Το Πάσχα του 2011 αποφάσισαν να ξανασμίξουν οι μαθητές τέσσερις περίπου δεκαετίες μετά την αποφοίτησή τους από το 7ο Δημοτικό Σχολείο Καρδίτσας.
Αίσθημα συγκίνησης κυριάρχησε στο Σχολείο αυτό της λαϊκής συνοικίας Αγίου Δημητρίου της Οδού Φαναρίου όπου πολλές γενιές μαθήτευσαν. Οι μαθητές αυτοί στα μέσα της δεκαετίας του 60′ αντίκρισαν για πρώτη φορά την πόρτα του εκπαιδευτηρίου και έφηβοι σχεδόν το 1973 το αποχαιρέτησαν.
Εκεί συλλάβισαν για πρώτη φορά, εκεί άκουσαν τις πρώτες μελωδίες, συνήθισαν στη συλλογική ζωή και μυήθηκαν στο πρώτο της κοινωνικό περιβάλλον.
Σ’ αυτό το Σχολείο εμποτίστηκαν με τη δύναμη και το Φως της Γνώσης σαν υπεύθυνοι πολίτες αργότερα, ενώ όλοι εξελίχθηκαν σε επιστήμονες, επιτυχημένους επαγγελματίες, άξιους υπαλλήλους και καλλιτέχνες.
Παρών στη συνάντηση ήταν ο επιτυχημένος εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ. Αντώνης Αντωνίου που η αγάπη του τότε ζέσταινε τις παιδικές ψυχές.
Δάσκαλος που για πολλά χρόνια πάσχιζε με μεγάλη προσπάθεια και με μόνο κεφάλαιο την ακλόνητη πίστη στο εκπαιδευτικό έργο, δίδασκε πρωτοποριακές μεθόδους στο πρότυπο τότε 7ο Δημοτικό Σχολείο όπου πραγματοποιούνταν και οι υποδειγματικές διδασκαλίες των φοιτητών της Παιδαγωγικές Ακαδημίας που λειτούργησε στην πόλη μας.
Η σκυτάλη παραδόθηκε στο μαθητή του κ. Αχιλλέα Γκαραβέλα τωρινό εκπαιδευτικό του 7ου Δημοτικού Σχολείου, ο οποίος καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να συνεχίσει το εκπαιδευτικό έργο του δασκάλου του κ. Αντώνη Αντωνίου ώστε αυτό να συνεχίζει να παραμένει ανοιχτή εκπαιδευτική εστία για τις επερχόμενες γενιές.
Οι μαθητές που παρευρέθηκαν ήταν: Ευαγγελία Γιαννουσά, Αριστομένης Γκαραγκούνης, Αχιλλέας Γκαραβέλας, Φωτεινή Ζαχαρή, Χρυσόστομος Θεολόγης, Κωνσταντίνος Καλύβας, Κωνσταντίνος Κουτσώνης, Μαρία Κουτή, Κωνσταντίνος Μπανούσης, Φώτιος Μητσογιάννης, Αλέκος Νικολάου, Γεώργιος Πρέπας, Λαμπρινή Παρθένη, Παναγιώτα Πούλιου, Ευαγγελία Ράπτη, Φωτεινή Πιντζοπούλου, Μαίρη Στεργιούλα, Παρασκευή Σδρόλια, Απόστολος Τσιώνος, Γεώργιος Τσιώλης και Ιωάννης Φιλίππου.
Θερμές αγκαλιές επιφωνήματα έκπληξης και χαράς κυριάρχησαν. Όλοι ένιωσαν να συνυπάρχουν στιγμές του παρελθόντος κι αυτές του παρόντος. Τα δύσκολα μαθήματα, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που φοβηθήκαμε, οι αρχηγοί της σκανταλιάς, οι καλοί μαθητές, οι ωραίοι και οι ωραίες…
Οι στιγμές και τα περιστατικά ανασύρονταν διαρκώς ξαναστήνοντας το παζλ των πρώτων μαθητικών χρόνων με φόντο μια απέραντη τρυφερότητα και μια απερίγραπτη οικειότητα. Τα παιδικά χρόνια, τα παιδικά όνειρα, η αφέλεια, η αθωότητα μας καλούν να κοιτάξουμε προς τα πίσω προς την αφετηρία. Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν άνθρωποι που τις αποφεύγουν.
Η μέρα φάνηκε μικρή για να χωρέσει τόσες αναμνήσεις, τόσες αφηγήσεις, γι’ αυτό υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε. Η «συνάντηση» με το παρελθόν δεν είναι τρομακτική. Είναι τρυφερή, νοσταλγική και χρήσιμη. Ξανασυναντηθήκαμε όλοι με την αφετηρία μας.
Παρασκευή Σδρόλια
