Μαζική εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα 12 χρόνια από το φευγιό του Χαρίλαου Φλωράκη πραγματοποίησαν οι Οργανώσεις Καρδίτσας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ την Κυριακή. Η εκδήλωση έγινε στο Παλιοζογλώπι, στο μουσείο που υπάρχει στο σημείο του πατρικού σπιτιού του Καπετάν Γιώτη.
Για ακόμα μια φορά στον Άη Λια, στο «λημέρι της αιωνιότητας», μαζεύτηκαν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες όχι εκτελώντας ένα ακόμα κομματικό καθήκον, ούτε μια τυπική υποχρέωση των κομμουνιστών απέναντι στη μνήμη του καπετάν Γιώτη αλλά για να διαβεβαιώσουν πως η σπορά που έσπειραν οι ζευγάδες όχι μόνο μένει αλλά φουντώνει, μεγαλώνει, καρπίζει. Με οδηγό την πρωτοπόρα θεωρία και όπλο τις αποφάσεις του 20ού Συνέδρίου ο αγώνας για την εκπλήρωση των προγραμματικών στόχων του ΚΚΕ συνεχίζεται αταλάντευτα και ανυποχώρητα,
Στο χώρο της εκδήλωσης βρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κώστα Αβραμόπουλο, μέλος του ΠΓ του Κόμματος.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Βαγγέλης Μπούτας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ χαιρετισμό έκανε ο Αχιλλέας Σίμος, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης κατέθεσαν λουλούδια στον τάφο του Χαρίλαου Φλωράκη εκ μέρους της ΚΕ ο Κώστας Αβραμόπουλος μέλος του ΠΓ και εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ ο Αχιλλέας Σίμος.
Στο χαιρετισμό του ο Αχιλλέας Σίμος ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Δώδεκα χρόνια πέρασαν από το φευγιό του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, δώδεκα χρόνια από εκείνη την Κυριακή στις 22 Μάη του 2005 που η αγωνιστική ζωή του έφτασε στο τέλος της. Ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης από μικρός μπήκε στον αγώνα, έδωσε όλη τη ζωή του στο Κόμμα και κατέκτησε τον τίτλο του λαϊκού ηγέτη σε όλα τα επίπεδα του αγώνα, ως συνδικαλιστής, ως καπετάνιος Γιώτης, μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, ως φυλακισμένος και εξόριστος, ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέβαλε καίρια, ώστε να σταθεί το Κόμμα μετά από πολλά χρόνια παρανομίας, έδωσε σκληρή μάχη ενάντια στην προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις την περίοδο ’89-’91. Στάθηκε όρθιος, όταν άλλοι υποχωρούσαν.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης γεννήθηκε το 1914 στη Ραχούλα, στα Θεσσαλικά Άγραφα. Σε ηλικία 15 χρονών οργανώνεται στην ΟΚΝΕ και αποκτά την πρώτη του επαφή με το Μαρξισμό-Λενινισμό. Το 1932, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, κατεβαίνει στην Αθήνα και πιάνει δουλειά ως τηλεγραφητής, όπου πρωτοστατεί στη συνδικαλιστική, ταξική πάλη. Το 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Από τότε ως και την τελευταία στιγμή της ζωής του, ήταν στην πρώτη γραμμή σε κάθε λαϊκό αγώνα, σε κάθε μάχη που έδωσε το Κόμμα.
Ο σύντροφος Χαρίλαος έλεγε με σιγουριά: “Καμιά αυτοκρατορία, καμιά αντίδραση και καμιά αντεπανάσταση δεν υπήρξε αιώνια. Γιατί οι μπροστάρηδες των λαών και των εποχών -όπως είμαστε και οι κομμουνιστές- ποτέ δεν σταύρωσαν, όσο βαριά κι αν ήταν η ήττα, τα χέρια”. 25 χρόνια μετά τις ανατροπές στις χώρες που οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό οι προπαγανδιστικές φαντασιώσεις των αστικών επιτελείων και τον οπορτουνιστών τότε, για ένα σύγχρονο κόσμο ευημερίας, ασφάλειας, δημοκρατίας και ελευθερίας που θα ήταν μπροστά μας αποδείχτηκαν ένα σύντομο ανέκδοτο.
Καμία μάχη δεν δόθηκε μάταια, καμιά θυσία δεν πήγε χαμένη! Τόσοι και τόσοι επέλεξαν να θέσουν τον εαυτό τους στο μακρόχρονο αγώνα για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο ένας αιώνας ζωής και δράσης που φεύγει, μας έδωσε τα εφόδια ώστε να ανταποκριθούμε στις νέες σύνθετες και μεγάλες αναμετρήσεις στον 21ο αιώνα, για να κάνουμε πράξη το σύνθημα του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος: “Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ, για δυνατό εργατικό κίνημα και Κοινωνική Συμμαχία. Για την εξουσία, το σοσιαλισμό”. Μετράμε σωστά τις εξελίξεις με το μάτι στραμμένο στα μεγάλα γεγονότα και τις μάχες που έρχονται. Οικοδομούμε ΚΝΕ ετοιμοπόλεμη στο πλευρό του Κόμματος τόσο σε συνθήκες που όλα κινούνται βασανιστικά αργά όσο και σε συνθήκες που θα δημιουργηθούν δυνατότητες για απότομες ανατροπές στο συσχετισμό δυνάμεων. Συμβάλουμε αποφασιστικά για να συνδέεται ο αγώνας για τα καθημερινά με το βασικό πολιτικό καθήκον, την αλλαγή τάξης στην εξουσία.»
