Στην ανακοίνωσή μας πριν το “συνέδριο” της ΓΣΕΕ γράφαμε: «Με τους εργαζόμενους, στους πραγματικούς αγώνες, μακριά από τις φιέστες και την υποκριτική φασαρία…», αλλά αυτό που συνέβη στο Καβούρι… μας ξεπερνά. Εκεί, λοιπόν, στο… εξωτικό Καβούρι, «έγινε» ένα «εργατικό συνέδριο» υπό την… περιφρούρηση των ΜΑΤ και με ευγενείς παρουσίες ανώτερα κυβερνητικά στελέχη και τις ουρές τους (Πικραμμένος – Γεννηματά). Με διαδικασίες fast-track (όπως ακριβώς γίνονται οι επενδύσεις – αρπαχτές των αφεντικών της ΓΣΕΕ – κεφαλαιοκρατών), μέσα σε λίγες ώρες ψηφίστηκε η νέα διοίκηση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, από την οποία ασφαλώς λείπουν οι εργάτες!
Μάλιστα, σε αυτήν την κάλπη, συνευρέθηκαν ο κόσμος των εκμεταλλευτών, των υπηρετών του κεφαλαίου, τα τσιράκια των αφεντικών, αυτός ο κόσμος των εχθρών της εργατικής τάξης με το “ταξικό” κίνημα. Το συνέδριο-παρωδία του κράτους και του παρακράτους, των ΜΑΤ, των νόθων και εγκάθετων είχε και τον “ταξικό” του κομπάρσο το ΠΑΜΕ.
Στην προαναφερόμενη ανακοίνωσή μας γράφαμε, επίσης: «Όσο μας αφορά, δεν έχουμε καμία ελπίδα για τον ‘δρόμο’ που υποτίθεται θέλουν να ανοίξουν ΠΑΜΕ και ΑΔΕΔΥ. Άλλωστε, όλοι έχουν τα σωματεία-σφραγίδες τους. Δεν τους εκχωρούμε την υπόθεση στης συγκρότησης της εργατικής τάξης και των αγώνων της. ΠΑΜΕ και ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, γιατί απλώς αυτό που επιζητούν είναι έναν συμβιβασμό συσχετισμού δυνάμεων μαζί τους.»
Η εξέλιξη μας δικαίωσε πλήρως: Το ΠΑΜΕ, απογειώνοντας -αλά ΣΥΡΙΖΑ- το άλλα λέω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω, αφού αρχικά μαζί με τους (λίγο;) εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ απαιτούσε (από την άρχουσα τάξη; την κυβέρνηση; τους “Παναγόπουλους”;) γνήσιο συνέδριο των εργατών και διατράνωνε σε όλους τους τόνους ότι δεν θα το νομιμοποιήσει, έκανε το όχι ναι και συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία της μαφίας. Την ίδια ώρα που έστηνε την δική του παράσταση έξω από το συνέδριο, που κατήγγειλε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ για νομιμοποίηση της σαπίλας, μέσα συμμετείχε στο προεδρείο, την εφορευτική επιτροπή και στη νέα διοίκηση, δηλώνοντας μάλιστα με περηφάνια, ότι οι δυνάμεις του ψηφίστηκαν και από άλλους συνέδρους(μαϊμού ή…) εκτός της ΔΑΣ-ΠΑΜΕ. Ο εργατοπατερισμός έχει δίπλα στη νομιμοποιητική σφραγίδα των αστικών δικαστηρίων και τη συνυπογραφή του ΠΑΜΕ. Και αφού είχε τέτοιο σκοπό, για ποιο λόγο όλη η προαναφερόμενη θεατρική φασαρία; Είναι θεμιτό κάποιος να κρίνει ότι δεν υπάρχουν οι όροι για αποχή από μια τέτοια εκφυλιστική διαδικασία. Όμως η διγλωσσία και η κωλοτούμπα χαρακτηρίζουν απόλυτα τον οπορτουνισμό.
Η υποταγή στην αστική νομιμότητα, η αποδοχή των επεμβάσεων του αστικού κράτους και της δικαιοσύνης (που πάντα “βλέπει” τα συμφέροντα που υπηρετεί) η συνδιαλλαγή μαζί τους αποτελεί δεδομένο για το χώρο αυτό, καθώς και οι ίδιοι έχουν προσφύγει στα αστικά δικαστήρια και συχνά έχουν αποθεώσει το πλαίσιο λειτουργίας των σωματείων που επιβάλλει ο νόμος 1264/82.
Τα συμπεράσματα που πρέπει να βγουν από τα παραπάνω είναι ότι, το ζήτημα της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος δεν είναι -δεν μπορεί να είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης και συνεννόησης με το σύστημα τα δεκανίκια του τους υπηρέτες του. Αλλά ζήτημα αναμέτρησης με το κεφάλαιο τον ιμπεριαλισμό και το πολιτικό τους προσωπικό. Και φυσικά αναμέτρησης με τις μεγάλες αδυναμίες και ελλείψεις που έχει ο κόσμος της δουλειάς. Μόνο που αυτές ξεπερνιόνται μέσα στους αγώνες και την ταξική πάλη, στον δρόμο της αντίστασης και διεκδίκησης που αναδεικνύει ότι δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με την κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά της, που παράγει και εκφράζεται από στόχους πάλης για τα βασικά δικαιώματα στη ζωή μας. Εκεί που πραγματικά θα ανατραπεί ο αρνητικός για τους εργαζόμενους συσχετισμός.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να στηθεί από την “αρχή” πετώντας στο σκουπιδοτενεκέ όλες τις αντιλήψεις και λογικές που το έχουν φέρει στη σημερινή κατάσταση. Οι δύσκολοι καιροί που βιώνουν οι εργαζόμενοι απαιτούν να αγωνιστούμε όχι απλά για να στηρίξουμε τα σωματεία απέναντι στις συνεχόμενες επιθέσεις του συστήματος και των κυβερνήσεών του, αλλά να τα “ξαναφτιάξουμε” πάνω σε μια άλλη βάση, δείχνοντας σε μια άλλη κατεύθυνση: ταξική, αγωνιστική, μαζική, με δημοκρατική λειτουργία σε σύγκρουση με τη γραμμή του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας.
- Οργάνωση και αγώνας στους χώρους δουλειάς
- Συνδικάτα ταξικά – Όχι κυβερνητικά ούτε ρεφορμιστικά
- Κάτω οι αντιασφαλιστικοί νόμοι και η αντεργατική επίθεση
