Κλείνει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ο Στέφανος Καραμήτρος μας αποχαιρέτισε για πάντα, από τότε που είπε το μεγάλο αντίο στους ατέλειωτους αγώνες του για μια καλύτερη, ουμανιστική και σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τότε που με το πλατύ του χαμόγελο και την λεβέντικη παρουσία του χάριζε αισιοδοξία και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Ο Στέφανος είχε το χάρισμα να σε κερδίζει με το λόγο του, τα επιχειρήματά του, την απλή και συνάμα καταδεκτική συμπεριφορά του. Έτυχε να καθίσουμε οι δυο μας στο ίδιο τραπέζι κάμποσες φορές και να συζητάμε για ώρες για διάφορα πράγματα, κυρίως όμως για το πώς θα μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι και εμείς στην κοινωνία στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής προοπτικής.
Ήταν απλός, προσηνής, καταδεκτικός, ανοιχτόκαρδος, ορθοτόμος στο λόγο του και καινοτόμος στη σκέψη του, οργανωτικός, καθοδηγητής, ένας πραγματικός ινστρούχτορας.
Σχεδόν σε κάθε εκδήλωση του κόμματός του ΚΚΕ (μ.λ.) δεν ξεχνούσε να με καλέσει και η απόκρισή μου κατά κανόνα ήταν θετική. Ανεξάρτητα από την πολιτική μου τοποθέτηση (βρίσκομαι στον αριστερό, προοδευτικό χώρο αλλά κομματικά ανένταχτος), ενδιαφέρομαι να παίρνω αληθινή πληροφόρηση, έγκαιρη και έγκυρη για τα μεγάλα και μικρά πολιτικά ζητήματα. Ήθελα να ακούω τον πληθωρικό και πειστικό του λόγο καθώς και τη ζεστή και πληθωρική φωνή του.
Ήταν μια μέρα του Φλεβάρη του 2019 που «χαθηκε το γελαστο παιδι», αυτό το παιδί που άφησε ανεξίτηλα το ιδεολογικοπολιτικό του αποτύπωμα, που ήταν ακούραστος εργάτης της κομμουνιστικής ιδέας, μπροστάρης, ασυμβίβαστος, ρηξικέλευτος, που με την σθεναρή του δύναμη και την αταλάντευτη θέλησή του άνοιγε δρόμους για μια κοινωνία λεύτερη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική.
Ο Στέφανος Καραμήτρος, ήταν γενναίο παιδί και σαν τέτοιο ήταν αγαπητό ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους γιατί έτσι πρέπει να είναι, γιατί όλοι οι πολιτικοί και κομματικοί χώροι έχουν αξιόλογους ανθρώπους και πρέπει να αναγνωρίζουμε την αξία τους.
Την Κυριακή ώρα 11 πρωί στο Ξενοδοχείο Άρνη, πραγματοποιείται πολιτικό μνημόσυνο για το Στέφανο από τους φίλους και συναγωνιστές του, ας είμαστε εκεί.
Γράφει ο Σωκράτης Βασιλάκος
