Γράφει: Φρόσω Παύλου
«Πρόσεχε ποιους υπερασπίζεσαι. Αυτοί είναι βύσματα», μου είπαν κάποιοι υπέρμαχοι της άποψης ότι κάποτε πρέπει να τελειώσει αυτή τη κατάσταση των βυσμάτων, θέλοντας να μου επισημάνουν τον κίνδυνο από την υπεράσπιση ανθρώπων που υπηρετούν στο Δήμο Καρδίτσας (εν προκειμένω στη ΔΕΥΑΚ) και έχουν προσληφθεί από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή, η οποία με τη σειρά της «αξιοποίησε» τη δυνατότητα τακτοποίησης κομματικής πελατείας, μέσω χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων.
Ειλικρινά, αρθρογράφησα υπέρ των «5» εργαζομένων της ΔΕΥΑΚ μη γνωρίζοντάς τους προσωπικά, όχι γιατί πιστεύω ότι δεν είναι βύσματα, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι οι καλύτεροι εργαζόμενοι, όχι γιατί κρίθηκαν με αντικειμενικούς και διαφανείς τρόπους. Το έκανα γιατί πιστεύω ότι όσο δεν υπάρχουν κανόνες στη δημόσια διοίκηση, όσο το νομικό και θεσμικό οπλοστάσιο είναι συγκεχυμένο και δαιδαλώδες, όσο η κοινωνική εξαθλίωση είναι συνώνυμο του ανέργου, θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην εργασία όλων των πολιτών που επιθυμούν να εργαστούν.
Αν το καρκίνωμα της κομματικής πελατείας γιατρεύονταν με την απόλυση των «5», αν το κατ’ εξακολούθηση και εκ προθέσεως έγκλημα του ρουσφετιού τιμωρούνταν στο πρόσωπο των «5», τότε ναι. Θα ήμουν και γω μια υπέρμαχος της άλλης πλευράς που λέει ότι τώρα απαιτείται Δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη σε ποιο status; Στο υπάρχον; Σ αυτό που αυτοί οι «5» και οι εκατομμύρια «5» θα μπουν ξανά στο καζάνι της ανακύκλωσης ίδιων πρακτικών και τακτικών;
Για να μηδενιστεί το κοντέρ της διαφθοράς και της σήψης στη δημόσια διοίκηση, απαιτούνται μέτρα αδιάβλητα. Μέτρα που δεν θα επιδέχονται ερμηνειών. Μέτρα που θα δίνουν την ευκαιρία ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες. Μέτρα που θα κτίσουν το κάστρο της αντικειμενικότητας και της διαφάνειας και που θα είναι απαραβίαστο.
Αν οι «5» είναι βύσματα είναι γιατί το ίδιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα τους έμαθε ότι για να έχουν μια δουλειά θα πρέπει να κοροϊδέψουν το σύστημα, να φανούν πιο καπάτσοι από τους άλλους. Τους έμαθε τη φράση «να τρουπώσεις παιδάκι μου στο δημόσιο και μη σε μέλλει τι λένε οι άλλοι». Και εκτός ότι τους το έμαθε το σύστημα, τους το επιτρέπει κιόλας. Διότι χωρίς τη συνενοχή και τη συνεισφορά αυτού του διαπλεκόμενου συστήματος πολιτικής και διοίκησης της χώρας δια μέσου των εκπροσώπων της, το ρουσφέτι θα ήταν μια λέξη άγνωστη. Όπως άγνωστο θα ήταν το ρουσφέτι, αν το Κράτος είχε διασφαλίσει με τις πολιτικές του, εργασία για όλους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Είναι άμοιροι ευθυνών;
Προφανώς και όχι. Έχουν τη δική τους ευθύνη σ αυτή τη ζωή.
Εγείρουν το «περί δικαίου αίσθημα», όταν ο άλλος μια ζωή παλεύει να αποκτήσει προσόντα, κουράζεται και πληρώνει για τη μόρφωση και την κατάρτισή του και πάλι από την απέξω είναι; (Και νοιώθει και @αλάκας)
Προφανώς, όταν για παράδειγμα 3.000 επιτυχόντες του ΑΣΕΠ περιμένουν και αναμένουν το διορισμό τους στους δήμους της χώρας, διεκδικώντας την αποκατάσταση της αδικίας που έχουν υποστεί.
Στο πρόσωπο των «5» εργαζομένων ΑμΕΑ επιβεβαιώνεται η αρχή της ισοτιμίας και του κοινωνικού προσώπου της Πολιτείας;
Προφανώς και όχι, αλλά είναι μια δυνατότητα που θεσπίστηκε για να αποτινάξει την αδικία και την περιθωριοποίηση συνανθρώπων μας που δεν ξεκινούν τη ζωή τους από την ίδια αφετηρία των θετικά «υγιών» και αρτιμελών.
Το ερώτημα είναι ποιο είναι το σημερινό κοινωνικό συμβόλαιο;
– Η ισοτιμία ή η «αποτελεσματικότητα» ως προκάλυμμα της αυξημένης κερδοφορίας; – Η εργασία για όλους ή η εργασία για όσους έχουν προσόντα;
– Η διαφάνεια και η αξιοκρατία στο υπάρχον σύστημα προσλήψεων ή η δημιουργία ενός νέου μοντέλου απαλλαγμένο από τα βαρίδια του χθες, ενός μοντέλου που θα χωράει ειδικούς και ειδήμονες, επιστήμονες και εργάτες, ειδικευμένους και ανειδίκευτους, εύπορους και πληβείους, χονδρούς και λεπτούς, όμορφους και άσχημους, και ό,τι άλλο.
Εν κατακλείδι και συμπερασματικά θα επεσήμανα ότι είμαι χαρούμενη που ένα κείμενο έδωσε την αφορμή για σχολιασμό και προβληματισμό, που δίνει την αφορμή να ιχνηλατήσουμε τη γνώμη της κοινωνίας στην οποία όλοι αναφερόμαστε.
Υ.Γ: ευχαριστώ για την φιλοξενία, ελπίζοντας ότι δεν καταχράστηκε τον πολύτιμο χώρο σας
