Ο ρεαλιστικός χαρακτήρας μίας παροιμίας αιχμαλωτίζει ευχάριστα τους αναγνώστες. Δεν είναι το μήνυμα που περνάει, αλλά το μυαλό που επινόησε την πλοκή ενός (σύντομου θεωρητικού έργου). «Το καλό ή το κακό δεν υπάρχει, το γεννάς εσύ με το μυαλό σου», είχε γράψει εύστοχα ο Άγγλος Δραματουργός Γουίλιαμ Σαίξπηρ, δίνοντας έμφαση και νόημα σε οτιδήποτε πάνω στη ζωή. Στο απόφθεγμα αυτό, ο ποιητής, θέλει να πει ρητά πως καμία κατάσταση δεν έρχεται με ετικέτα, καλή ή κακή. Τα πάντα είναι ουδέτερης όψης!
Για παράδειγμα: ένας γκρεμός και ένας αδιέξοδος δρόμος δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, είναι απλά ότι δείχνουν και φαίνονται. Εσείς δίνετε νόημα στο αδιέξοδο ανάλογα με το πώς αισθάνεστε απέναντί του. Το ίδιο και με τον γκρεμό.
Ένα επάγγελμα δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, είναι απλώς μια δουλειά, αλλά το πώς αισθάνεστε για την εργασία σας προσδιορίζει το αν θα είναι καλή ή κακή για εσάς. Παρομοίως, μια σχέση δεν είναι καλή ούτε κακή αυτή καθεαυτή, είναι απλώς μια σχέση, αλλά το πώς αισθάνεστε για τη σχέση σας προσδιορίζει αν θα είναι καλή ή κακή για σας. Στα δια ταύτα, ο νόμος της έλξης ανταποκρίνεται απαρέγκλιτα.
Προσοχή: Όταν εκπέμπετε κακά συναισθήματα για κάποιον άλλο άνθρωπο, ανεξαρτήτως τι έχει πράξει, τα αρνητικά συναισθήματα επιστρέφουν σ’ εσάς! Μεταδίδοντας με την ίδια σφοδρότητα που τα εκπέμψατε, προκαλώντας αρνητικές συνθήκες στη δική σας ζωή.
Ουσιαστικά, η απαγόρευση της ορθής κρίσης επηρεάζει όλα τα κοινωνικά στρώματα, σύμφωνα με την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται ο καθένας. Το ζητούμενο είναι η φανέρωση (μίας πλάγιας και φωτεινής οδού) να έρθει το συντομότερο δυνατό. Αυτό εξαρτάται μεταφορικά από τον πρωταγωνιστή της παράστασης, του έργου που συμμετέχει ενεργά, χωρίς να περιμένει τη σκέψη του θεατή να είναι πιο γρήγορη.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη (Συγγραφέα – Ερευνητή)
