Σύμφωνα με τις πλέον επίσημες εγκυκλοπαιδικές πηγές, η «Πατριδογνωσία» υπήρχε ως ένα βιβλιοδετημένο σχολικό μάθημα, που διδασκόταν σε όλα τα Δημοτικά Σχολεία της Ελλάδος και αποτελούσε προβαθμίδα του μαθήματος της Γεωγραφίας. Βασικό περιεχόμενο του μαθήματος αυτού ήταν: η τοπογραφία της ιδιαίτερης πατρίδας (χωριού, δήμου, επαρχίας, νομού), δηλαδή των μαθητών του σχολείου, στη περιοχή όπου βρισκόταν αυτό. Επίσης, περιείχε και όλα τα άλλα συμπληρωματικά στοιχεία που αποτελούσαν το έμψυχο και άψυχο κόσμο της ίδιας περιοχής, όπως για παράδειγμα: το έδαφος, τα προϊόντα, τον αριθμό των κατοίκων, τις συνθήκες διαβίωσης καθώς και την ιστορία της περιοχής που έφτανε μέχρι και την μυθολογική εποχή.
Έτσι από το μάθημα της Πατριδογνωσίας δίνονταν και όλοι οι «πυρήνες» των άλλων σχολικών μαθημάτων. Φυσικά στις περισσότερες χώρες του κόσμου το μάθημα έχει καταργηθεί και αντικατασταθεί από άλλα, γενικότερα μαθήματα.
Αν σταθούμε για λίγο στη δική μας χώρα, δεν θα έπρεπε να σταματήσει η διδασκαλία του, καθώς ο πολιτισμός γεννήθηκε «εδώ» και οφείλουμε να δώσουμε διαχρονική αξία στο τοπικό μορφωτικό επίπεδο. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που χωράει μεγάλη συζήτηση και απαιτεί ακροατήριο απ’ όλο τον πλανήτη.
Συνεπώς, με την κατάργηση της Πατριδογνωσίας βγάζουμε από κοινού ένα ακλόνητο συμπέρασμα ως Έθνος, που συνθλίβει δυστυχώς και τις νέες γενιές του αγροτικού κόσμου (κυρίως), αφού μιλάμε για «Πατριδοκαπηλεία»! Και υπάρχει λογική εξήγηση για την εισβολή αυτή.
Όταν, τα έθιμα και η λαογραφία ενός τόπου εξοστρακίζονται στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και λιθοβολούνται από νέες πρακτικές και μεθόδους διδασκαλίας, τραυματίζεται βάναυσα κάθε έννοια εντοπιότητας του πολιτισμού.
Η κυριάρχηση των ξένων προτύπων μπορεί να εμπλουτίζει ένα σχολικό μυαλό, αλλά από την άλλη πλευρά αδυνατίζει τη ραχοκοκαλιά της τοπικής ιστορίας, με τα εισαγόμενα μαθήματα, όπως είναι οι ξένες γλώσσες στις ευέλικτες ζώνες μάθησης.
Σημειολογικά, κάθε έννοια σύγχρονης παιδείας βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε κάτι που έχει θεωρηθεί ως μασημένη τροφή (ανά τους αιώνες) κι έτσι προσδοκά να φέρει το νέο σε αντικατάσταση του παλιού, λεηλατώντας όμως έτσι τις παραδόσεις των λαών και πόσο μάλλον των αρχαιότερων αυτών.
){kind=link}