Άρχισε στην ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής, η συζήτηση επί του νομοσχέδιου για την «Ρύθμιση των όρων απασχόλησης των νοσοκομειακών ιατρών του ΕΣΥ, σύμφωνα με το π.δ. 76/2005». Με το παρόν νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας, κατοχυρώνονται νομοθετικά πολύ σημαντικές θεσμικές αλλαγές, που αποτελούσαν ανέκαθεν αιτήματα του ιατρικού κόσμου. Ταυτόχρονα, ανοίγει ο δρόμος για την πρόσληψη με έκτακτες διαδικασίες 2.000 ιατρών και 5.500 νοσηλευτών, που θα καλύψουν τις ελλείψεις προσωπικού στο δημόσιο σύστημα υγείας.
Κατά τη συνεδρίαση της Ολομέλειας, επί της αρχής του νομοσχεδίου, τοποθετήθηκε και ο Υπεύθυνος του Τομέα Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Ν.Δ., κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας.
Τα βασικότερα σημεία της ομιλίας του κ. Τσιάρα έχουν ως εξής:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ξεκινώντας την τοποθέτηση μου θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κάποιες σκέψεις, οι οποίες πιθανόν να βρίσκονται σε μία διαφορετική κατεύθυνση σχετικά με ό,τι έχει ακουστεί νωρίτερα απ’ αυτό εδώ το Βήμα. Και πριν καταλήξω κάπου, θα ήθελα να αποδεχτούμε όλοι μας κάποιες παραδοχές, οι οποίες αφορούν τη λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα. Υπάρχουν παραλείψεις, υπάρχει υποστελέχωση, υπάρχουν παθογένειες, υπάρχουν κακώς έχοντα. Υπάρχουν ζητήματα τα οποία έρχονται από το παρελθόν, όπως οι κακές αμοιβές. Είναι προφανής, λοιπόν -για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους- η ανάγκη ανανέωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, για την οποία έγινε πολύς λόγος στις συζητήσεις που προηγήθηκαν στην αρμόδια Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων. Και η ανάγκη αυτή περιγράφεται σ’ ένα μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό από το παρόν νομοσχέδιο. Είναι η πρώτη φορά, που γίνεται μία τέτοια καταγραφή των άμεσων αναγκών του ΕΣΥ, όπως αυτές επιβάλλονται από την πραγματικότητα.
Αντί, λοιπόν, να μπαίνουμε σε μία λογική κριτικής ή συζήτησης επί των προτάσεων του νομοσχεδίου, το μόνο το οποίο ακούμε σ’ αυτήν την Αίθουσα, είναι μία ανερμάτιστη κριτική. Μια κριτική χωρίς αρχή και τέλος, επί παντός επιστητού σχετικά με όσα συμβαίνουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και γενικότερα στο χώρο της Υγείας. Με τον τρόπο αυτό όμως δεν κρίνουμε την ουσία του νομοσχεδίου.
Προφανώς, και είναι δικαίωμα του κάθε συναδέλφου, όταν βρίσκεται σ’ αυτό εδώ το Βήμα, να εκφράζει την άποψη του. Αν όμως πρέπει κάποια στιγμή να πούμε, ότι μπορούν να υπάρχουν τόποι συνεύρεσης και συναίνεσης μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων και των πολιτικών χώρων, εκτιμώ ότι τα νομοσχέδια του Υπουργείου Υγείας προσφέρουν αυτή την ευκαιρία για να το πετύχουμε. Αλλιώς, μένουμε στα λόγια χωρίς να κάνουμε ποτέ τίποτα ουσιαστικό.
Όλα αυτά που σας είπα νωρίτερα, έχουν μία συγκεκριμένη λογική. Γιατί δυστυχώς οι τελευταίες δύο ημέρες απέδειξαν ότι τουλάχιστον μέσα στην Αξιωματική Αντιπολίτευση υπάρχει μία υποκριτική στάση. Η στάση αυτή κινείται ανάμεσα σε αυτό που ο καθένας πιστεύει και θέλει να εκφράσει και στην πολυγνωμία σε σχέση με το ίδιο το νομοσχέδιο.
Άκουσα χθες τον υπεύθυνο για τα θέματα Υγείας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ. Φλωρίδη, να μιλά για αποδέσμευση της βαθμολογικής από τη μισθολογική εξέλιξη των γιατρών. Αμέσως μετά άκουσα τον κ. Φλωρίδη να λέει αδύναμα και αμήχανα ότι είναι υπέρ του πολυδιευθυντικού συστήματος, χωρίς να διευκρινίζει τι εννοεί. Επίσης, άκουσα χθες τον αγαπητό κ. Λαμπίρη, τον Εισηγητή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να μιλάει περιγράφοντας συνολικά την κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Την ίδια στιγμή, επαινούσε κάποιους από τους λειτουργούς του Εθνικού Συστήματος Υγείας για τις ποιοτικές υπηρεσίες που προσφέρουν.
Τελικά, να διαλέξουμε. Είναι όντως προβληματική η λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας; Ή καταφέρνουν, έστω με τον πατριωτισμό και με τη διάθεση τους, οι λειτουργοί του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όλοι όσοι εργάζονται σ’ αυτό, να διατηρούν σ’ ένα υψηλό επίπεδο την παροχή υπηρεσιών από τη δική τους πλευρά; Βέβαια δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση και ο ηρωισμός. Θα πρέπει ταυτόχρονα η Πολιτεία να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε το ΕΣΥ να μπορεί να παρέχει προς όλους τους πολίτες υψηλές υπηρεσίες υγείας.
Ακόμη, θα ήθελα να αναφερθώ σε μία άποψη η οποία εκφράστηκε από το σύνολο, θα έλεγα, της Αντιπολίτευσης και είναι η κριτική για το αν γίνονται τροποποιήσεις επί του νομοσχεδίου, κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή. Όταν δεν γίνονται αλλαγές, αγαπητοί συνάδελφοι, έρχεστε και λέτε «δεν μας ακούτε, δεν μας ακούει κανείς». Όταν πάλι γίνονται τροποποιήσεις, πάλι μας εγκαλείτε γιατί γίνονται αυτές αλλαγές. Διαλέξτε, κύριοι συνάδελφοι. Πρέπει να μείνουμε ή στη μία ή στην άλλη πλευρά.
Προφανώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι διορθώσεις, οι οποίες έγιναν, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ενδεχομένως όμως, θα μπορούσαμε να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή και κάποια άλλα ζητήματα. Θα ήθελα, για παράδειγμα, σ’ αυτό το νομοσχέδιο να ακούσω και κάποιες άλλες προτάσεις, που να αφορούν την αντικειμενική αξιολόγηση στην εξέλιξη των γιατρών. Προτάσεις, επίσης, για μια ενδεχόμενη λειτουργία ενός Σώματος Κριτών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, που να έχει μία διάρκεια. Θα ήθελα, επίσης, να ακούσω προτάσεις για το πώς θα μπαίνουν πλέον, ως μάνατζερ-διοικητές των νοσοκομείων, άνθρωποι οι οποίοι δεν θα έχουν κομματική προέλευση. Είναι βέβαιο πως η συνέχιση των επιλογών με κομματικά κριτήρια δεν βοηθά σε καμιά περίπτωση στην προσέγγιση των προβλημάτων στον χώρο της Υγείας. Όταν ένας συμπολίτης μας επισκέπτεται ένα νοσοκομείο το τελευταίο, που τον ενδιαφέρει είναι η παραταξιακή – κομματική προτίμηση των λειτουργών του ΕΣΥ.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι η ελληνική κοινωνία, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, όλες οι δομές της ελληνικής κοινωνίας, περιμένουν από εμάς να θεσπίσουμε κανόνες λειτουργίας με σταθερά κριτήρια. Κανόνες οι οποίοι θα είναι σταθερά οι ίδιοι για όλους σε κάθε χρονική στιγμή. Νομίζω ότι το σχέδιο νόμου είναι ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκτιμώ πως ο χρόνος θα λειτουργήσει ευεργετικά, αναδεικνύοντας τα θετικά του σημεία. Και νομίζω πως όλοι πλέον πρέπει να κινηθούμε προς μία κατεύθυνση θετικών προτάσεων για όλα τα ζητήματα που εδώ και χρόνια μας απασχολούν.
