Ο Νίκος Σαλαγιάννης , μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής για το νέο νόμο για τα κλειστά επαγγέλματα , είπε μεταξύ άλλων:
«Με αυτό το νομοσχέδιο σκοπός είναι να βελτιώσουμε το κόστος παροχής υπηρεσιών στους πολίτες, να βοηθήσουμε την ανάπτυξη, διατηρώντας την ποιότητα και την ασφάλεια των υπηρεσιών. Γι’ αυτό λέω ναι επί της αρχής στο σχέδιο νόμου. Θα μιλήσουμε αργότερα για τα άρθρα…
Προσέξτε, όμως, να δείτε πώς όλα αυτά που συζητάμε τώρα υπονομεύονται, αν δεν επιχειρήσουμε να ανοίξουμε όλες τις ουσιαστικές πλευρές της πολιτικής που αφορούν στην ανάπτυξη και στην απασχόληση.
Θα φέρω ως παράδειγμα ένα επάγγελμα, αυτό των μηχανικών, μιας και σήμερα συζητάμε για επαγγέλματα. Είμαι μηχανικός και θέλω να μιλήσω πρακτικά, όχι ως συντεχνίτης. Ως παράδειγμα, για να δούμε πώς μπορούμε να δώσουμε τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να μπουν στο παιγνίδι της απασχόλησης και της δημιουργίας και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη.
Πρώτον, δεν φθάνει το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αγαπητοί συνάδελφοι. Χρειάζεται και το «άνοιγμα» των κλειστών μυαλών! Για παράδειγμα, εδώ και δυόμισι χρόνια έχουν προκηρυχτεί τριάντα έξι μελέτες του Κτηματολογίου. Εδώ και ενάμισι χρόνο έχουν συνέλθει επιτροπές και έχουν βγάλει τα πορίσματα. Υπάρχουν τα λεφτά – εισφορές από τους ιδιοκτήτες – και δεν μπορούμε ενάμιση χρόνο τώρα να πάρουμε τελικές αποφάσεις για να αναθέσουμε τις μελέτες.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; 4.000 νέοι άνθρωποι όλων των κλάδων, επί 5 χρόνια απασχόλησης, με τα χρήματα να υπάρχουν και εμείς να μην παίρνουμε αποφάσεις! Και μετά λέμε ότι οι νέοι επιστήμονες είναι άνεργοι, τα νέα παιδιά είναι άνεργα και ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη.
Δεύτερον, ανοίγουμε τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά αφήνουμε κλειστές αγορές! Λέμε ότι θέλουμε να μειώσουμε το κόστος παροχής υπηρεσιών των μηχανικών προς τους πολίτες και καταργούμε τις κατώτατες αμοιβές, αλλά αφήνουμε τις επιχειρήσεις που διαθέτουν χάλυβα στην αγορά, να αυξάνουν από μήνα σε μήνα 3% τις τιμές…
Τρίτον, με κλειστές τις στρόφιγγες είναι αλήθεια ότι στα δημόσια έργα, μικρά και μεγάλα, και χωρίς πραγματική επιτάχυνση του Ε.Σ.Π.Α., κυριολεκτικά πεθαίνει ο χώρος των εργοληπτών και μαζί με αυτό δεκάδες χιλιάδες επαγγέλματα. Αλλά και το κράτος κρατάει κλειστά τα ταμεία του ακόμη και εκεί που χρωστάει λεφτά, σε ιδιώτες και επιχειρήσεις…
Τέλος, δεν μπορούν να εξακολουθούν να παραμένουν κλειστά τα συστήματα οικονομικής εξουσίας! Το έχω πει πολλές φορές – το έχω πει και στον κ. Χρυσοχοΐδη, όταν μιλούσαμε για τον αναπτυξιακό νόμο- πως δεν υπάρχει πιθανότητα να βγούμε σε αναπτυξιακή διαδρομή, αν οι τράπεζες δεν αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις. Δεν υπάρχει πιθανότητα! Και ειλικρινά θα ήθελα μία απάντηση, γιατί μπορεί να μην έχω καλή γνώση από τραπεζικά, διαθέτω όμως την κοινή λογική:
Μαζί με αυτά που θα δώσουμε τώρα, έχουμε δώσει , οι δύο κυβερνήσεις, συνολικά 98 δισεκατομμύρια στις τράπεζες, είτε σε ρευστό είτε σε εγγυήσεις. Το επαναλαμβάνω για να ακουστεί καθαρά: 98 δις! Από αυτά δεν υπάρχει ένα μικρό, ένα ελάχιστο έστω μέρος για να μπει στην αγορά ως ρευστότητα; Για να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις , οι επαγγελματίες και οι οικογενειάρχες; Πώς περιμένουμε να μη βουλιάξουμε στην ύφεση του 6,5%;
Πρέπει κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνονται αυτά τα πράγματα και τι ακριβώς συμβαίνει με τις τράπεζες. Έχω πλήρη συναίσθηση, ξέρω τι σημαίνει να μην υπονομεύουμε τις τράπεζές μας. Όμως, πώς είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η ιστορία; Πώς μπορούμε να πάμε σε ανάπτυξη; Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου…
Στα λίγα λεπτά ακόμη που έχω στη διάθεσή μου, θέλω να εξηγήσω γιατί δεν μπορούμε εύκολα να βγούμε απ’ τ’ αδιέξοδο, όταν έχουμε κλειστές τις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις μας.
Όλες αυτές τις ημέρες και σήμερα εδώ στη Βουλή, έγινε πάρα πολύ κουβέντα για το θέμα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.
Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που θεωρεί ότι μπορούμε να έχουμε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα ανόρθωσης της χώρας , χωρίς να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία; Και όταν λέμε αξιοποίηση, εννοούμε είτε αξιοποίηση αναπτυξιακή, διευρύνοντας και επιταχύνοντας την ανάπτυξη και μέσα από αυτήν την ανάπτυξη να ενισχύουμε την οικονομία -άρα ξεπληρώνουμε και το χρέος- ή και να μεταβιβάζουμε ένα μέρος αυτής της περιουσίας, αν και όπου θεωρηθεί αναγκαίο και σκόπιμο.
Απλά πράγματα, λογικά. Όλα τα άλλα είναι παραλογισμοί. Αφού είναι λογικά, γιατί παραλογιζόμαστε; Γιατί δεν ξεκαθαρίζουμε από την αρχή αυτό το Σχέδιο που – κατά την άποψή μου- το έχει ανάγκη η χώρα και είναι Σχέδιο Ανόρθωσής της και να πούμε ότι αυτό είναι , ότι αυτό έχουμε, αυτά είναι τα δύσκολα και αυτά θα κάνουμε; Γιατί δεν είμαστε ευθείς και ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες;
Η Κυβέρνηση προωθεί σημαντικές πολιτικές, τολμηρές μεταρρυθμίσεις και τομές, αλλά δεν έδωσε σε κανέναν την εντύπωση ότι διαθέτει ένα Συγκροτημένο Σχέδιο , που να συνυπολογίζει το μνημόνιο , αλλά και το ξεπερνά.
Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι μονοπωλώ την αλήθεια και δεν θέλω να δώσω μαθήματα σε κανένα. Είμαι θεσμικός και σέβομαι τους συντρόφους μου, που δίνουν δύσκολο αγώνα.
Όμως , αγαπητέ Υπουργέ Οικονομικών, νομίζω πως σε αυτό το μεταίχμιο που είμαστε σήμερα -και είμαστε σε ένα πολύ σκληρό, πολύ δύσκολο μεταίχμιο, προσωπικά είμαι πάρα πολύ ανήσυχος- πρέπει η Κυβερνητική Επιτροπή , στην οποία συμμετέχουν έμπειρα -κατά τεκμήριο- στελέχη μας, που ο Πρωθυπουργός έχει επιλέξει να τα βγάλουν πέρα στη δύσκολη πορεία, πρέπει να συνέλθετε, να συνεδριάσετε χωρίς… DVD και τα παρόμοια και χωρίς κάμερες, μόνοι σας, πολλές φορές και ατέλειωτες ώρες, να κάνετε μια ανασκόπηση , να ξαναδείτε τα πράγματα , να συνεκτιμήσετε, πού είμαστε σήμερα, πώς θα προχωρήσουμε , ποια είναι τα σενάρια, ποιες είναι οι εναλλακτικές προτάσεις, τι μπορούμε να κάνουμε.
Χρειάζεται, λοιπόν, η συλλογική μας απόφαση , με τη συλλογική μας εμπειρία και τη συλλογική μας σοφία , για να τα βγάλουμε πέρα. Αυτό καταθέτω με την ταπεινή μου άποψη… Οι καιροί ου μενετοί…».
