Τα προγράμματα κοινωνικής προστασίας στους δήμους, όπως το «Βοήθεια στο σπίτι», τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και παιδιών με αναπηρίες, τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας ηλικιωμένων, οι δομές παιδείας, όπως οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, είναι στην ουσία η κοινωνική μέριμνα του κράτους προς τους πολίτες. Από τη λειτουργία τους και την ποιότητά τους φαίνεται αν και κατά πόσο η κοινωνική μέριμνα απασχολεί πραγματικά την κυβέρνηση ή έχει ρίξει το μπαλάκι στους δήμους που λιμοκτονούν οικονομικά. Τα προγράμματα κοινωνικής προστασίας ξεκίνησαν το 2003 ως σημαντικοί θεσμοί κοινωνικού κράτους με χρήματα από την Ε.Ε. Το σκεπτικό ήταν ότι η χρηματοδότηση στην Ελλάδα θα πήγαινε στην κοινωνική μέριμνα για τα πρώτα χρόνια αλλά στη συνέχεια θα έπρεπε τα προγράμματα να συνεχίσουν απερίσπαστα με εθνικούς πόρους.
Το ελληνικό δημόσιο έριξε το μπαλάκι στους δήμους οι οποίοι ξεκίνησαν μεν τα προγράμματα, προσέλαβαν προσωπικό με διαδικασίες ΑΣΕΠ, χωρίς όμως να μπορούν να προγραμματίσουν πόρους που θα εξασφαλίσουν τη συνέχιση των προγραμμάτων στο διηνεκές. Η τελευταία ευρωπαϊκή παράταση είναι μέχρι το 2010 αλλά οι κλυδωνισμοί σταματούν και ξεκινούν συνεχώς το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα την αγωνία και των εργαζόμενων και των ηλικιωμένων στα έρημα και απομονωμένα χωρία της υπαίθρου. Αντί η κυβέρνηση να αγκαλιάσει και να ορίσει σταθερούς πόρους γι αυτά τα προγράμματα, επικαλείται την ευρωπαϊκή ένωση και ότι τα προγράμματα λειτουργούν με περιορισμένα χρονοδιαγράμματα. Οι δήμοι από την άλλη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πόρους ώστε τα κοινωνικά προγράμματα να πάρουν σταθερή μορφή και να εξελιχθούν περισσότερο. Όλοι οι κοινωνικοί και οι θεσμοί παιδείας χρειάζονται αναβάθμιση, επέκταση. Τα κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα δεν μπορεί να στηρίζονται στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Πρώτα έπρεπε να δημιουργούνται από εθνικούς πόρους και έπειτα η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση να βοηθά στην επέκτασή τους.
Οι δήμοι κάποτε πρέπει να αναλάβουν ευθύνες απέναντι στους δημότες και να δουν σε βάθος τα οικονομικά τους. Να θέσουν προτεραιότητες, να πάψουν να επαιτούν αλλά να απαιτούν χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για να γίνουν σύγχρονοι ευρωπαϊκοί δήμοι που προσφέρουν στους κατοίκους τους.
