροι υψηλότατοι, ο πρώτος που οφείλει να δείξει κοινωνική ευαισθησία είναι το κράτος. Το να καταφύγει ο οιοσδήποτε Έλληνας στον ιδιωτικό τομέα για παροχή υπηρεσιών είναι μεν δικαίωμά του αλλά όχι υποχρέωσή του. Πλούσιος ή φτωχός, ο κάθε ένας πρέπει πρωτίστως να έχει το δικαίωμα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης πρόσβασης σε δημόσιες, κρατικές υπηρεσίες και κατόπιν να κρίνει αν επιθυμεί να στραφεί αλλού. Όταν λοιπόν οι δήμοι αντί να μειώνουν τα τέλη στους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς τα διατηρούν στα υψηλά αυτά επίπεδα δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να κάνουν λόγο για κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν θέλω να πληρώσω για ιδιωτικό σταθμό από τη στιγμή που υπάρχει δημόσιος. Τελεία και παύλα!! Και επίσης είναι απαράδεκτος ο διαχωρισμός των παιδιών σε «πλούσια» -που μπορούν και πρέπει να πληρώνουν περισσότερα για την ίδια υπηρεσία- και φτωχά. Είναι απαράδεκτο, ρατσιστικό και αντισυνταγματικό. Και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων από δημοτικούς υπαλλήλους. Χωρίς καμία διάθεση προσβολής της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας των υπαλλήλων, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να αποκτούν γνώση των προσωπικών δεδομένων του καθενός, δεν έχουν κανένα λόγο και κανένα δικαίωμα να γνωρίζουν πόσο «πλούσιος» ή «φτωχός» είναι ο κάθε γείτονας και συμπολίτης τους. Δεν είναι τράπεζα οι δήμοι, δεν είναι ιδιωτικές εταιρείες στις οποίες προσφεύγουμε οικειοθελώς και στους οποίους παραχωρούμε -βαριά τη καρδία πάντα-το δικαίωμα στην επεξεργασία των δεδομένων μας. Οι δήμοι είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και οφείλουν πρώτοι αυτοί να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πολιτών. Δεν ζητά κανένας γονιός δανεικά από τους δήμους. Ανταπόδοση για τις πολλαπλές, παχυλές εισφορές που λαμβάνουν ζητούν. Ελπίζουμε να καταλάβουν -τόσο οι δήμοι όσο και το κράτος- γρήγορα το μέγεθος του ατοπήματός τους και να συνετιστούν. Στην τελική αν δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος των παιδικών σταθμών ας κόψουν από αλλού. Υπάρχουν άλλωστε άφθονες σπατάλες στο δημόσιο τομέα!
