Η πρόσφατη συμφωνία της Ελληνικής Κυβέρνησης ήταν μια συμφωνία με πολλές αναγνώσεις. Αν πάρουμε ως αφετηρία το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να προχωρήσει πλήρως στην εφαρμογή του τότε μιλάμε για μια υποχώρηση, η οποία όμως μπορεί να είναι προσωρινή, με παράταση τετραμήνου. Αν πάρουμε ως αφετηρία τις προηγούμενες «διαπραγματεύσεις» και τις παγίδες τόσο της Γερμανίας όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης με σφιχτά χρονοδιαγράμματα και προσυμφωνηθέντα νέα επαχθή μέτρα, μιλάμε σαφώς για μια νίκη, και θα πρέπει να δεχθούμε πως η νέα κυβέρνηση έχει ήδη πετύχει μια πολύ σημαντική βελτίωση. Αντίστοιχες αναγνώσεις μπορούν βέβαια να γίνουν και από τους «εταίρους» (για ευνόητους λόγους σε εισαγωγικά) όπου πχ. η Γερμανική κυβέρνηση μπορεί να εμφανίζεται ως κερδισμένη για τη δική της εσωτερική κατανάλωση. Δεδομένου πως είναι μόνο η αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης η οποία θα συνεχίσει στο επόμενο 4μηνο, θα πρέπει να της δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο, και με γνώμονα τη λογική και όχι το θυμικό να αποτιμήσουμε την πραγματική εικόνα βλέποντας το μεγάλο κάδρο και όχι τις επιμέρους πινελιές.
Στην πορεία των διαπραγματεύσεων της προηγούμενης εβδομάδας, η Ελλάδα πήρε το μήνυμα πως η κυβέρνηση της Γερμανίας θα έφτανε το παιχνίδι σε οριακό σημείο όπου η Ελληνική κυβέρνηση θα ήταν με το πιστόλι στον κρόταφο. Προχώρησε λοιπόν έχοντας πλέον στο πλευρό της τη λογική και την οικονομική ορθότητα, απομακρυνόμενη από το παιχνίδι του ρίσκου της αποχώρησης από το ευρώ, για το οποίο άλλωστε δεν είχε καμία νομιμοποίηση. Μετά λοιπόν την αλλαγή στρατηγικής η κυβέρνηση κατάφερε να κερδίσει χρόνο – άλλωστε το αρχικό της σχέδιο μιλούσε για μια 4μηνη συμφωνία γέφυρα – ώστε να δώσει δείγματα γραφής.
Παράλληλα πολύ σημαντικό είναι και το μήνυμα που στάλθηκε στην Ευρώπη καθώς έγινε ένα πρώτο ρήγμα στο δόγμα της Γερμανικής Ευρώπης, τέθηκε σε αμφισβήτηση ο ηγεμονισμός της Γερμανίας στην ΕΕ και αυτό είναι μια πρώτη νίκη. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε επίσης πως με τις κινήσεις του τελευταίου μήνα αποκαταστάθηκε η εικόνα της χώρας η οποία είχε βάναυσα πληγεί τα τελευταία χρόνια, και φάνηκε ελπίδα για ένα κόσμο που δεν έβλεπε φως πουθενά.
Σε όλη αυτή την πορεία βέβαια αντιμετωπίσαμε ένα σκληρό παιχνίδι τακτικής με σκηνοθετημένους ρόλους, εκβιασμούς, διαρροές, αντιμετωπίσαμε παράλληλα και πρωτόγνωρα για τα διπλωματικά χρονικά συμβάντα, όπως της αλλαγής της συμφωνίας την τελευταία στιγμή αλλά και την περίεργη συμπεριφορά ενός εκ των μελών της συμφωνίας που δια μέσω του κ. Σόιμπλε είπε αυτά που είπε ο για τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών.
Η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή ο αντάρτης της Ευρώπης. Ένας αντάρτης από ανάγκη, που είναι αναγκασμένος να κινηθεί σε αχαρτογράφητα νερά. Παρά το ότι οι Γερμανοί επιμένουν να προσγειώσουν τη νέα κυβέρνηση λέγοντας πως κυβέρνηση σημαίνει ραντεβού με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα είναι σκληρή και δεν έχει σχέση με τα όνειρα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στο σημερινό κρίσιμο σημείο που βρισκόμαστε είναι αναγκαίο να αναζητήσουμε προς κάθε κατεύθυνση την πυξίδα για ένα νέο μοντέλο.
Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε για την ώρα είναι πως η συμφωνία που επετεύχθη την περασμένη Παρασκευή είναι απλώς μια ενδιάμεση συμφωνία. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μηνών που έρχονται θα δοθεί ένα πρώτο δείγμα γραφής της κυβέρνησης με επίκεντρο την διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης, την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή, την διαφθορά και την Δημόσια Διοίκηση, ενώ θα συνεχίσουν οι προσπάθειες για μια ευρύτερη συμφωνία για τα τεράστια χρέη της χώρας. Οι αλλαγές που πλέον απαιτούνται είναι πολλές και θέλουν χρόνο. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό και θα πρέπει να προχωράμε μαζί, χωρίς γκρίνια και ανάθεση της ευθύνης, αλλά με κριτική σκέψη, με συμμετοχή και δουλειά.
