Σας διαβιβάζουμε την επιστολή του Ρομά νεοεισαχθέντα φοιτητή Παναγιώτη Χαρίτου με την οποία θέτει τα ζητήματα της αναγκαιότητας εκπαίδευσης των Ρομά και των ανυπερβλήτων δυσκολιών που αντιμετωπίζουν σήμερα να ανταπεξέλθουν στις σχολικές τους υποχρεώσεις. Η επιστολή του νεαρού φοιτητή αποτελεί και μια πολύ καλή αφορμή να επαναφέρουμε τα ζητήματα των δυσκολιών των συνθηκών εκπαίδευσης των Ρομά.
Ως Νομαρχιακή Αρχή, θεωρούμε ότι η κοινωνική ένταξη των Ρομά περνάει μέσα από την εκπαίδευσή τους. Το Υπουργείο πρέπει να στοχεύει με κάθε τρόπο στην παροχή κινήτρων για την αύξηση της συμμετοχής των Ρομά στην εκπαίδευση με μια σειρά από μέτρα όπως:
- 1. Κατασκευή και βελτίωση των απαραίτητων υποδομών.
- 2. Λειτουργία Οικοτροφείων για τα παιδιά των Ρομά που μετακινούνται.
- 3. Θεσμοθέτηση προνομιακού τρόπου εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κατ’ αναλογία με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
Σας ενημερώνουμε ότι στο Νομό μας έχουμε 2 οικισμούς Τσιγγάνων, στη Μαύρικα και στους Σοφάδες. Οι μεν μαθητές του οικισμού Μαύρικα στεγάζονται σε νοικιασμένο κτίριο και αριθμούν 194 εν δυνάμει ενώ φοιτούν 140, όμως η φοίτησή τους είναι περιοδική, και στους Σοφάδες είναι 600 περίπου εν δυνάμει ενώ φοιτούν 400 όπου επίσης η φοίτηση είναι περιοδική, σε Δημόσιο Σχολείο που δεν καλύπτει τις ανάγκες τους.
Απαιτείται λοιπόν η κατασκευή 2 σχολικών μονάδων για τις συγκεκριμένες περιοχές ώστε να καλυφθούν οι εκπαιδευτικές ανάγκες και των Ρομά. Επαναφέρουμε λοιπόν το αίτημα για κατασκευή 2 νέων σχολικών μονάδων, διαβεβαιώνοντας ότι η Ν.Α. έχει έτοιμες τις αναγκαίες μελέτες.
Ευελπιστούμε ότι θα ανταποκριθείτε θετικά στα αιτήματα που σας θέσαμε στα πλαίσια της ισότιμης
Με τιμή
ΑΛΕΞΑΚΟΣ ΦΩΤΗΣ
Νομάρχης Καρδίτσας
-Επιστολή του Ρομά φοιτητή Παναγιώτη Χαρίτου
Κάθε κοινωνία αποτελείται από μωσαϊκό χαρακτήρων, ετερόκλητα στοιχεία που συνιστούν την ποιοτική ομοιογένειά της. Για να μπορέσει όμως, αυτή η κοινωνία των διαφόρων ατόμων να επιβιώσει στο ιστορικό «γίγνεσθαι» απαραίτητη προϋπόθεση είναι η παιδεία και η μόρφωση η οποία απέχει από την κοινωνία μας.
Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται κοπιώδεις προσπάθειες από διαφόρους φορείς του Ελληνικού κράτους να μπορέσουν και οι Έλληνες Τσιγγάνοι να ενταχθούν μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Όμως αυτό είναι μάταιο είτε διότι δεν παρέχεται ορθή παιδεία, είτε διότι το κράτος δεν λαμβάνει υπόψη του τις άθλιες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, γεγονός το οποίο πλήττει την κοινωνία μας και εμποδίζει τα Τσιγγανόπουλα να προσαρμοστούν και να ενταχθούν σε ένα κανονικό κόσμο.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προσωπική μου εμπειρία, όπου εδώ και αρκετά χρόνια ήμουν μάρτυρας αυτής της πραγματικότητας. Αφού λοιπόν τελείωσα το Δημοτικό στο οποίο φοιτούσαν Τσιγγανόπουλα έπρεπε να συνεχίσω το σχολείο και να υλοποιήσω όλα όσα είχα οραματιστεί. Στη συνέχεια κατάφερα και πήγα να ολοκληρώσω τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση όπου και τότε είχαν αρχίσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε Τσιγγανόπουλο.
Ένα εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Μα πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να ανταπεξέλθει στις σχολικές υποχρεώσεις, και ακόμη περισσότερο να ανταγωνιστεί τους συμμαθητές του οι οποίοι έχουν επαφή με τη μητρική Ελληνική γλώσσα περισσότερο από αυτό ενώ το Τσιγγανόπουλο αρχίζει να μαθαίνει τα Ελληνικά στα δέκα του χρόνια; Ένα άλλο βασικό κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετώπισα ως μαθητής σε αυτά τα χρόνια που έχω διανύσει στο σχολείο είναι το ακόλουθο:
Όλοι σας ξέρετε ότι εμείς τα Ρομά δεν έχουμε μόνιμη κατοικία και ότι ζούμε σε αυτοσχέδιες κατασκευές, παραπήγματα (καλύβες, παράγκες) και σε προσωρινές στέγες. Οπότε λοιπόν δεν απολαμβάνουμε τη σύγχρονη ζωή που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος. Τόσο άλλωστε και εγώ δεν είχα την πολυτέλεια να έχω ένα δικό μου δωμάτιο, όπου θα μπορούσα να διαβάσω, να κάνω τα μαθήματά μου και να φέρω δυο φίλους που είχα αποκτήσει στο σχολείο.
Επίσης τα βράδια δεν μπορούσα να μελετήσω για την επόμενη σχολική μέρα αφού δεν είχα φως, ρεύμα. Συνήθως διάβαζα μέσα στο αυτοκίνητο γιατί εκεί είχα ησυχία, ενώ στην παράγκα δεν μπορούσα να κάνω τις ασκήσεις μου γιατί ήταν πολλά άτομα. Από όσα ως τώρα έχω διαπιστώσει αξίζει να τονιστεί συμπερασματικά το εξής: πώς για αν ενταχθεί ένα παιδί με διαφορετικές νοοτροπίες και καταβολές σε μια κοινωνία γεμάτη όνειρα και προσδοκίες όπως η Ελληνική, όχι μόνο είναι δύσκολο αλλά και ως αδύνατον.
Όμως η ανάγκη, το πάθος και η θέληση που είχα για το σχολείο και την Ελληνική παιδεία στάθηκαν αφορμή όχι μόνο να ενταχθώ στην Ελληνική κοινωνία και να προσαρμοστώ στις Ελληνικές συνήθειες και τον Ελληνικό πολιτισμό αλλά πολύ περισσότερο να αφήσω πίσω μου τις συνήθειες, τις νοοτροπίες και καταβολές των παππούδων μας οι οποίες εμποδίζουν και φράζουν τα όνειρά και τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο αύριο.
Οι σημερινοί νέοι της εποχής μου ελπίζουν και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε και εμείς ως Έλληνες πολίτες της ελληνικής κοινωνίας να μπορέσουμε να υπερηφανευόμαστε για τα παιδιά μας σε όλες τις σχολικές βαθμίδες και να αξιώσουμε να δούμε ως κοινωνία ένα καλύτερο μέλλον τόσο για εμάς όσο και για τις ερχόμενες γενιές.
Χαρίτος Παναγιώτης
Φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης Θράκης
