Είναι πολύ περίεργο πράγμα να μην έχεις αντίπαλο στον αγώνα σου έναν άνθρωπο. Έστω πολλούς ανθρώπους. Ένα σύστημα έστω. Αποτελείται κι αυτό από ανθρώπους με ονοματεπώνυμο και μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Αλλά ένα αντικείμενο; Σας διαβεβαιώνω ότι το συναίσθημα είναι πολύ περίεργο. Τον άνθρωπο μπορείς να τον δεις. Να καταλάβεις την σκέψη του. Να προβλέψεις τις κινήσεις του και να τον φέρεις στα μέτρα σου. Τον καναπέ; Πώς να τον καταλάβεις;
Έχουμε ιδιωτικοποιηθεί τελικά τόσο πολύ ως κοινωνία; Το αποκλειστικά δικό μου μικροσυμφέρον, η ραστώνη μου και η μακαριότητα μου μες τον κακό χαμό έχουν γίνει το Άγιο Δισκοπότηρο της κοινωνίας μας; Και το ανεχόμαστε; Προσωπικά δεν θέλω να το πιστέψω. Το βλέπω όμως πολύ συχνά. Συχνότερα από ότι θα θεωρούσα τουλάχιστον εγώ ο ίδιος ανεκτό.
Ο κόσμος δεν κινδυνεύει από τους κακούς ανθρώπους ξέρετε. Κινδυνεύει από τους καλούς που ανέχονται τους κακούς.
Ο κάθε λαός έχει τους άρχοντες που του αξίζουν. Αυτό είναι μάλλον δεδομένο. Αυτό που δεν ξέρω ακόμα (μάλλον όμως θα φανεί τον Μάιο) είναι τι ακριβώς άρχοντες αξίζει να έχει μία κοινωνία του καναπέ; Και αν υποθέσουμε ότι όλοι ξέρουμε κατά βάθος τι άρχοντες αξίζει, τους θέλουμε; Ή απλά με την λογική του “εεε χάι τώρα” θα φάμε άλλη μια φορά την μιζέρια και την κακομοιριά που χρόνια τώρα ζούμε σε αυτήν την πόλη (και στα χωριά μας ακόμα περισσότερο); Και άντε το δεχόμαστε για μας. Το δεχόμαστε και για τα παιδιά μας; Και δεν ντρεπόμαστε λίγο; Πέρα βρέχει; Εντελώς; Τώρα που το διαβάζεις; Τίποτα; Δεν εκνευρίζεσαι ούτε λίγο; Ζαμάν φου και πάνω τούρλα;
Αν λοιπόν όντως δεν κοκκινίζεις ούτε λίγο με όλο αυτό το “στόλισμα” που ξέρεις ότι απευθύνεται σε σένα, τότε σε διαβεβαιώνω ότι ποτέ δεν θα νοιώσεις την απλή ηρεμία ενός ανθρώπου που έχει την συνείδησή του καθαρή ότι έκανε το καθήκον του και είναι διατεθειμένος να πέσει μαχόμενος για έναν σκοπό. Αλλά θα μου πεις, πού καιρός για ήρωες; Ο καθένας τελικά παίρνει αυτό που αξίζει. Αυτό ισχύει και για τις κοινωνίες. Αν οι καθαροί άνθρωποι είναι τόσο ζαμάν φου που προτιμούν να χαντακώσουν τα παιδιά τους από το να σηκωθούν από τον καναπέ, τότε καλά να πάθουμε. Ο καναπές τελικά είναι πολύ ακριβό έπιπλο και θα το πληρώσουμε.
Επιτέλους ξύπνα! Δεν φεύγει ο καναπές απ’ τη θέση του. Η ζωή σου φεύγει! Ξύπνα επιτέλους!
Διαβάζοντας κάποιοι (που νομίζουν ότι είναι αντίπαλοί μας) το κείμενο αυτό, είμαι σίγουρος ότι κρυφογελάνε πιστεύοντας ότι πόνταραν “σωστά”, πόνταραν στον μακάριο ύπνο της κοινωνίας και δικαιώνονται. Νομίζουν ότι θα απογοητευτούμε και θα τα παρατήσουμε. Νομίζουν. Κάνουν λάθος. Το δικό μας το κεφάλι είναι Καρδιτσιώτικο και δεν γυρνάει.
Στέφανος Κ. Κατσάρας
Ψυχολόγος MSc
“Καρδίτσα μας” υπ. δήμαρχος
