Οι Σύλλογοι Γυναικών Καρδίτσας, Σέκλιζας και η Ομάδα Γυναικών Ταμασίου (μέλη ΟΓΕ) όλα τα χρόνια ζωής και δράσης μας αντιπαλεύουμε την πολύμορφη βία που δέχονται οι γυναίκες.
Η βία κατά των γυναικών, αυτό το σοβαρό και υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο, συνδέεται άρρηκτα με τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, ο ατομικός τρόπος ζωής, οι αναχρονιστικές απόψεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία που αγκαλιάζουν και τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Παραβλέποντας όλα αυτά, κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζουν το φαινόμενο με μεγάλες δόσεις υποκρισίας, με κριτήριο το “κόστος” για το κράτος για την εργοδοσία και όχι την ουσιαστική κοινωνική προστασία των κακοποιημένων γυναικών.
Η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποια άλλη μορφή βίας, υφίστανται οι γυναίκες, δεν προκύπτει σε “κενό αέρος”. Ούτε περιορίζεται σε συγκεκριμένες μορφές, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η πορνεία, το εμπόριο ανθρώπων, στις οποίες ύπουλα εστιάζουν.
Οι γυναίκες σήμερα αντιμετωπίζουν μια εργασιακή ζούγκλα. Βιώνουν την εργοδοτική και κρατική βία. Ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας και των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, τη βία του να μην έχεις αργία ούτε μια Κυριακή για να την αφιερώσεις στην οικογένειά και στα ενδιαφέροντά σου. Εργάζονται χωρίς συλλογικές συμβάσεις και δικαιώματα, πολλές χωρίς να δικαιούνται άδεις μητρότητας και επιδόματα. Άλλες βιώνουν τη βία της απόλυσης, λόγω εγκυμοσύνης, φέτος για πρώτη φορά και με τη βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Εργαζόμενες απολύονται γιατί τολμούν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους στην εργασία και τη μητρότητα, η συνδικαλιστική δράση, η απεργία αντιμετωπίζονται με το εργοδοτικό μαστίγιο και την κρατική καταστολή. Σε αυτό το απάνθρωπο εργασιακό καθεστώς καταγράφονται περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και στο χώρο εργασίας.
Οι όροι ζωής των γυναικών και των οικογενειών τους επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο από το ξήλωμα της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας, από την πολιτική που αντιμετωπίζει τη μητρότητα ως κόστος για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο να σταθούν ανεξάρτητες οικονομικά και να μην εγκλωβίζονται, παρά τη θέλησή τους, σε προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, παθογόνες και προβληματικές, επικίνδυνες για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Σε αυτό το έδαφος αυξάνονται και τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, το ποσοστό των γυναικών που εκπορνεύονται, τα φαινόμενα και οι πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών.
Οι φαρισαϊκές διακηρύξεις της κυβέρνησης περί “ισότητας δικαιωμάτων” ανδρών και γυναικών έχουν μία και μόνη μετάφραση : ισοπέδωση εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων γυναικών και ανδρών. Οι εργαζόμενες άλλωστε έχουν πληρώσει ήδη ακριβά αυτήν την “ισότητα” τις προηγούμενες δεκαετίες με την απαράδεκτη εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης, την κατάργηση μιας σειράς μέτρων προστασίας του γυναικείου οργανισμού. Δίπλα σ’ αυτά τα μέτρα ήρθαν να προστεθούν και τα μνημόνια, οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι που φορτώνουν νέα βάρη στις γυναίκες και τις οικογένειές τους.
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να υλοποιεί η κυβέρνηση προγράμματα καταπολέμησης της βίας για τις γυναίκες πρόσφυγες, ενώ εμπλέκεται ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, όταν δίνει 2% του ΑΕΠ, 4 δισ. το χρόνο για τους εξοπλισμούς της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ, που σκορπάει τον πόλεμο και την προσφυγιά. Την ίδια στιγμή δε βγάζει άχνα για τις συνθήκες βαρβαρότητας και βιασμών που βιώνουν οι γυναίκες πρόσφυγες στα hot spot των νησιών.
Στη χώρα μας οι υπηρεσίες πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών δεν διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό, ούτε την αναγκαία χρηματοδότηση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επαφίεται στα ευρωπαϊκά κονδύλια, με ημερομηνία λήξης για τη χρηματοδότηση των δομών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών.
Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας καλεί τις εργαζόμενες της πόλης και της υπαίθρου, τις άνεργες γυναίκες να διεκδικήσουμε μαζί μέτρα που ουσιαστικά μπορούν να συμβάλλουν στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Σήμερα που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες δεν μας αρκεί να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων για ολιγοήμερη φιλοξενία στους ξενώνες και μετά μες στη μιζέρια της “φιλόπτωχης αλληλεγγύης”, αντί να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα, αξιοπρεπή μισθό, προνοιακές παροχές.
Διεκδικουμε
- Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία των κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές κ.α.), με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.
- Μέτρα στήριξης των άνεργων γυναικών, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κατοχυρωμένους από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να μπορέσουν οι γυναίκες να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
