Πριν λίγες μέρες διάβασα μια συνέντευξη που πραγματικά με συγκλόνισε και πιστεύω ότι θα συγκλόνιζε οποιοδήποτε Έλληνα που θα τύχαινε να την διαβάσει. Ήταν η συνέντευξη της Πολωνέζας Μαργαρίτας Αργυράκου – Μιέρνικ ηλικίας 46 ετών, η οποία τα τελευταία 20 χρόνια εργάζεται σαν αγρότισσα και κτηνοτρόφος στο χωριό Μαυρονέρι Βοιωτίας.
Η Μαργαρίτα έζησε την πτώχευση της Πολωνίας που έγινε τον Δεκέμβρη του 1981. «Ήμουνα 15 χρόνων το 81 στην Πολωνία που πτώχευσε. Κάναμε 30 χρόνια να συνέλθουμε… Λαέ ξυπνήστε! Δεν είναι παιχνίδι. Δεν θέλω να το ζήσω δεύτερη φορά!» φωνάζει μέσα απ’ τα βάθη του είναι της η Μαργαρίτα, που στο άκουσμα της λέξης πτώχευση νοιώθει τον εφιάλτη και ανατριχιάζει ακούγοντας την φράση από ορισμένα κόμματα και ορισμένους άλλους ύποπτους κύκλους «ας χρεοκοπήσουμε, να τελειώνουμε»
«… Μας διέκοψαν το ρεύμα. Ούτε ένα σπίτι, ούτε ένας δρόμος δεν είχε φως. Δεν υπήρχαν χρήματα στις τράπεζες για τους επόμενους έξι μήνες. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούσαν και μόνο σοβαρά ατυχήματα και γέννες εξυπηρετούσαν. Ο κόσμος δεν είχε χρήματα για να καλύψει την αγορά υλικών που χρειαζόταν για νοσοκομειακή περίθαλψη και οι περισσότεροι προτιμούσαν να μείνουν στα σπίτια τους να πεθάνουν ήσυχοι. Η οικονομική κατάρρευση εξαφάνισε και τα προϊόντα από τα ράφια των σούπερ μάρκετ».
Αυτό το αγωνιώδες ξέσπασμα μιας αλλοδαπής, η οποία βρέθηκε μικρή ακόμη κοπελιά στη δίνη της πτώχευσης της πατρίδας της, αναρωτιέμαι αν το διάβασαν αυτοί οι περίεργοι πολιτικοί που κράζουν προς κάθε κατεύθυνση, ότι η πτώχευση είναι καλύτερη και ας έλθει να τελειώνουμε ή που με την πολιτική την οποία επαγγέλλονται, οδηγούν νομοτελειακά σ’ αυτήν. Είναι δυνατό να μην γνωρίζουν τις δραματικές όσο και καταστροφικές επιπτώσεις για την χώρα και τον λαό, μιας πτώχευσης; Είναι τόσο αφελείς ή αγαθοί και δεν μπορούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα; Δικαιολογημένα δημιουργούνται σοβαρές υποψίες για επικίνδυνα και καθοδηγούμενα από συμφέροντα παιχνίδια. Μόνο οι μεγάλοι οφειλέτες του Δημοσίου και των Τραπεζών, οι διάφοροι παίχτες της πτώχευσης και οι δραχμολάγνοι, θέλουν και αποζητούν την πτώχευση, προκειμένου να σβήσουν τα χρέη τους και να αγοράσουν αντί πινακίου φακής την Ελλάδα. Αυτοί οι ασυγκράτητοι νεομαυραγορίτες εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση και τον θυμό του λαού και προσπαθούν με όλα τα μέσα να περάσουν σ’ αυτόν τις απεχθείς απόψεις τους. Μιλούν μάλιστα κάποιοι αφελείς και για διαγραφή του χρέους σαν απεχθές (odius debt), χωρίς προφανώς να γνωρίζουν τι είναι αυτό, δεδομένου ότι το Ελληνικό δημόσιο χρέος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν απεχθές, αφού δεν έχει κανένα στοιχείο της έννοιας του απεχθούς χρέους. Αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί πουλάνε πατριδοφροσύνη και Ελλάδα ανεξάρτητη, όταν οι ίδιοι έχουν κότερα με ξένη σημαία, σε offshore εταιρείες.
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι οι πιο κρίσιμες της μεταπολεμικής περιόδου. Από την ψήφο του λαού κρίνεται και αυτή ακόμη η ύπαρξη της πατρίδας μας.
Η ψήφος μας της Κυριακής παραμένει τελευταία και απελπισμένη μας ίσως άμυνα, με βασικό κριτήριο να κρατηθεί η χώρα στο ευρώ και μακριά από την πτώχευση και «να αποτραπεί η ζούγκλα της ακυβερνησίας, το αίμα», όπως λέει σε άρθρο του ο φιλόσοφος καθηγητής Χρήστος Γιανναράς. Και για τους πιο επιφυλακτικούς λέω, ότι θα ήταν τραγική ανευθυνότητα η άρνηση της επιλογής ανάμεσα στη ΣΙΓΟΥΡΗ καταστροφή (ΣΥΡΙΖΑ) από την μια και την ΠΙΘΑΝΗ καταστροφή (Ν.Δ.) από την άλλη.
Η έστω και ελάχιστη πιθανότητα αποφυγής μια τεράστιας καταστροφής, αποτελεί σίγουρα μια ορθολογική επιλογή.
Παύλος Β. Σιούφας
Δικηγόρος
Υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ.
Καρδίτσας
