Με κεντρικό σύνθημα «Ταξική ενότητα – Λαϊκή συμμαχία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» πραγματοποιήθηκε η Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Παυσίλυπου, με συμμετοχή εκατοντάδων εργαζομένων του νομού Καρδίτσας.
Χαρακτηριστικά της δυναμικής συγκέντρωσης ήταν η μαζικότητα, η μαχητικότητα και η μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας που έδινε παλμό με τα συνθήματα κατά των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών και με εργατικά αιτήματα, τόσο στην συγκέντρωση όσο και στην πορεία που ακολούθησε μέχρι την πλατεία δικαστηρίων όπου έγινε κατάθεση στεφάνων.
Πήραν μέρος δεκάδες σωματεία και φορείς του νομού.
Στην αρχή της εκδήλωσης έγινε απαγγελία αποσπάσματος από τον «Επιτάφιο» του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου για την συμπλήρωση εκατό χρόνων από την γέννησή του, από την φοιτήτρια του ΤΕΙ Αθανασία Αγγελάκη. Ακολούθησαν χαιρετισμοί από την Ειρήνη Λάμπου, πρόεδρο του Συλλόγου Φοιτητών Κτηνιατρικής, τον Βασίλη Παπαλίτσα εκ μέρους της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ) και τον Λουάν Γιακίμ εκ μέρους του Συλλόγου Αλβανών Μεταναστών Καρδίτσας.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Ηλίας Μπόρλας, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ», του Νομαρχιακού Τμήματος Καρδίτσας της ΑΔΕΔΥ και της Γραμματείας Καρδίτσας του ΠΑΜΕ, ο οποίος τόνισε:
«Συνάδελφοι και φίλοι, Έλληνες και Μετανάστες,
Η 1η Μάη, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος συνεχίζει να είναι μέρα πάλης, μέρα απεργίας και διεκδικήσεων, μέρα αλληλεγγύης των εργατών όλου του κόσμου. Η Εργατική Τάξη στα τέλη του 18ου αιώνα κατανοώντας την σκληρή εκμετάλλευση και καταπίεση που δεχόταν από τους καπιταλιστές συνειδητοποίησε ότι μόνον ο οργανωμένος και ενωμένος αγώνας των εργατών μέσα από τα συνδικάτα τους θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλλίτερες συνθήκες δουλειάς και να αλλάξει την ζωή της. Με την οργάνωση και τον ταξικό αγώνα η εργατική τάξη είχε καταχτήσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου και σε ορισμένες πήρε και την εξουσία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ένα από τα κομβικά σημεία στην ταξική πάλη τότε και τώρα είναι ο χρόνος εργασίας, γιατί συνδέεται άμεσα με το σύνολο των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων των εργατών, με τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, και πάνω απ’ όλα όμως με το βαθμό εκμετάλλευσής της και, φυσικά, με τις δυνατότητες που έχει ο εργάτης να ασχολείται με τον εαυτό του, την οικογένειά του, να έχει ελεύθερο χρόνο δηλαδή. Γι’ αυτό και σήμερα η επίθεση γίνεται στα ωράρια.
Σήμερα 1η Μάη τιμούμε τους αγώνες και τις θυσίες που έφεραν αυτές τις καταχτήσεις. Οι καταχτήσεις όμως που φέρνει η ταξική πάλη δεν ‘’κλειδώνουν” ποτέ, γιατί ποτέ δεν σταματά αυτή η πάλη ! Ο ταξικός μας αντίπαλος τις τελευταίες δεκαετίες περνώντας σε λυσσασμένη επίθεση άρχισε να αφαιρεί καταχτήσεις και δικαιώματα !
Στις σημερινές συνθήκες όπου η οικονομική κρίση και η επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου σαρώνει και τσαλαπατά τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης και την καταδικάζει σε μαζική φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση, θα πρέπει να κάνουμε έναν απολογισμό του χαμένου χρόνου και να περάσουμε σε μαζική αντεπίθεση για να ανακαταλάβουμε τις θέσεις που χάσαμε.
Δεν πρέπει να μας ξεγελάσουν ! Καμία ανοχή και κάλυψη στα ιδεολογήματα των εκμεταλλευτών μας και των πολιτικών τους εκπροσώπων ότι η κρίση μας αφορά όλους, ότι είναι αποτέλεσμα λαθών της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, του ενός ή του άλλου κόμματος. Να μην παρασυρθούμε ούτε απο την σκανδαλολογία που επιχειρείται τελευταία !
Αυτά είναι παραμύθια που αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η κρίση, είναι κρίση του καπιταλισμού γιατί «μπούκωσε» από τα κέρδη που άρπαξε από τη δουλειά μας με «το μαστίγιο και το καρότο». Γιατί ο μόνος νόμος που τον χαρακτηρίζει είναι το αδιάκοπο κυνηγητό του κέρδους που βγαίνει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων με την στήριξη των κομμάτων που είναι στην υπηρεσία του, αλλά και των ηγεσιών των ξεπουλημένων συνδικάτων.
Αποδεικνύεται πολύ εύκολα: ο πλούτος που υπάρχει είναι ασύλληπτος σε μέγεθος. Γέμισε ο τόπος από κάθε είδους εμπόρευμα, αλλά οι ανάγκες των ανθρώπων δεν έχουν ικανοποιηθεί.
Υπάρχει κρίση γιατί εμείς που παράγουμε τον πλούτο γινόμαστε φτωχότεροι. Μας ληστεύουν, μας αφαιρούν κατακτήσεις και δικαιώματα και σε φάση ανάπτυξης της οικονομίας αλλά και σε φάση κρίσης. Μας στραγγίζουν και την τελευταία δεκάρα χωρίς σταμάτημα !
Να το ξαναπούμε: υπάρχει κρίση γιατί οι καπιταλιστές δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες των ανθρώπων της κοινωνίας, αλλά για τα κέρδη τους. Δεν μπορούν να την αποφύγουν γιατί ο καπιταλισμός είναι ταυτισμένος με την αναρχία στην ανάπτυξη. Δεν μπορούν να προγραμματίσουν τίποτα άλλο παρά μόνο το κέρδος και τη ληστεία των εργαζομένων.
Υπάρχει κρίση γιατί έχουν συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος και ενδιαφέρονται για την παραγωγή μόνο αν κερδίζουν και κερδίζουν όσο πουλάνε και χρησιμοποιούν την εργατική τάξη μόνο όσο την έχουν ανάγκη.
Η κρίση και οι συνέπειες είναι μεγάλες και βαθιές γιατί εκτός των άλλων η εργατική τάξη έχασε τα μεγάλα στηρίγματά της: τις χώρες του σοσιαλισμού και τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματός της στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες.
Δεν είναι η πρώτη ούτε θα ναι η τελευταία αυτή η κρίση. Οι επόμενες κρίσεις θα είναι πιο βάρβαρες. Η τρομοκρατία και οι διώξεις θα γίνουν πιο σκληρές και θα αγγίξουν τον καθένα που ζητάει κάτι παραπάνω από ότι έχει, και όχι μόνο τα στελέχη του ΠΑΜΕ, τα στελέχη του ταξικού κινήματος. Αυτός είναι ο δρόμος των καπιταλιστών. Όμως το ταξικό κίνημα δεν τρομοκρατείται από διώξεις και δικαστήρια.
Συνάδελφοι, αυτό το σύστημα δεν έχει μέλλον, δεν διορθώνεται.
Μας έλεγαν να κάνουμε -και κάναμε- θυσίες για να μπούμε στην ΟΝΕ και το Ευρώ. Που μας προστάτεψε η ΟΝΕ και το Ευρώ; στην μείωση των εισοδημάτων; στην ακρίβεια; στις απολύσεις; στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων; στην κατεδάφιση του ασφαλιστικού; στο ξεπούλημα στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου; στην αύξηση των ορίων ηλικίας των γυναικών;
ΠΟΥΘΕΝΑ ! Ούτε τώρα θα μας προστατέψουν οι νέες θυσίες που μας καλούν να κάνουμε ! Τους μόνους που θα προστατέψουν και θα δυναμώσουν είναι οι κεφαλαιοκράτες για να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί. Να απαιτήσουμε με μια φωνή να πληρώσουν την κρίση αυτοί που ευθύνονται. Εμείς πληρώσαμε την τεράστια ανάπτυξη και τη συσσώρευση ασύλληπτων κερδών, δεν θα πληρώσουμε και την κρίση τους.
Πρέπει να αλλάξουμε την ροή των εξελίξεων: να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα οι ανάγκες της οικογένειας, το μέλλον των παιδιών μας, αξιοπρεπής δουλειά και αμοιβή για όλους, ποιοτικά ανώτερες και δωρεάν κοινωνικές παροχές, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, σύνταξη….. Οι σημερινές δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής μπορούν να το διασφαλίσουν, αρκεί να βγουν από τη μέση οι υπηρέτες των καπιταλιστών και να πάψουν να υπάρχουν και οι ίδιοι οι καπιταλιστές.
Να γίνει ξεκάθαρο σε κάθε εργαζόμενο ότι μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς τους καπιταλιστές, οι καπιταλιστές δεν μπορούν χωρίς εμάς ούτε λεπτό. Εμείς δημιουργούμε όλον τον πλούτο, τα εργοστάσια, τα κτήρια, τα καράβια, τα αεροπλάνα, όλα όσα υπάρχουν γύρω μας. Τα αποτελέσματα της δουλειάς μας όμως τα κλέβουν οι λίγοι γιατί έχουν στα χέρια τους την ιδιοκτησία και την εξουσία και ζουν παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας.
Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε και την ιδιοκτησία και την διεύθυνση αυτού του πλούτου. Να βάλουμε την παραγωγή στην υπηρεσία των αναγκών μας, των αναγκών της κοινωνίας. Ήρθε η ώρα να νοιώσουν και τη δύναμή μας και το φόβο τους. Στο κύμα της επίθεσης να απαντήσουμε με κύμα αντεπίθεσης. Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης, τέρμα σε όσες συνδικαλιστικές ηγεσίες, από τον τόπο δουλειάς ως τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έχουν οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα στον ευνουχισμό, στον εκφυλισμό, το περιθώριο, το συμβιβασμό και την υποταγή.
Η εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη από την προστασία των συνδικαλιστικών ηγεσιών που υπερασπίζονται τα αιτήματα της μεγαλοεργοδοσίας, πότε για ‘’ανταγωνιστικότητα”, πότε για κοινωνική συνοχή και ειρήνη, πότε για κοινωνικούς διαλόγους ή για εθνική στρατηγική.
Έχουμε και το δίκιο αλλά και τη δύναμη να το επιβάλλουμε. Να χαράξουμε το δικό μας δρόμο ακολουθώντας το δρόμο των συμφερόντων μας, της συνείδησής μας, το δρόμο που χάραξε και δείχνει το ΠΑΜΕ στα 10 χρόνια της ζωής του.
Μαζί με τη φτωχή αγροτιά, με τους αυτοαπασχολούμενους, να πούμε τέρμα σε μια χούφτα ανθρώπους που μας ξεζουμίζουν. Τέρμα στη βασιλεία των καρτέλ, των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Να αγωνιστούμε για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Συναδέλφισες, -οι,
Πρέπει να καταλάβει η εργατική τάξη τη δύναμή της και να οργανωθεί για αλλαγή συσχετισμών. Αυτό είναι το δίδαγμα από τους αγώνες της μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το μήνυμα της Πρωτομαγιάς !
Τότε ενώθηκαν κάτω από το σύνθημα 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ξεκούρασης, 8 ώρες μόρφωση. Σήμερα να ενώσουμε τις δυνάμεις για μια αληθινή, ανθρώπινη ζωή. Να αφαιρέσουμε τη δύναμη και τα όπλα από τα μονοπώλια και τα κόμματα τους. Να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Να επιβάλουμε όπως τότε έτσι και σήμερα τα δίκια μας απαιτώντας:
Δουλειά για όλους με λιγότερες ώρες και καλύτερες αμοιβές.
Ελεύθερος χρόνος και συμμετοχή στα αγαθά του πολιτισμού.
Μόρφωση και φροντίδα για τις ανάγκες της οικογένειας με τη φροντίδα της κοινωνίας.
Σεβασμός και πραγματική ισοτιμία της γυναίκας.
Προοπτική και μέλλον για τα παιδιά μας χωρίς ανασφάλεια και αβεβαιότητα με κατοχυρωμένα ουσιαστικά δικαιώματα και δυνατότητες.
Αδελφικές σχέσεις με όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και εθνική καταγωγή.
Δημοκρατία στους τόπους δουλειάς.
Πολλοί συνάδελφοί μας βιώνουν άσχημες μέρες. Απολυμένοι, χρεωμένοι. Είναι καθήκον μας η ταξική αλληλεγγύη. Είναι ώρα για ταξική ενότητα, οργάνωση και αγώνα, σκληρό και αδιάκοπο.
Κανένα δικαίωμα, καμιά προοπτική για την εργατική τάξη δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς θυσίες, σύγκρουση και ανυποχώρητο αγώνα με τους εκμεταλλευτές και την εξουσία τους.
Τέρμα οι θυσίες για τα κέρδη ! Να κάνουμε θυσίες μόνο για το μέλλον της τάξης μας, για τα παιδιά μας. Να κάνουμε θυσίες και αγώνες για να δικαιωθούν οι αμέτρητες θυσίες και αγώνες της εργατικής τάξης. Να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι και τη γροθιά μας, με την απόφασή μας ότι παλεύουμε για το δικό μας μέλλον.
Το οφείλουμε σαν τιμή στους νεκρούς της εργατικής εξέγερσης του Σικάγο, της Θεσσαλονίκης του Μάη του 36, στους 200 εκτελεσμένους Κομμουνιστές της Καισαριανής, στην Εργατική Τάξη της χώρας μας. Στους λαούς που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της νέας τάξης.
Το χρωστάμε στις μελλοντικές γενιές, το χρωστάμε στα παιδιά μας !!!
Συνεχίζουμε τον αγώνα !
Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο !».
