Στις 8 Μάρτη 1857 οι εργάτριες στα ραφτάδικα και στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης διεκδίκησαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, 10ωρη εργασία, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Ο αγώνας τους βάφτηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Σε αυτή τη μεγαλειώδη απεργία και εξέγερση, που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος, βρίσκεται το πραγματικό περιεχόμενο της παγκόσμιας ημέρας της εργαζόμενης γυναίκας όπως αυτή καθιερώθηκε το 1910, με απόφαση της Β΄ Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη. Η πρώτη απεργία γυναικών στη χώρα μας έγινε το 1892 από τις εργάτριες του εργοστασίου Ρετσίνα στον Πειραιά. Η εργοδοσία που είχε τότε αποκτήσει το πέμπτο της εργοστάσιο, έκανε προσπάθεια να τους μειώσει το μεροκάματο κατά 20%!
Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας να ματώνουν από τα αντεργατικά μέτρα. Η επίθεση της Ε.Ε, της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, των μονοπωλιακών ομίλων για να πληρώσει ο λαός την κρίση τους και τώρα την ανάκαμψή τους, συνεχίζεται. Οι εργαζόμενες βιώνουν την ανασφάλεια, το φόβο της απόλυσης, της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Οι στοιχειώδεις παροχές για τη μητρότητα αντιμετωπίζονται από τους κεφαλαιοκράτες ως κόστος. Το αποκρουστικό και αντιδραστικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται και στο γεγονός ότι έφτασε στο σημείο να νομιμοποιήσει απόλυση εγκύου!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, εξυπηρετεί με μεγάλο ζήλο τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου: διαλύει τις συλλογικές συμβάσεις και το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, πετσοκόβει επιδόματα, τσακίζει μισθούς και συντάξεις, βάζει νέους φόρους, προχωρά σε πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών. Βάζει στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας!
Το τσάκισμα των κατακτήσεων καλύπτεται με το μανδύα της «κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας». Η κοινωνική ανισότητα «τοποθετείται» ανάμεσα στους εργατοϋπάλληλους και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και αγρότες, ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, ανάμεσα στις γυναίκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας.
Στο όνομα της «ισονομίας» γενικεύεται η εργασιακή ζούγκλα και η ανασφάλεια σε όλο το εργατικό δυναμικό, άνδρες και γυναίκες. Χτυπιέται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος δουλειάς, εντατικοποιείται η εργασία, αυξάνεται η εκμετάλλευση.
Το τελευταίο διάστημα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, στα πλαίσια της μεγαλύτερης κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, σχεδιάζουν την επένδυση στο «γυναικείο δυναμικό» και την χρησιμοποίηση των «γυναικείων δεξιοτήτων». Πραγματοποιούν έρευνες για το πόσο καλές είναι οι γυναίκες που βρίσκονται σε «διοικητικές θέσεις» και επιδιώκουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στα «κέντρα λήψης αποφάσεων».
Από κοντά και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας, που ανάγουν τη γυναικεία ανισοτιμία σε ζήτημα «ποσόστωσης».
Αποσυνδέουν τη γυναικεία ανισοτιμία από τη γενικότερη και συνολική ταξική εκμετάλλευση, για να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν τις γυναίκες στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που όσο διαιωνίζεται, όλο και περισσότερο σφίγγει τα δεσμά της διπλής εκμετάλλευσης των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτά τα δεσμά μπορούμε να τα σπάσουμε, αν ακολουθήσουμε το δρόμο του οργανωμένου αγώνα μέσα από τα ταξικά σωματεία, κόντρα στο μεγάλο κεφάλαιο και σε κάθε κυβέρνησή του, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Σήμερα, η αύξηση της παραγωγικότητας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης μας δίνουν τη δυνατότητα να έχουμε μόνιμη και σταθερή εργασία, να αμειβόμαστε καλύτερα και να δουλεύουμε λιγότερες ώρες, να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα να συμμετέχουμε, όλες και όλοι, στην κοινωνική δραστηριότητα. Η απόφαση για τη δημιουργία οικογένειας να μην εξαρτάται από τους οικονομικούς περιορισμούς, αλλά από την ελεύθερη επιλογή του νέου ζευγαριού.
Τη φετινή 8η Μάρτη, καλούμε τις εργαζόμενες γυναίκες, τις γυναίκες της υπαίθρου, τις αυτοαπασχολούμενες, τις νέες γυναίκες, νέες μητέρες, όλες αυτές που αποτελούν το διαχρονικό καύσιμο για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, να σηκώσουν το ανάστημά τους, να αναμετρηθούν με την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, με τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τους βάζει το σύστημα.
Να οργανωθούν στα ταξικά σωματεία, να ανατρέψουν τους αρνητικούς συσχετισμούς στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να δυναμώσουν το ΠΑΜΕ και να παλέψουν δίπλα με τους άνδρες συναδέλφους τους για τη ζωή που αξίζει στις ίδιες και στις οικογένειές τους. Να διεκδικήσουν την ανάκληση των απωλειών, πλέρια εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων και του λαού.
Να δώσουν τη μάχη για:
- Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της ΕΓΣΣΕ, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των όρων εργασίας.
- Το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία.
- Δημόσια και Δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση για όλες και όλους.
- Προστασία της μητρότητας. Μέτρα για τη φροντίδα των παιδιών και των νηπίων. Μέτρα προστασίας και φροντίδας των ΑμΕΑ.
Για μια ζωή χωρίς φτώχεια, ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προσφυγιά.
Για την προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες, θα κάνουν κουμάντο στον πλούτο, που παράγουν, με κριτήριο και σκοπό την ικανοποίηση των εξελισσόμενων σύγχρονων εργατικών – λαϊκών αναγκών.
