Το έχω υπόψη μου. Είναι και κατανοητό. Όσοι διαβάζουν αυτό το σημείωμα και δεν είναι αγρότες, να θεωρούν και τον τίτλο του και τα λίγα λόγια που θα πω παρακάτω, παρατραβηγμένα κι υπερβολικά.
Δεν είναι, όμως. Τους διαβεβαιώ. Μακάρι να ήταν. Και δεν περικλείουν κανένα αντιπολιτευτικό μένος. Γιατί, ενώ είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η κατάσταση στον αγροτικό τομέα πήγε απ΄ το κακό στο χειρότερο, είναι επίσης αλήθεια, ότι τα προβλήματα είχαν αρχίσει από πολύ νωρίτερα. Τουλάχιστον απ΄ τα μέσα της δεκαετίας του ΄90.
Μια πλευρά του προβλήματος των αγροτών, πολύ σημαντική κατά τη γνώμη μου, είναι και η λαθεμένη εντύπωση που έχει δημιουργηθεί σ΄ ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης κοινωνίας γι΄ αυτούς : ότι τάχα γκρινιάζουν χωρίς λόγο, ότι τάχα βολεύονται με τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις, ότι τάχα δουλεύουν λίγο και περνάνε καλά.
Γι΄ αυτή τη λαθεμένη εντύπωση, φέρουν μερίδιο ευθύνης και οι αγροτοσυνδικαλιστικές ηγεσίες. Τη μεγάλη όμως, ευθύνη, φέρουν αυτοί που χειρίζονται τα αγροτικά ζητήματα απ΄ την πλευρά της Πολιτείας: για να καλύψουν την απουσία Εθνικού Σχεδίου για τον Αγροτικό Τομέα και την ανεπάρκεια της πολιτικής για την αντιμετώπιση του προβλήματος, δυσφημούν έντεχνα τους αγρότες και διαχέουν, υποδόρια, δηλητήριο στις σχέσεις τους με την υπόλοιπη κοινωνία.
Λοιπόν, η πικρή αλήθεια είναι ότι ο αγροτικός τομέας της οικονομίας καταρρέει. Οι αγρότες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, βρίσκονται σε απόγνωση. ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ! Πόσοι, άραγε, απ΄ αυτούς που χειρίζονται τα πράγματα, που είναι αρμόδιοι κι υπεύθυνοι να πάρουν αποφάσεις, που έχουν εκλεγεί για να βρουν λύση στα προβλήμάτα-πόσοι απ’ αυτούς καταλαβαίνουν τι σημαίνει ΑΠΟΓΝΩΣΗ;
Αν δε ζεις ή δεν έχεις ζήσει τέτοια κατάσταση, δε την κατανοείς…
Να είσαι νοικοκύρης κι αξιοπρεπής άνθρωπος, να’ χεις επενδύσει, εσύ και η οικογένεια σου πριν από σένα , ό,τι έχεις και δεν έχεις στη γη, και σιγά – σιγά να οδηγείσαι στην ανέχεια, να μην μπορείς να καλύψεις τις άμεσες και στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας σου , να είσαι καταχρεωμένος για όλη την υπόλοιπη ζωή σου, και το χειρότερο απ΄ όλα : να μη βλέπεις κανένα φως στην άκρη του ορίζοντα. Να νοιώθεις ότι δε σ΄ ακούει και δε νοιάζεται κανένας. Αυτό είναι απόγνωση…
Αυτό συμβαίνει σήμερα στον αγροτικό κόσμο, χωρίς καμία υπερβολή. Οι καλές μέρες, απ΄ τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, είναι πια μια ωραία ανάμνηση.
Αυτό ισχύει για όλο το γεωργοκτηνοτροφικό τομέα. Είναι όμως ιδιαίτερα οξύ στις μεγάλες πεδιάδες και στις εκτατικές καλλιέργειες που καλλιεργούνται σ΄ αυτές.
Στους φίλους, που δεν είναι αγρότες- γι΄ αυτούς εξάλλου γράφεται αυτό το σημείωμα, οι αγρότες τα ξέρουν καλύτερα από μένα, γιατί τα βιώνουν καθημερινά- θέλω να τους αποκαλύψω το εξής τραγικό: Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, που στις μεγάλες και εύφορες πεδιάδες της χώρας, όπως για παράδειγμα η Θεσσαλική, οι αγρότες μπαίνουν, κάθε χρόνο και πιο έντονα, στο τραγικό δίλημμα: να σπείρω, ή να εγκαταλείψω τα χωράφια μου χέρσα;
Δεν είναι τραγικό; Όμως, Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Όχι, δεν φταιει η πρόσφατη οικονομική κρίση.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια οι υπεύθυνοι ήξεραν πού οδηγούνται τα πράγματα. Ήξεραν πού οδηγείται η κοινή Αγροτικοί Πολιτική (ΚΑΠ).Ήξεραν τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα. Ήξεραν ότι με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγούμασταν στην αποδιάρθρωση του αγροτικού τομέα και στο ξεκλήρισμα των αγροτών.
Ήξεραν, αλλά δεν νοιάστηκαν ή δεν τόλμησαν.
Επί 15 χρόνια αγοράζαμε πολιτικό χρόνο με τις επιδοτήσεις και με τα … κόλλυβα, που μοιράζαμε κάθε φορά που οι αγρότες έκλειναν τους εθνικούς δρόμους.
Οι πολιτικοί και οι αγροσυνδικαλιστές όλα αυτά τα χρόνια, συγγράφαμε το χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου. Του θανάτου του Αγροτικού Τομέα….
Τεράστιες οι ευθύνες …
Αν γράφονται αυτές οι γραμμές , είναι γιατί είμαι πεπεισμένος ότι η διάσωση του αγροτικού τομέα της οικονομίας είναι μεγάλης εθνικής σημασίας θέμα. Είναι μείζονος εθνικής σημασίας προτεραιότητα.
Για την ανάπτυξη της χώρας, για την οικονομία της, για την κοινωνική της συνοχή, για το μέλλον της.
Επειγόντως, λοιπόν, απαιτείται η συγκρότηση ενός Εθνικού Σχεδίου Διάσωσης του Αγροτικού Τομέα.
Με τολμηρά κι αποφασιστικά βήματα, σε κάθε κατεύθυνση. Να πει ευθέως η Πολιτεία πού θέλουμε να πάνε τα πράγματα, πώς θα πάμε εκεί που θέλουμε, τι θα κάνει η Πολιτεία γι΄ αυτό και τι πρέπει να κάνουν και οι ίδιοι οι αγρότες. Γιατί και οι αγρότες πρέπει να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Ιδίως οι νεώτεροι. Που είναι και το μέλλον. Αλλά είναι ανάγκη να υπάρξει Σχέδιο. Συγκεκριμένο, όχι έκθεση ιδεών. Όχι “περί διαγραμμάτων”. Όχι γενικολογίες. Δεν τα πιστεύει κανένας πια τα γενικόλογα…
Η σημερινή Κυβέρνηση, δε μπορεί. Βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση.
Ακόμη και οι διαχειριστικές αποφάσεις που παίρνει είναι άδικες και παράλογες. Παραδείγματα; Ατελείωτα. Τα τελευταία: το χαράτσι με το ΟΣΔΕ, οι αδικίες με τις επιστροφές του φόρου για το πετρέλαιο, το ότι βαπτίζει ετεροεπαγγελματίες τους μικροαγρότες και τους μικροσυνταξιούχους , το ότι βαπτίζει ξηρική καλλιέργεια το τριφύλλι κι άλλα τέτοια άδικα και παράλογα.
Τώρα όλη η ευθύνη βρίσκεται πια στο ΠΑΣΟΚ. Κι όλη η προσδοκία. Να ξεκαθαρίσει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις θέσεις του. Πιο καθαρά, πιο συγκεκριμένα, πιο τολμηρά, πιο αποφασιστικά. Δεν το΄ χει κάνει ακόμη.
Αλλά το πρώτο μέλημα, είναι ν΄ αντέξουν οι αγρότες. Να επιβιώσουν. Άρα, το πρώτο μέλημα είναι η ενίσχυση του εισοδήματος τους και απαλλαγή τους από κάποια ασήκωτα βάρη.
Με όποιο τρόπο μπορεί και μ΄ όσα μέσα διαθέτει το κράτος. Κι έχει τρόπους και μέσα. Να αξιοποιήσει, με προτεραιότητες, τα μέσα που διαθέτει. Γιατί θα χρειαστούν και πρόσθετοι πόροι. Δεν γίνεται αλλιώς… Για το ότι ο αγροτικός κόσμος αποτελεί μια προτεραιότητα , σήμερα, που όλοι οι τομείς της οικονομίας πάσχουν, όλοι οι επαγγελματίες συμπιέζονται κι όλες οι οικογένειες αντιμετωπίζουν προβλήματα, πρέπει να πεισθεί και η υπόλοιπη κοινωνία ,να το κατανοήσει και να το ανεχθεί.
Αυτή την έννοια έχει κι αυτό το σημείωμα.
Ως μια ελάχιστη συνεισφορά στο να αναδειχθεί το αγροτικό πρόβλημα ως εθνικής σημασίας ζήτημα.
Ως ζήτημα που μας αγγίζει και μας αφορά όλους. Κυρίως εμάς τους Θεσσαλούς.
