Εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου διοργάνωσε χθες ο Δήμος Καρδίτσας – ΔΗΚΕΚ, η Ν.Α. Καρδίτσας, η ΤΕΔΚ, η ΑΔΕΔΥ, το Εργατικό Κέντρο Καρδίτσας και η Δ/θμια Εκπ/ση Καρδίτσας στην αίθουσα του Δημοτικού Κινηματοθεάτρου. Βασικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο φιλόλογος κ. Νίκος Κατοίκος, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας και πρωτοσέλιδων εφημερίδων εκείνης της εποχής και προβολή ντοκιμαντέρ.
Ο κ. Κατοίκος
Ο κ. Κατοίκος στη σύντομη ομιλία του ανέφερε:
«Τούτη τη μέρα που σεμνά και ιερόπρεπα ανοίγει το αρχείο της Ιστορικής Μνήμης και οι ελληνικές εποχές γεφυρώνονται και επικοινωνούν μέσα στις αγνές ψυχές, ο λόγος φαίνεται αδύναμος να εκφράσει το μεγαλείο της θυσίας, σε μια τόσο μεστή και κορυφαία ανθρώπινη πράξη, όπως αυτή του Ελληνικού Νοέμβρη, τα λόγια μόνο σαν μια συμβολική προσφορά από λουλούδια στο Εθνικό Θυσιαστήριο μπορούν να σταθούν. Επικρατεί το δέος και η σιωπηλή συναίσθηση του χρέους.
Φοβερή η ώρα της αναμέτρησης με το ανάστημα των νέων Ιερολοχιτών. Τώρα δεν μπορείς πια να λες «Πολυτεχνείο» και να μην φτάνουν στη μνήμη σου αρχαίες και νέες θυσίες στο βωμό τους Χρέους. Πρόκειται πάντα για την ίδια αρετή της νεολαίας μας, που κατά καιρούς παίρνει διάφορα ονόματα: Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Εικοσιένα, Δώδεκα, Σαράντα, Αντίσταση, Πολυτεχνείο…
Δεν είναι βέβαια τυχαίο το ότι και το Μεγάλο Σηκωμό του Εικοσιένα τον άρχισαν νέοι σπουδαστές, που ονόμασαν τις τάξεις τους Ιερό Λόχο και θυσιάστηκαν πρόθυμα για τη Λευτεριά. Νέοι και δημιουργοί του «ΟΧΙ». Διαφθορά τούς απέδιδαν τις παραμονές του 1940. όταν όμως ήλθε η μεγάλη στιγμή, αυτή η συκοφαντιμένη νεολαία έγραψε το Βορειοηπειρωτικό Έπος.
Αλήθεια, πόσο θα ταίριαζε μερικοί νέοι του Σαράντα και τα παιδιά τους να μη λένε τώρα τα ίδια για τα εγγόνια και τα παιδιά τους, για τα Παιδιά του Πολυτεχνείου! Παρεξηγημένα πάντα τα νιάτα. Μοίρα αυτού που δίνει. Μοίρα του πιο μεγάλου ευεργέτη και ανανεωτή της ανθρώπινης κοινωνίας. Τόσο άδικη είναι η στάση μερικών απέναντι στην «Ελπίδα του Έθνους», ώστε οι «ωραίοι νέοι μας», μετά την επιτέλεση του χρέους, να χρειάζονται νέους αγώνες για την αναγνώριση και τη δικαιοσύνη.
Αυτά λοιπόν τα «Παιδιά του Πολυτεχνείου» κράτησαν στα χρόνια της εφτάχρονης Τυραννίας αναμμένη τη φλόγα της Ελευθερίας. Καταπώς γράφει ο Ποιητής, «Εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο με πάνω ως κάτω απλωμένη την αφοβιά, σαν σημαία… Με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω απ’ τα’ ανοιχτό πουκάμισο». Είδαμε στο Πολυτεχνείο «την αγιοσύνη της ψυχής τους».
Οι νέοι του 1973 έγιναν οι μπροστάρηδες ενός αγωνιζόμενου λαού, ένα νέο σύμβολο λευτεριάς, «καύχημα νέον». Ο ελληνικός λαός, που δεν είχε δώσει ποτέ τη συγκατάθεσή του στη Χούντα, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είχε πια σκοτώσει τα παιδιά του. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»!
Σήμερα η Μνήμη του Έθνους στρέφεται στην επέτειο της μεγάλης νύχτας του Πολυτεχνείου. Ώρα να αντληθούν από εκεί διδάγματα και ελπίδες. Η Πολιτεία οφείλει να προβάλλει το Μεγάλο Γεγονός με περηφάνεια. Παρά τις λιγοστές εξαιρέσεις – που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα- ο λαός μας συγκινείται και παραδειγματίζεται από τη μεγάλη θυσία.
Ο μεγάλος εκείνος Έλληνας ο Μακρυγιάννης, μας δείχνει πώς πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας, όταν γράφει:
«Πατρίς να μακαρίζεις γενικώς όλους τους
Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν για σένα, να σ’
αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μια
φορά ελεύθερη πατρίδα. Όλους αυτούς να τους μακαρίζεις. Όμως να θυμάσαι και να λαμπρίνεις εκείνους που πρωτοθυσιάστηκαν».
Χρέος μας λοιπόν είναι να «ευπρεπίσουμε» τους τάφους των παιδιών που τίμησαν για μιαν άλλην φορά την προγονική προσταγή: «Ελευθερία ή θάνατος».
Και για να είναι έμπρακτη η τιμή που τους αποδίδουμε, είναι μεγάλο το χρέος να υλοποιήσουμε το όνειρό τους για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», που συνιστά ένα τριπλό μήνυμα, το οποίο εν πολλοίς στη χώρα αυτή των ηρώων παραμένει ακόμη αδικαίωτο.ΖΗΤΩ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ».
