Υπάρχουν στις μέρες που διανύουμε συμφεροντολογικές αξίες ιδανικών, που αναβιώνουν έξοχα μέσα από τα έθιμα των λαών. Οι δαπανηρές προσπάθειες αποδίδουν καρπούς ανά φυλή και έθνος ιδεολογικά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βασικά, η ιδεολογία είναι μια οργανωμένη συλλογή ιδεών, που ως λέξη χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φόρα από τον Κόμη Antoine Destutt de Tracy στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο βασικός στόχος μιας ιδεολογίας είναι να φέρει αλλαγή στην κοινωνία μέσω μιας ρυθμιστικής διαδικασίας, όπως δηλαδή, το πώς θα έπρεπε να είναι η ανθρωπότητα. Οι ιδεολογίες έχουν την ροπή να περιλαμβάνουν αφηρημένες έννοιες προς εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο και για τον λόγο αυτό τις συναντάμε πολύ συχνά στο πεδίο της πολιτικής!
Κάθε κοινωνία έχει μια ιδεολογία η οποία αποτελεί τη βάση της κοινής γνώμης ή της κοινής λογικής, μια βάση που συνήθως παραμένει αόρατη στα περισσότερα μέλη της κοινωνίας. Η επικρατέστερη αυτή ιδεολογία θεωρείται «ουδέτερη» και περιλαμβάνει θεωρίες που κατά κανόνα δεν δέχονται περιθώρια αμφισβήτησης. Ωστόσο, όλες οι άλλες ιδεολογίες που διαφέρουν από την επικρατούσα θεωρούνται ριζοσπαστικές, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του πραγματικού τους οράματος.
Όταν τα περισσότερα μέλη μιας κοινωνίας σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο για κάποια θέματα, ή και ακόμη ξεχνούν ότι υπάρχουν εναλλακτικές απόψεις στο κατεστημένο, τότε πρόκειται για «ηγεμονία». Κάποιοι φιλόσοφοι θεωρούν ότι η ιδεολογία έχει θετικά χαρακτηριστικά, όπως η δύναμη και ο ζήλος, ή αρνητικά στοιχεία όπως η υπερβολική βεβαιότητα και μεγάλη δυσκαμψία. Ζωντανό παράδειγμα οι οργανώσεις, που αγωνίζονται να αποκτήσουν εξουσία προσπαθώντας να επηρεάσουν την ιδεολογία μιας μάζας ανθρώπινης κοινωνίας, με στόχο να τη φέρουν πιο κοντά σε αυτό που τη θέλουν να γίνει.
Ο Ευγένιος Ιονέσκο (Θεατρικός Συγγραφέας) καλώς είχε τονίσει πως: Οι ιδεολογίες μας χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μας ενώνουν.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη (Συγγραφέα – Ερευνητή)
