Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2013 μέχρι σήμερα, δεν θα ήταν άτοπο να ισχυρισθεί κανείς ότι έχουν συμβεί γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας, τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο. Ιδίως σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου ένα κόμμα της αριστεράς ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης.
Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης πριν από λίγα χρόνια, αποτελεί σήμερα τον κορμό του κυβερνητικού σχηματισμού, θέτει σε τελείως διαφορετική βάση και την λειτουργία του ίδιου του κόμματος.
Μια αριστερή κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να λύνει προβλήματα, να οραματίζεται, να σχεδιάζει και να υλοποιεί με επίκεντρο τον άνθρωπο. Σε συνθήκες, όπως οι παρούσες, η προσπάθεια αυτή είναι τιτάνια και ο ρόλος του κόμματος εξαιρετικά σημαντικός. Πρωτίστως και πάνω απ΄ όλα πρέπει να ανοιχθεί στην κοινωνία, να την αφουγκραστεί και να την κάνει σύμμαχό του.
Η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια χαρακτηρίστηκε από την καθιέρωση της πελατειακής σχέσης μεταξύ πολίτη και εξουσίας με αποτέλεσμα να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας και τα ποικίλα φαινόμενα διαφθοράς και αναξιοκρατίας να αντιμετωπίζονται περίπου ως “κανονικά” ή “αναπόφευκτα”.
Η συζήτηση που θα πρέπει να ανοίξει, ιδίως στο πλαίσιο του επικείμενου συνεδρίου, οφείλει να έχει ως ζητούμενο, την περαιτέρω προσέγγιση της κοινωνίας. Οι πολίτες πρέπει να πεισθούν ότι το παλιό σύστημα οδήγησε το κράτος στο σύνολό του, αλλά και κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά, στη χρεοκοπία.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το κράτος είμαστε εμείς και ότι το ατομικό συμφέρον, όταν υπονομεύει το συλλογικό, δεν διαρκεί πολύ. Όπως είπε και ο Μάρκος Αυρήλιος σχεδόν 2000 χρόνια πριν: «Ό,τι είναι κακό για το μελίσσι, είναι κακό και για την μέλισσα».
Πολλές φορές στην αριστερά κάνουμε το λάθος να προσεγγίζουμε τον πολίτη συναισθηματικά. Όπου το κράτος πρέπει να αναλάβει το ρόλο του φιλεύσπλαχνου γονέα και ο πολίτης αυτόν του μικρού παιδιού, το οποίο κηδεμονεύεται, προστατεύεται και περιθάλπεται ερήμην των προσωπικών αναγκών, υποχρεώσεων και επιλογών του.
Η προσέγγιση αυτή μπορεί να δημιουργήσει τόσα προβλήματα, όσα ακριβώς έχουν επισωρεύσει, εδώ και δεκαετίες, οι κάθε είδους «πελατειακές» σχέσεις!
Είναι, λοιπόν, χρέος της αριστεράς, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία που η κυβέρνηση προέρχεται από αυτή, να δείξει το δρόμο όχι με θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά με συγκροτημένο, απτό και ορατό από όλους κυβερνητικό έργο. Πρέπει να δείξουμε το δρόμο της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας μέσα από κάθε απόφαση και πράξη μας, είτε αυτή είναι κομματική, είτε κυβερνητική.
Πρέπει να ξαναδώσουμε στην έννοια “δημοκρατία” το αυθεντικό της νόημα και να αποδείξουμε ότι ο «Δήμος Κρατεί» και όχι οι λίγοι με τα μεγάλα τους συμφέροντα ή οι πολλοί με τα μικρά τους!
Πρέπει να αγωνισθούμε, δείχνοντας το δρόμο, και να στοχεύσουμε σε μια πολιτεία ώριμη όπου ο καθένας μας θα μπορούσε να υιοθετήσει την αποστροφή του Περικλή στον Επιτάφιο, όταν υπενθύμιζε στους συμπολίτες του: «Οι ίδιοι εμείς, φροντίζουμε και τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και τα δημόσια πράγματα κι ενώ ο καθένας μας φροντίζει τις δουλειές του, τούτο δεν μας εμποδίζει να κατέχομε και τα πολιτικά. Μόνο εμείς θεωρούμε πως είναι όχι μόνο αδιάφορος αλλά και άχρηστος εκείνος που δεν ενδιαφέρεται στα πολιτικά».
Το άνοιγμα στην κοινωνία είναι μονόδρομος. Χωρίς ενεργούς πολίτες που θα συμμετέχουν και θα ελέγχουν την εξουσία δεν μπορούμε να προχωρήσουμε συντεταγμένα, ούτε ως λαός ούτε ως κράτος. Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να κατανοήσει, να διεκδικήσει και να αποδεχθεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Σε μια δίκαιη και πολιτισμένη κοινωνία, ο πολίτης είναι και τροφοδότης και ωφελούμενος.
Τώρα είναι η ώρα και η ιστορική ευκαιρία να κάνουμε την πολιτική και κοινωνική μας υπέρβαση. Αν τελειώσουμε με τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και τη νοοτροπία του μικροσυμφέροντός μας, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και τα «εξωτερικά» μέτωπα και τις προκλήσεις.
Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, τη χώρα, αλλά και την ιστορία της ανθρωποκεντρικής αριστεράς.
Το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
Βράντζα Παναγιώτα
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ν. Καρδίτσας
