Κληρονομώντας τη δυναμική του προηγούμενου έτους, ο προϋπολογισμός του 2018 που έχει υποβληθεί στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Όχι μόνο γιατί οι προβλέψεις του περιλαμβάνουν την επιβολή περίπου 2 δις πρόσθετων μέτρων σε μια γονατισμένη από τους φόρους αγορά, αλλά κυρίως γιατί με την εμμονή της στην συνταγή της υπερφορολόγησης εξωθεί σε πλήρη αστοχία και στις τρειςκατευθύνσεις που οφείλει να προσανατολίζεται οποιοσδήποτε προϋπολογισμός. Δηλαδή να εξυγιαίνει τα δημόσια οικονομικά, να έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα, και να είναι αναδιανεμητικός.
Στο πρώτο σκέλος, μια απλή επισκόπηση των δημοσιονομικών μεγεθών του προϋπολογισμού σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής αρκεί για να αποκαλύψει τις ψαλιδισμένες προβλέψεις στα έσοδα του Τακτικού προϋπολογισμού κατά 2,95 δις για το ερχόμενο έτος. Αλλά από την πλευρά της, η κυβέρνηση επιμένει να διαβάζει τους αριθμούς, λίγο διαφορετικά, δηλώνοντας απόλυτη πίστη στο απόλυτα παράδοξο.Ότι δηλαδή με την ίδια ακριβώς συνταγή της υπερφορολόγησης θα επιτύχει διαφορετικά αποτελέσματα, αυξάνοντας τα συνολικά έσοδα κατά περίπου 500 εκατ.ευρώ.
Αναφορικά με τον δεύτερο άξονα, ο αντιαναπτυξιακός χαρακτήρας του Κρατικού Προϋπολογισμού είναι πασίδηλος. Δεν υπάρχει άλλωστε άλλη χώρα στην Ευρώπη, της οποίας οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναθεωρούνται συνεχώς επί τα χείρω για το τρέχον έτος, φρενάροντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη για το 2018 και το 2019. Το αντίθετο μάλιστα. Στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού, η κυβέρνηση ομολογεί ότι η ελληνική οικονομία μετά βίας θα επιτύχει ρυθμούς ανάπτυξης 1,6%, δηλαδή 1,1 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από τις προβλέψεις του περσυνού προϋπολογισμού. Στον αντίποδα, οι τελευταίες προβλέψεις του ΔΝΤ για την παγκόσμια ανάπτυξη και την μεγέθυνση της Ευρωζώνης αναθεωρούνται συνεχώς προς τα πάνω, ανοίγοντας έτσι την ψαλίδα που μας χωρίζει από τις υπόλοιπες χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ.
Και τρίτον, αυτός ο προϋπολογισμός αποτυγχάνει πλήρως να προστατέψει το ιερό τοτέμ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, την αναδιανεμητική προτεραιότητα που οφείλει να έχει ένας προϋπολογισμός. Όχι μόνο γιατί η προσήλωση στον θηριώδη στόχο του 3,5% στον οποίο έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση αποκλείει την καταβολή νέου μερίσματος για το 2018. Κυρίως, γιατί τα επιπλέον 1,23 δις έμμεσων φόρων, που είναι κατά τεκμήριο οι κοινωνικά πιο άδικες επιβαρύνσεις. H μείωση του ΕΚΑΣ κατά 234 εκατ. €, που αφορά 140.000 αδύναμους συμπολίτες μας. H νέα μείωση κατά 50% του επιδόματος θέρμανσης. H κατάργηση των φοροαπαλλαγών για ιατρικές δαπάνες. H μείωση του κοινωνικού προϋπολογισμού κατά 1,6 δις. H κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας και των επιδομάτων φτώχειας και η κατάργηση της έκπτωσης 1,5% στην παρακράτηση φόρου στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, συνθέτουν το εκρηκτικό μίγμα φτώχειας που επιφυλάσσει η σημερινή κυβέρνηση για τις πλέον ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας με το νέο έτος.
Του Κώστα Τσιάρα, Βουλευτή Καρδίτσας & Γενικού Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας
