Συμβαίνει στις μέρες μας να αποκαλούμε κάποιες πράξεις ως αμετανόητες, αφού οι προθέσεις δεν έχουν εξανεμιστεί (πλήρως) από το υποσυνείδητο της εσφαλμένης στιγμής. Δείτε για παράδειγμα έναν εγωιστικό χαρακτήρα ανθρώπου, που όταν δεν μιλάς για τον ίδιο, δεν ακούει! Φαινομενικά εδώ έχουμε την ικανοποίηση της συγχώρεσης, ωστόσο πρόκειται για ψευδαίσθηση καθώς η ζωή συνεχίζεται και οι προκλήσεις βρίσκονται στο κατώφλι κάθε σπιτιού και ατόμου ξεχωριστά, σε καθημερινή βάση σχεδόν.
Η λύτρωση, δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Για την απεξάρτηση παθών χρειάζεται μεγάλη άσκηση, που δυστυχώς όμως μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον άπαντες είναι εθισμένοι με κάποια άσχημη συνήθεια που βλάπτει τους γύρω και κατά συνέπεια τον ίδιο τους τον εαυτό. Το κάπνισμα, το ποτό, τα ναρκωτικά, η βουλιμία, οι ύβρεις, ο θυμός, η λαγνεία και ο εγωισμός, μήπως ανήκουν στην ίδια ομάδα επιβάρυνσης που σκοτώνουν τον άνθρωπο; Άραγε, μπορεί να φτάσει τους στόχους του ένας άνθρωπος που είναι επιρρεπής;
Την απάντηση δίνει με απόλυτη σαφήνεια και διαπαιδαγωγικά ο Πυθαγόρας, «Πριν από κάθε ωραίο απόκτημα προηγείται κοπιαστική άσκηση που την συνοδεύει η εγκράτεια». Στην πραγματικότητα, ως μέλη μίας προχωρημένης κοινωνίας είναι λίγο αδύνατο και ανέφικτο να φτάσει εγκρατής κανείς μέχρι το ποθητό αποτέλεσμα. Οι συνέπειες οδηγούν σε συμπεράσματα με πολλά αδιέξοδα, που οι αμφιβολίες για επιτυχημένη έκβαση φοβίζουν και τις πιο θαρραλέες ψυχές. Γι’ αυτό λοιπόν συναντάμε κατά καιρούς ουρές κόσμου σε προσκυνήματα, όπου υπάρχει το αδιαχώρητο και δίχως έξοδο κινδύνου! Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το θαυμαστό της υπόθεσης. Στην εγκαρτέρηση. Ελάχιστοι όμως άνθρωποι την διατηρούν με ψυχραιμία, ώστε να καταφέρουν έγκαιρα η μετάνοιά τους να βρει πρόσφορο έδαφος. Το ζήτημα βέβαια είναι, αν θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθαρό πνεύμα και το ψυχικό σθένος για την επόμενη δύσκολη συνέχεια.
