Σε πρόσφατο ρεπορτάζ διαβάσαμε την τοποθέτηση υπέρ της απαγόρευσης της αφισοκόλλησης, διότι ρυπαίνει..
Με αφορμή λοιπόν αυτό το ρεπορτάζ, καταθέτουμε τις σκέψεις μας με μια σύντομη όσο γίνεται ανάλυση:
Οι νόμοι που απαγορεύουν την αφισοκόλληση είναι ο 2946/2001και 1491/1984, οι οποίοι δεν επιτρέπουν ούτε σε χλωρό κλαρί να αναρτήσει κάποιος μια αφίσα ή ένα αεροπανό.
Λέγεται ότι «Η απονομή δικαιοσύνης, αποτελεί πολιτική πράξη, γιατί εμπεριέχει την επιλογή ενός τύπου κοινωνίας»
Έτσι ο κάθε νόμος, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή του κράτους. Εκατοντάδες νόμοι για να μην πούμε χιλιάδες, κρίνονται κατά καιρούς αντισυνταγματικοί από τα Ελληνικά δικαστήρια. Και υπάρχουν σε ισχύ άλλοι τόσοι, που για να φτάσουν στα δικαστήρια προκειμένου να κριθούν, απαιτείται μια διαδικασία που θέλει πολύ χρήμα, μεγάλες και χρονοβόρες διαδικασίες και αρκετές φορές πολιτική ή λαϊκή δύναμη.
Αυτούς λοιπόν τους αντισυνταγματικούς νόμους, δεν τους κάνει ο λαός αλλά η κυρίαρχη τάξη, η οποία αφού δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ή να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της «νόμιμα», νομοθετεί παράνομα και αντισυνταγματικά. Αυτούς λοιπόν τους νόμους, ο κάθε πολίτης έχει υποχρέωση να τους εφαρμόζει ή να αρνείται να τους εφαρμόζει; να τους σέβεται ή να μην τους σέβεται και να αγωνίζεται για την κατάργησή τους;
Αλλά ας δούμε και την ουσία της αφισοκόλλησης μέσα από το ελληνικό σύνταγμα:
Μια εργασία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών – τμήμα νομικής, με τίτλο: «ΑΦΙΣΕΣ ΚΑΙ ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΣΗ: ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ» γράφει: «Οι αφίσες συνιστούν μορφή τύπου, τόσο κατά το άρθρο 14 παρ. 1 και 2 του Συντάγ., όσο και κατά το άρθρο 1 ΑΝ 1092/1938. Έχουν την ίδια με τον Τύπο σημασία για την κοινωνία και την Δημοκρατία σε ορισμένες δε περιπτώσεις αυξημένη»
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Άρθρο 2
-
Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Άρθρο Άρθρο 5Α
-
Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει . Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.
Άρθρο 14
-
Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους.
-
Ο τύπος είναι ελεύθερος, η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
Και στην προαναφερόμενη εργασία του τμήματος νομικής αναφέρεται: «Έκφανση της ελευθερίας αυτής και βασικότερη μορφή εφαρμογής της ως προς τις αφίσες είναι η αφισοκόλληση, δηλαδή η τοιχοκόλληση των αφισών σε δημόσιο χώρο ή σε χώρο προσιτό στο κοινό….. Είναι αυτονόητο ότι η ελευθερία της αφισοκόλλησης, είναι απαραίτητη για την εν γένει ελευθερία των αφισών, χωρίς την οποία η τελευταία δεν έχει νόημα. Κάθε φορά που η εκτελεστική εξουσία ήθελε να απαγορεύσει αυτή τη μέθοδο έκφρασης ιδεών, μεθόδευε την απαγόρευση μέσω εισαγωγής περιορισμών ή απαγορεύσεων στην αφισοκόλληση………..Έτσι διάταξη νόμου που περιορίζει το δικαίωμα της αφισοκόλλησης είναι αντισυνταγματική και ανίσχυρη, εκτός αν κινείται στα πλαίσια που ορίζει το σύνταγμα ιδίως ως προς την προστασία των δικαιωμάτων των άλλων. Δικαιώματα των άλλων που συνήθως βλάπτονται από την αφισοκόλληση είναι η ιδιοκτησία (άρθρο 17.1 του Συνταγ.) και η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος (άρθ.24.1Σ)»
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι και αυτό το αστικό σύνταγμα (που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης) δίνει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη να χρησιμοποιεί και αφίσα και αεροπανό, εκφράζοντας έτσι τους στοχασμούς του και τις πεποιθήσεις του.
Όμως έρχονται, οι αντισυνταγματικοί νόμοι του αστικού κράτους, που με την δήθεν αιτιολογία της αφισορρύπανσης, απαγορεύουν ουσιαστικά την αφισοκόλληση, δηλαδή την διακίνηση των ιδεών.
Έτσι, μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία στην έκφραση και στην πληροφόρηση, όπως το σύνταγμα ορίζει ή για ελεγχόμενη και απαγορευμένη πληροφόρηση;
Και αν θέλουμε να προχωρήσουμε τη σκέψη, η αφισορρύπανση ενοχλεί περισσότερο από την ηλεκτρονική ρύπανση; δηλαδή τα σκουπίδια της τηλεόρασης, η εμετική αστική προπαγάνδα, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων, οι εξευτελιστικές για την αξιοπρέπεια, την τιμή και την υπόληψη του πολίτη εκπομπές; Ακόμη τα γυμνά, το πορνό και οι τσόντες από τα ΜΜΕ που σύμφωνα με το σύνταγμα (αρθ 14 παρ.3δ) προσβάλλουν τη δημόσια αιδώ, αυτά δεν είναι ρύπανση αίσχιστου είδους;
Με πρόσχημα λοιπόν την αφισορρύπανση, επιχειρούν να καταργήσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Η αφισορρύπανση βέβαια, μπορεί να περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό, όταν οι αφίσες μαζεύονται, από τους ίδιους τους αφισοκολλητές, με το τέλος της εκπλήρωσης του σκοπού τους. Τον έλεγχο για την εφαρμογή αυτής της υποχρέωσης μπορεί να την έχει η δημοτική αρχή.
Στον κάθε πολίτη, έχει απομείνει ένα μέσο για να διαδώσει τις ιδέες του, η αφίσα και το αεροπανό και αυτό θέλουν να του το αφαιρέσουν. Και εάν αυτό συμβεί, με ποιο τρόπο θα διακινεί τις ιδέες του; Οι εφημερίδες καταχωρούν άρθρα πολιτών όταν θέλουν, πολλές φορές τα λογοκρίνουν και για τον απλό πολίτη με πληρωμή. Το ραδιόφωνο και τηλεόραση επίσης. Πως λοιπόν θα διακινήσει τις ιδέες του ο κάθε πολίτης; Η κατάργηση της αφίσας και του αεροπανό δεν αποτελεί φίμωση στην διάδοση ιδεών;
Εμείς δεν θέλουμε πόλεις χωρίς πολιτική και λαϊκή δράση, χωρίς την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Τελικά η αφίσα είναι αυτή που χαλάει τη βιτρίνα μιας πόλης ή η ανεργία, τα σκουπίδια, η φτώχεια, το λούμπεν προλεταριάτο; Καμία λοιπόν απαγόρευση δεν πρέπει να ανεχτούμε.
Τελικά γιατί δεν εφαρμόζετε ο νόμος;
Αυτό και μόνο, είναι αρκετό για να συμπεράνει κανείς ότι το μέτρο είναι αντισυνταγματικό, εκτός πραγματικότητας και έρχεται σε αντίθεση με την θέληση και τα δικαιώματα του λαού.
Περισσότερα διαβάστε στην ιστοσελίδα www.greeklaws.com/pubs/uploads/452.pdf
