Πολλές είναι οι σκέψεις στο άκουσμα της είδησης για …πρόσφυγες που απελάθηκαν, για… λαθρομετανάστες που απέτυχαν να εισέλθουν στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα, για να σωθούν απο τον πόλεμο ή την πολιτική αστάθεια στη χώρα τους, για… μετανάστες που αναζητούν καλύτερη τύχη σε ξένο τόπο.
Αν αφήσω το πατριωτικό και Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα να με κυριεύσει, θα καταλήξω μάλλον στη σκέψη οτι στη χώρα του Ξένιου Δία , στην Ελλάδα του Ασύλου και της φιλοξενίας, δεν μπορεί παρα να βρίσκουν πραγματική βοήθεια, αρωγή και υποστήριξη αυτοί οι ……… «απάχιδες» της ζωής.
Όμως, δυστυχώς δεν είναι έτσι. Οι κάθε είδους εθνικιστές, πατριδολάτρες κατάφεραν να μας πείσουν ότι όποιος σέβεται τον συνάνθρωπο, όποιος δέχεται τη διαφορά ως στοιχείο ζύμωσης στην κοινωνία, αυτός είναι «προδότης» των πάτριων αρχών, βλάσφημος της θρησκείας, όργανο των εχθρών της Ελληνικής εθνικής καθαρότητας.
Χωρίς να είμαι οπαδός της θεωρίας του Φαλμεράιερ- ακραίος και μηδενιστικός- προβληματίζομαι γύρω απο το θέμα της «καθαρότητας» και της σημασίας της, όταν πνεύματα Ελληνικά, όπως αυτό του Σωκράτη τόνιζαν ότι: Έλληνας δεν είναι αυτός που γεννήθηκε στην ελλάδα, αλλα αυτός που…αισθάνεται Έλληνας, που ασπάζεται τον Ελληνικό πολιτισμό.
Οι πόλεμοι, η άγρια εκμετάλλευση, η φτώχεια, οι φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις, τα φασιστικά καθεστώτα έχουν σπρώξει ορδές απελπισμένων στην προσφυγιά και τη μετανάστευση. Για τους περισσότερους κυνηγημένους η ελπίδα να βρούν καταφύγιο χάνεται στη χώρα που γέννησε την ιδέα του ασύλου. Η χώρα μας, αν και έχει πικρή πείρα απο προσφυγιά και μετανάστευση, δείχνει το σκληρό της πρόσωπο στους ανθρώπους αυτούς.
Ας θυμηθούμε όμως το δικό μας μεταναστευτικό παρελθόν:
- 1,5 εκ. Έλληνες μετά τη Μ. Ασιατική καταστροφή βίωσαν απο την πλευρά του πρόσφυγα το δράμα του ξεριζωμού.
- 3.500 άνθρωποι στο β’ παγκόσμιο, πόλεμο μόνο απο την Κάλυμνο, αναζήτησαν καταφύγιο ως πρόσφυγες στην Παλαιστίνη.
- Στη δεκαετίες του ‘50-‘60 παρατηρήθηκε μαζική μετανάστευση για…καλύτερη ζωή στην Αμερική και την Αυστραλία. Εκεί το Ελληνικό στοιχείο ζεί, κατα κανόνα, περιθωριοποιημένο,πλένοντας πιάτα, βάφοντας τις γέφυρες της Αμερικανικής επικράτειας, απολυμαίνοντας απόπατους, χάνοντας κόσμο στα ορυχεία. Εκεί ο Ελληνας πρόσφερε δουλειά και εισέπραξε εκμετάλλευση, αδικία, καταδίκες. Ας πούμε ότι ήταν το αντίτιμο της επιβίωσης.
Σήμερα? Τί γίνεται σήμερα?
Σήμερα, όχι πια «εμείς», αλλά οι «άλλοι» πρόσφυγες και μετανάστες ζούν στην Ελλάδα :
Απομονωμένοι, στιβαγμένοι, εγκαταλελειμμένοι, κυνηγημένοι, περιφρονημένοι, αμήχανοι.
Αναζητούν ασφάλεια, ένα κομμάτι ψωμί, μένουν αβοήθητοι στις κακουχίες,…στην Ελλάδα του ασύλου….
*Στη χώρα μας παραβιάζεται το δικαίωμα του ασύλου. Η Ε.Ε. καταγγέλλει ότι ελάχιστος αριθμός προσφύγων παίρνει άσυλο. Κυρίως απελαύνονται. Η απέλασή τους ισοδυναμεί με θάνατο….
*500 000 εργαζόμενοι οικονομικοί μετανάστες εργάζονται σε άθλιες συνθήκες σε μαύρη, ανασφάλιστη δουλειά. Η ΓΣΕΕ επισημαίνει ότι η ασφάλισή τους θα αποτελέσει σωτηρία για τα κλεμμένα του ασφαλιστικού, που φυσικά δεν έκλεψαν οι πρόσφυγες.
*Μεγάλος αριθμός λαθρομεταναστών είναι γυναίκες. Τις φέρνει κύκλωμα Ελλήνων προαγωγών…και τις εκμεταλλεύεται σε….οίκους ανοχής. Η unicef καταγγέλλει τη χώρα μας ως χώρα δράσης ευρύτατου κυκλώματος δουλεμπορίας.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, ίσως η «εθνική μας καθαρότητα» να έχει αμαυρωθεί. Γι αυτό ας κάνουμε κάτι για τον «ξένο» διπλανό μας. Αν του χαμογελάσουμε, θα πάψει να μας βλέπει σαν απειλή. Αν του εξασφαλίσουμε ανθρώπινες συνθήκες ζωής, θα πάψει να αμύνεται.
Αν του δείξουμε σεβασμό, θα πάψει να αισθάνεται δούλος. Και αν πάψει να αισθάνεται δούλος, θα αποδείξουμε την αξία του πανάρχαιου πανανθρώπινου πολιτισμού μας. Έτσι θα επιβεβαιώσουμε την Ελληνικότητά μας. Οι ενέργειες που γίνονται αυτό το διάστημα για την τύχη των μεταναστών είναι προς αυτή την κατεύθυνση και δε θα πρέπει να τις ανακόψουν ψυχροί πατριωτισμοί και εθνικιστικές εξάρσεις.
Κλείνω τις σκέψεις με κάποια μηνύματα που μαθητές αναρτούν στο διδίκτυο:
Αν η προσφυγιά μπήκε στη ζωή μας, καιρός να μπεί και στις καρδιές μας.
Και αν δεν περισσεύει το συναίσθημα, ας το δούμε ως ιστορική ανταπόδοση.
Και αν μας απατά η μνήμη μας, ας σκεφτούμε λογικά: Για τον εργασιακό Μεσαίωνα και τη φτώχεια, ποτέ δεν έφτεξε ο ξένος εργάτης.
Αν ο Ξένιος Δίας δε ζει πια εδώ, υπάρχει άραγε γωνιά της γης που θα του δώσει άσυλο?
Ο Ρατσισμός και η Ξενοφοβία είναι αθλιότητες που ανακάλυψαν οι πλούσιοι, για να τις εφαρμόζουν οι φτωχοί.( Ουμπέρτο Έκο).
Γράφει ο Γιάννης Βαϊόπουλός
Εκπαιδευτικός, Υποψήφιος Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ
