Με το Τρίτο Βραβείο Ποίησης τιμήθηκε ο Βαγγέλης Ντελής

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, ο φιλόλογος του ΓΕΛ Σοφάδων και συγγραφέας Βαγγέλης Ντελής τιμήθηκε με το Τρίτο Βραβείο Ποίησης στον 35^ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με το ποίημά του «Ο Κυκλαδίτης Αρπιστής».

Το βραβείο απένειμε η καταγόμενη από τους Σοφάδες Ποιήτρια και ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών Χριστίνα Αγρογιάννη.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος της Π.Ε.Λ. Τάσος Λέρτας.

Ακολούθησε απαγγελία των τριών πρώτων ποιημάτων του διαγωνισμού.

Απολαύστε το ποίημα:

«Ο ΚυκλαδίτηςΑρπιστής»

Στην κεντρική αίθουσα του Μουσείου,

Όπου εκτίθενται αγγεία και ειδώλια του Αιγαιακού πολιτισμού,

Στέκει σιωπηλός στη μέση ο Κυκλαδίτης Αρπιστής,

Όπως αρμόζει σ’ αυτούς που δέχτηκαν το θείο δώρο της τέχνης

Και το μοιράζονται απλόχερα με όλους τους ανθρώπους.

Κρατάει τη μικρή του άρπα τρυφερά ανάμεσα στα γόνατα,

Σαν να ‘ναι ένα μικρό παιδί που αφέθηκε στο χάδι του πατέρα.

Τα χέρια του σπασμένα πια απ’ το σκληρό ταξίδι του στο χρόνο και τον κίνδυνο.

Μα δεν ξεχνά το σκοπό των τραγουδιών του ο μουσικός.

Δεν σιωπούν ποτέ τα χέρια που πλάστηκαν απ’ του Απόλλωνα το δώρο.

Σαν πέφτει το σκοτάδι κι ο χώρος αδειάζει απ’ τους ανθρώπους και το χρόνο,

Αχνοφαίνονται οι γραμμές των σπασμένων χεριών του.

Απλώνουν κι αγγίζουν τρυφερά τις χορδές,

Που ακολουθούν αρμονικά την κλίμακα του ήχου.

Πετιέται η μελωδία ξαφνικά ελεύθερη στο χώρο,

Λες κι ήταν κάπου φυλακή κι έσπασε τα δεσμά της.

Αγγίζει γοργά σαν μικρό χελιδόνι τους τοίχους,

Κοιτά τα ειδώλια στα μάτια και μ’ ένα νεύμα τα καλεί ξανά στο χορό.

Ποιος αντέχει τη μουσική δίχως να νιώθει πως γητεύει την ψυχή του;

Κι όταν όλοι μαζεύονται στης αίθουσας το κέντρο,

Σηκώνει το κεφάλι του γεμάτος έκσταση κι έχει τα μάτια του κλειστά.

Στον κόσμο αυτόν της μουσικής ο ήχος είναι η όραση.

Η φωνή του ντύνει τη μελωδία με λέξεις της γλώσσας μας, γνωστές κι αρχέγονες,

Μ’ ελληνικά που φτιάχτηκαν από τη σμίλη του ήλιου

Κι από της θάλασσας το αψύ και δροσερό αεράκι.

Και το ξεχωριστό τραγούδι μιας άλλης εποχής, χαμένης πια και σιωπηλής,

Με τις πρώτες ελληνικές λέξεις να χρωματίζουν τον καημό του νόστου,

Με τους πρώτους στίχους να βαδίζουν στο ρυθμό της αγάπης και του πόνου,

Ανοίγει της τέχνης το αιώνιο μονοπάτι, γίνεται δάκρυ, γέλιο και γλέντι,

Αγγίζει βαθιά τις ψυχές και τις γεμίζει δύναμη στης ζωής τον αγώνα.