Δεν ξέρουμε αν ήταν …μια ωραία ατμόσφαιρα στη συνάντηση της ΥΠΑΙΘ Κεραμέως με τη πλειοψηφία των μελών των ΔΣ της ΕΛΜΕ και του Συλλόγου Α/θμιας Καρδίτσας, αλλά αλήθεια είναι ότι αποτέλεσαν ένα ωραίο σκηνικό στην παράσταση της υπουργού “…συζητώ μαζί τους τα προβλήματα που οι ίδιοι βιώνουν και ακούω τις προτάσεις τους καθώς είναι οι άνθρωποι που βιώνουν από πρώτο χέρι το τι συμβαίνει στα σχολεία”.
Δηλαδή, η δημιουργός των προβλημάτων στην εκπαίδευση, αυτή που με εντολή της πριν λίγες μέρες επέβαλλε συμπτύξεις τμημάτων σε Δημοτικά Γυμνάσια και Λύκεια της Καρδίτσας, που επιμένει να έχει τμήματα με 27+ μαθητές, που εξαγγέλλει Λύκειο-εξεταστικό κάτεργο με πρόσβαση στα ΑΕΙ για “λίγους και εκλεκτούς” και γίνεται “πλασιέ” των συμφερόντων των “εξισωμένων” ιδιωτικών κολεγίων, που ετοιμάζει μια πολυεπίπεδη κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, που, που… Δεν περιγράφουμε άλλο, είναι μακρύς ο κατάλογος των αντιδραστικών κυβερνητικών μέτρων. Στην παράσταση “καλεί ο λύκος τα πρόβατα σε διάλογο για τον τρόπο σφαγής τους” θα είμαστε απόντες…
Βέβαια καταλαβαίνουμε τους παρόντες ΔΑΚίτες και τους ΣΥΡΙΖέους. Αυτή είναι η “δουλειά” τους. Η διαμεσολάβηση με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Έχουν μετατρέψει τα σωματεία σε “διευθύνσεις συνδικαλιστικού” του υπουργείου και τους εαυτούς τους σε “λομπίστες” που κλείνουν το μάτι στους συναδέλφους ότι έχουν τα “κονέ” με τις διάφορες κυβερνήσεις καθώς οι αγώνες είναι ξεπερασμένοι. Το αντίτιμο της αναπαραγωγής τους, η καθήλωση του κλάδου στην αδράνεια και την υποταγή. (Ερώτηση: καλά οι παραπάνω, αυτοί που δηλώνουν ότι εναντιώνονται στη συνδιαλλαγή και το συνδικαλισμό της ήττας και της υποταγής τι δουλειά είχαν στη συνάντηση;;;). Οι παρατάξεις αυτές δεν θέλουν σωματεία-όργανα πάλης. Θέλουν σωματεία- σφραγίδες, θέλουν παραρτήματα του υπουργείου και της διοίκησης που οι παράγοντες τους θα τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν!
Μα δε πρέπει να γίνονται συναντήσεις με τους υπουργούς, τη διοίκηση;;; ΝΑΙ!! με όρους κινήματος. Με τους εκπαιδευτικούς σε κινητοποίηση. Όχι να συνδιαλέγονται, αλλά να αντιστέκονται και να διεκδικούν. Όσο οι εργαζόμενοι είναι μακριά από κινητοποιήσεις, οι συναντήσεις δεν παράγουν τίποτα άλλο παρά γραφειοκρατία, “συνδικαλισμό του διαλόγου και του κοινωνικού εταιρισμού”, δεν προσφέρουν στάλα στη συγκρότηση του κινήματος. Η ισχύς του κινήματος των εργαζομένων δεν προκύπτει ούτε από τα επιχειρήματα που θα παρουσιάσει στον αντίπαλο, ούτε από την εξυπνάδα των ηγετών του. Προκύπτει από τον πραγματικό συσχετισμό. Και αυτός δεν είναι οι ψήφοι στις εκλογές ή οι έδρες στο ΔΣ αλλά καθορίζεται από το πόσοι και πόσο είναι στις καθημερινές μάχες, μαζικοποιούν τις συνελεύσεις, συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις απεργίες.
Για μας όσο δύσκολο κι αν είναι παλεύουμε το συνδικαλιστικό κίνημα να αποβάλει όλη τη σαβούρα που το έφερε στο σημερινό χάλι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει απαξιώνοντας τα σωματεία, γιατί τα πολιτικά προβλήματα και οι συνέπειες της μακρόχρονης διάλυσης δεν ξεπερνιούνται με φυγή από το πρόβλημα. Συνολικά αγωνιζόμαστε όχι απλά να στηρίξουμε το σωματείο, αλλά να το “ξαναφτιάξουμε” πάνω σε μια άλλη βάση, δείχνοντας σε μια άλλη κατεύθυνση: ταξική, αγωνιστική, μαζική, με δημοκρατική λειτουργία, δίπλα στο λαό και στα παιδιά του.
Και στις εκλογές για ΔΣ της ΕΛΜΕ στις 18/12 αντίστοιχα να νοηματοδοτήσουμε και την ψήφο μας.
