Στη συνάντηση με το πεπρωμένο ερχόμαστε πιο κοντά όταν με το αποθεματικό μας θάρρος πλησιάζουμε σταδιακά και βλέπουμε την απόσταση να μειώνεται σημαντικά. Έτσι γίνεται στις περισσότερες αποφάσεις που παίρνουμε αβίαστα και με καθαρό μυαλό.
Οι αποκαταστάσεις των παρελθοντικών σφαλμάτων από άγνοια γνώσεων ή έλλειψης προσοχής, καθιστά την αναζήτηση προς την έξοδο από το θολό τοπίο προς μία διαυγή ατμόσφαιρα σε μία επείγουσα αποστολή. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται η προετοιμασία της εντολής για το μεγάλο βήμα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθεί ο καθένας να αποδείξει το αλάθητο, που άλλοτε οι τρικλοποδιές δεν άφηναν να ορθοποδήσει ο άνθρωπος! Ωστόσο έρχεται εκείνη η λαμπρή μέρα της δικαιοσύνης, για να λάμψει το πρόσωπό του μέσα από τη σκοτοδίνη που τον επισκίαζε συνοδευτικά.
Συνειδητά, τις περισσότερες φορές η τακτική της τόλμης χαρακτηρίζεται ελπιδοφόρα, που οφείλει στον χρήστη να εξαντλήσει όλες τις παραμέτρους της ενέργειάς του. Ωστόσο, είναι παραδεκτό πως τίποτα δεν είναι εύκολο και γρήγορο χωρίς σχεδιασμό, αγώνα και κόπο. Μπορεί, το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα να αργεί, αλλά πάντα φτάνει για να αποζημιώσει τις λαχτάρες, τις αδικίες και τις αγωνίες του θιγμένου προσώπου.
Μέσα λοιπόν από τις δοκιμασίες που υπέστη (όποιες και όσες είναι αυτές), καταφέρνει με περισυλλογή των τραυμάτων του να ξαναβρεί τον χαμένο βηματισμό της ζωής του.
Αποδεδειγμένα και σύμφωνα με την παροιμιώδης φράση: «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», διαπιστώνουμε έμπρακτα την απόλυτη συνοχή της απόφασης. Βέβαια, αξίζει να σταθούμε και στη θυμόσοφη ρήση που λέει: «το θάρρος είναι ο πανικός που τρέχει προς τα εμπρός», για να απαλλαχτεί ο νους από φοβίες και αναστολές. Κάπως έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εμποδιστεί όσο βαστάει γερά τα ηνία των προσδοκιών του, φτάνει μόνο (συμπαντικά) να επιδιώκει το δίκαιο μέρισμα.
Η ιστορία έχει δείξει πως η δικαίωση μπορεί να επιτυγχάνεται με ρυθμούς χελώνας, έχει όμως και τα χαρακτηριστικά του λαγού από πλευράς ενστίκτου.
){kind=link}