Αξίζει τον κόπο προκειμένου να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα, να μελετήσουμε τα στοιχεία του δανεισμού των Ελλήνων και της Ελλάδας.
Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία του 2010, το χρέος των Ελληνικών νοικοκυριών ήταν ίσο με το 65% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος για τις 18 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ ήταν 94%.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι ο δανεισμός αυτός το 2011 έπεσε στην Ελλάδα στο 52% του ΑΕΠ.
Επίσης το χρέος των Ελληνικών επιχειρήσεων το 2010 ήταν ίσο με το 65% και το 2011 μειώθηκε στην Ελλάδα στο 62,7%.
Στο δημόσιο όμως χρέος, το χρέος δηλ. της Ελλάδας, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, αφού το έτος 2010 ο δανεισμός ήταν ίσος με το 132% του ΑΕΠ, ενώ στις 18 χώρες του ΟΟΣΑ ήταν 97% και το 2011 ανέβηκε στην Ελλάδα στο 165%.
Έτσι διαπιστώνουμε εύκολα, ότι ενώ οι ιδιώτες ήταν υποδανεισμένοι σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ, το δημόσιο ήταν και είναι υπερδανεισμένο. Ένας από τους λόγους που το κράτος δανειζόταν ήταν, ότι ήθελε να έχει εξασφαλισμένη την κοινωνική συναίνεση, αφού έτσι μπορούσε με τα δανεικά να κάνει πολιτική, αυξάνοντας την συνολική ζήτηση μέσω των αυξήσεων των μισθών και συντάξεων, αυξήσεις που ικανοποιούσαν μεν την κοινωνία, πλην όμως δημιούργησαν μια εικονική και επίπλαστη ευημερία, μια οικονομία με ξύλινα πόδια. Αντί το κράτος να φροντίζει για τις αναγκαίες διαθρωτικές αλλαγές, μέσω των οποίων θα αυξανόταν η παραγωγικότητα της χώρας και θα εξασφαλιζόταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αντί να προωθεί την δημιουργία παραγωγικών δομών, δυστυχώς αδράνησε εγκληματικά με αποτέλεσμα η ανάπτυξη παρά την επιφανειακή θετική της εικόνα, στην πραγματικότητα λόγω της στρεβλής και χωρίς σύγχρονες βάσεις δόμησης της, να είναι προς κατάρρευση όπως και έγινε.
Επί πολλά χρόνια η Ελληνική οικονομία πιεζόταν κυρίως από το αριστερό μέρος του πολιτικού συστήματος, για να μην προχωρήσουν οι αναγκαίες αλλαγές και ο εκσυγχρονισμός της, αλλά και για να εκτρέφονται παράλογες απαιτήσεις. Μην ξεχνάμε το απίστευτο αίτημα που πριν λίγα χρόνια ακούγαμε συνεχώς από τα αριστερά, τις εξισώσεις των μισθών της Ελλάδας με τους μισθούς της Γαλλίας και της Γερμανίας!
Έτσι για χάρη της κοινωνικής συναίνεσης, αλλά και της εκλογικής πελατείας, όλες οι απαιτήσεις γίνονταν δεκτές εν μέρει ή εν όλω, αλλά η ικανοποίησή τους γινόταν πάντα με δανεικά. Αυτό μαζί με το απίστευτο πλιάτσικο στα δημόσια έργα, τις επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή, την κακή διαχείριση των ασφαλιστικών εσόδων, την απίστευτη κρατική σπατάλη και την φοροδιαφυγή, συντέλεσαν στον τεράστιο υπερδανεισμό της χώρας και στην απ’ αυτόν σημερινή κατάρρευση της οικονομίας.
Παύλος Β. Σιούφας
Δικηγόρος
Υποψήφιος Βουλευτής Ν. Δ. Καρδίτσας
