Ο προϋπολογισμός του 2011 είναι ίσως ο κρισιμότερος προϋπολογισμός που έχει έρθει ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, κι αυτό για δύο λόγους:
Κατ’ αρχάς, γιατί είναι η πρώτη φορά που ένας προϋπολογισμός αντανακλά ρεαλιστικά και υπεύθυνα τα πραγματικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας για το 2011, χωρίς υπέρμετρα αισιόδοξες προβλέψεις, που θα τον καθιστούσαν έναν ακόμα αποτυχημένο προϋπολογισμό.
Δεύτερον, γιατί είναι ο προϋπολογισμός που θα καθορίσει την πορεία της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια, διότι εντάσσεται σε ένα σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής και οικονομικής ανάπτυξης, και αποτελεί την απαρχή της επανόδου της οικονομίας μας σε μια νέα βιώσιμη πορεία.
Ο προϋπολογισμός αυτός έρχεται σε μία περίοδο βαθειάς ύφεσης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Ειδικά όμως για την Ελλάδα, με το έλλειμμα και το χρέος να ανέρχονται σε πρωτοφανή επίπεδα, ο προϋπολογισμός που συζητάμε είναι η μοναδική εναλλακτική πολιτική, μία υπεύθυνη πρόταση μιας κυβέρνησης που βάζει το μέλλον της χώρας πάνω από το όποιο πολιτικό κόστος. Και το πολιτικό κόστος είναι, πράγματι, μεγάλο.
Μίας κυβέρνησης που κατάφερε να πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτευχθεί ποτέ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Μειώσαμε ένα τεράστιο έλλειμμα κατά 6 ολόκληρες μονάδες του ΑΕΠ, με συγκεκριμένο σχέδιο, και βέβαια με σκληρές, επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες του ελληνικού λαού.
Το πετύχαμε παρά τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που όχι μόνο μας κληροδότησε αυτήν την κατάσταση, αλλά παρέμεινε σθεναρά αντίθετη στις προσπάθειές μας, χωρίς όμως να προτείνει ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις – ή, μάλλον, πρότεινε τον μηδενισμό του ελλείμματος σε ένα χρόνο!
Η ύφεση, η ανεργία, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, δεν είναι συνέπειες του Μνημονίου, αλλά αποτέλεσμα των καταστρεπτικών πολιτικών των τελευταίων πεντέμισι χρόνων. Η κρίση δεν μας χτύπησε ξαφνικά την πόρτα το 2010. Ήταν μια κατάσταση που προϋπήρχε και βρήκε τη χώρα μας αθωράκιστη. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα κληθήκαμε να κυβερνήσουμε. Αν συνεχίζαμε την ίδια πολιτική, η κατάρρευση θα ήταν δεδομένη. Δεν μας είναι ευχάριστο να αυξάνουμε τους φόρους ή να προχωράμε σε περικοπές μισθών και συντάξεων. Είναι όμως επιβεβλημένο, αν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα, που βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού.
Και δεν την έφερε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε αυτό το σημείο. Βεβαίως και κάποια προβλήματα είναι διαχρονικά, κι ευθύνονται γι’ αυτά όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα χρόνων, αλλά κορυφώθηκαν με την κυβέρνηση της ΝΔ από το 2004. Ναι, μεσολάβησε η διεθνής κρίση, αυτό όμως δεν δικαιολογεί την αύξηση του ελλείμματος κατά 10 ολόκληρες μονάδες από το 2004, την αύξηση των δαπανών κατά 13 δις ευρώ, από το 2007 έως το 2009. Για αυτές τις αλόγιστες δαπάνες πόνεσε πολύ ο ελληνικός λαός τους τελευταίους μήνες για να μπορέσουμε να τις περιορίσουμε.
Αν είχαμε συνεχίσει την ανεύθυνη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, τώρα το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης του χρέους, που συνεχίζουν να το επικαλούνται διάφορες Κασσάνδρες, θα είχε γίνει πραγματικότητα, και αντί να μιλάμε για περικοπές και μειώσεις, θα μιλούσαμε για στάση πληρωμών, και συνεπώς χρεοκοπία. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε λαϊκιστές και να υποσχόμαστε μαγικές συνταγές. Για πρώτη φορά όλα τα μεγέθη είναι στο τραπέζι. Ο Προϋπολογισμός έρχεται να συνεχίσει μια τεράστια, επώδυνη προσπάθεια, που περιλαμβάνει μέτρα για τη δημοσιονομική εξυγίανση, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.
Το 2010 αναγκαστήκαμε να λάβουμε οριζόντια μέτρα για να αντιμετωπίσουμε την κρίση που κληθήκαμε να διαχειριστούμε. Το 2011 είναι η χρονιά των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών. Στοχεύουμε στις μεγάλες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, όπως: το μεγάλο κόστος λειτουργίας του δημοσίου, τα τεράστια ελλείμματα των ΔΕΚΟ, τις αμυντικές δαπάνες, τη σπατάλη στο χώρο της υγείας.
Λαμβάνουμε διαρθρωτικά μέτρα, για να ενισχύσουμε την ανάπτυξη, που είναι το αντίδοτο για την έξοδο από την κρίση: με μείωση του ΦΠΑ στις υπηρεσίες τουρισμού, στήριξη της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, ενίσχυση της εξωστρέφειας με στρατηγικές επενδύσεις, και αναθέρμανση της οικονομίας με την ενίσχυση της ρευστότητας. Διατηρούμε τις πιστώσεις του ΠΔΕ, του πλέον σημαντικού αναπτυξιακού εργαλείου μαζί με το ΕΣΠΑ και τον αναπτυξιακό νόμο, στα ίδια επίπεδα με το 2010, στα 8,5 δις ευρώ για να δώσουμε ώθηση στην ανάπτυξη.
Και βέβαια, όταν μιλάμε για ανάπτυξη, εννοούμε και την περιφερειακή ανάπτυξη, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με την αγροτική ανάπτυξη. Στέκομαι για λίγο σε αυτό το σημείο, γιατί είναι ζήτημα που αφορά άμεσα τους συμπολίτες μου στον Νομό Καρδίτσας. Ένας νομός με τεράστιο αναπτυξιακό έλλειμμα, το οποίο θα μεγιστοποιηθεί με την πιθανή κατάργηση των ΔΟΥ και παραρτημάτων του ΙΚΑ σε κομβικές κωμοπόλεις, όπως οι Σοφάδες, ο Παλαμάς και το Μουζάκι, υπηρεσίες που συντελούν στην αναπτυξιακή διαδικασία του τόπου. Ισχύουν όντως αυτές οι φήμες, και αν ναι, με ποιά κριτήρια θα γίνει η επιλογή των υπό κατάργηση υπηρεσιών; Εάν πραγματοποιηθεί, θα είναι άδικο, σκληρό και, εν τέλει, αντιπαραγωγικό, γιατί οι πολίτες θα ταλαιπωρούνται να μεταβαίνουν έως και δύο ώρες από την ορεινή Αργιθέα και την ορεινή Ρεντίνα στην Καρδίτσα, για να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους.
Όπως γνωρίζετε, η περιφέρειά μου είναι μία κατεξοχήν αγροτική περιοχή, που στηρίζεται στον πρωτογενή τομέα, και συνεπώς ο προϋπολογισμός του ’11 θα πρέπει να διασφαλίζει τις πιστώσεις για την υλοποίηση προγραμμάτων νιτρορρύπανσης, πρόωρης συνταξιοδότησης, εξισωτικής αποζημίωσης, το πρόγραμμα “Αλέξανδρος Μπαλτατζής”, σχέδια βελτίωσης, προγράμματα προστασίας της αγροτικής παραγωγής μέσω του ΕΛΓΑ και των ΠΣΕΑ. Η στήριξη των ποιοτικών αγροτικών προϊόντων μπορεί να συμβάλει στη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών με την ενίσχυση των εξαγωγών.
Ο προϋπολογσμός του 2011 καταδεικνύει τις μεγάλες προσπάθειες για την οικονομική μας ανάταση. Όλοι μας έχουμε την αίσθηση της δυσκολίας που κουβαλάει ο μέσος πολίτης, ο άνεργος, ο εργαζόμενος, η επιχείρηση, ο αγρότης που πραγματικά υποφέρει. Πρέπει όμως αυτούς τους πολίτες να τους πείσουμε ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ και ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Και αυτό θα το πετύχουμε αν τους δώσουμε να καταλάβουν ότι έχουμε σχέδιο και στρατηγική και ότι οι πολιτικές μας δεν υποβάλλονται μόνο από τις επιταγές της Τρόικα ή από άλλες δάνειες δυνάμεις.
Η συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να πετύχει. Τυχόν αποτυχία θα οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο.
Η επιτυχία δεν θα είναι της κυβέρνησης αλλά όλων των Ελλήνων που υπομένουν πραγματικά με στωικότητα την συνέχιση αυτών των μεγάλων αλλαγών. Όμως πρέπει να μπουν και κάποιες κόκκινες γραμμές στα βάρη, να μην την πληρώνουν πάντα τα συνήθη υποζύγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Το κόστος προσαρμογής θα πρέπει να είναι αναλογικό.
Η αρχή έγινε από το 2010, συνεχίζουμε το 2011, που πράγματι θα είναι ο δυσκολότερος χρόνος της μεγαλύτερης δημοσιονομικής, οικονομικής και παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας.
Ανηφορικός ο δρόμος, μονόδρομος, αλλά δρόμος που θα μας οδηγήσεις σε συνθήκες προοπτικής και βιώσιμης ανάπτυξης. Για όλους αυτούς τους λόγους, υπερψηφίζω τον προυπολισμό.
