Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, της πιο δύσκολης τα τελευταία τριάντα χρόνια όπως τα ίδια τα στελέχη του Υπουργείου Παιδείας παραδέχτηκαν, θα πρέπει να επισημανθούν μερικά σημεία από αυτά που  θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μαθητές και γονείς και θα απασχολήσουν συνολικά την εκπαιδευτική κοινότητα. Βέβαια η γενικότερη εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα που τελικά μετατρέπεται σε πολύ μεγάλο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία.

Χωρίς βιβλία οι μαθητές

Οι μεγάλες καθυστερήσεις στην «εκτύπωση» των σχολικών βιβλίων φανερώνουν  ότι απώτερος σκοπός της κυβέρνησης είναι η κατάργηση του δωρεάν σχολικού βιβλίου. Ήδη το Υπουργείο έχει προχωρήσει στο κλείσιμο του Ο.Ε.Δ.Β. και ανέθεσε τις αρμοδιότητες του σε ένα οργανισμό ιδιωτικού δικαίου. Με το «Νέο Σχολείο» δίνεται έμφαση στη μάθηση με ηλεκτρονικά μέσα και δημιουργούνται (με τις) βάσεις δεδομένων όπου καταχωρούνται τα σχολικά βιβλία. Έτσι για φέτος, όπως φαίνεται,  τα σχολικά βιβλία θα αντικατασταθούν από cd ή φωτοτυπίες. Εάν υπολογίσουμε και την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, στο τέλος εκείνοι που θα κληθούν να πληρώσουν είναι οι γονείς. Έτσι έχουμε την απαρχή της κατάργησης της δωρεάν παιδείας με ότι αυτό συνεπάγεται για τα Ελληνόπουλα.

Υποβάθμιση και στην ύλη

       Η Α’ τάξη του νέου Λυκείου θα χρησιμοποιεί παλιά βιβλία άλλων τάξεων. Δύο ή περισσότερα μαθήματα θα «συγχωνεύονται» σε ένα, πετυχαίνοντας μια πλασματική μείωση του αριθμού των μαθημάτων, στην ουσία όμως δεν (θα) υπάρχει καμία μεταβολή. Παράλληλα στο μάθημα (θέμα) της έρευνας (project)επικρατεί μεγάλη ασάφεια, ακόμα και σε όσα προσπαθεί να εξηγήσει το ίδιο το υπουργείο.

 Ελάχιστοι εκπαιδευτικοί

         600 εκπαιδευτικοί διορίζονται φέτος στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έχοντας παράλληλα συνταξιοδοτηθεί τουλάχιστον δεκαπλάσιος αριθμός. Για να καλύψουν τα κενά καταργούνται  θεσμοί όπως τα ΣΔΕ, τα ΤΑΔ, η ΠΔΣ (ΚΕΣΥΠ) κτλ. Οι μεταθέσεις  ελάχιστες και οι αποσπάσεις έγιναν την τελευταία στιγμή δημιουργώντας και όχι λύνοντας προβλήματα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς.

Συμπέρασμα:

Αυτά τα λίγα είναι αρκετά για να φανερώσουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης για την εκπαίδευση που επιθυμεί να παρέχει στη νεολαία μας. Γίνεται φανερό πως κύριος στόχος είναι η περικοπή και των τελευταίων πενιχρών κονδυλίων για την Παιδεία και η μετατροπή της σε εμπορικό προϊόν, το οποίο θα λαμβάνει όποιος πληρώνει περισσότερα.

Φυσικά οι Έλληνες δεν πρόκειται να αντέξουν τέτοια εκπαιδευτική πολιτική, πολύ περισσότερο δε η Καρδίτσα που είναι αγροτική – ημιαστική περιοχή με κατά κεφαλήν εισόδημα κάτω του μετρίου για τους κατοίκους της και με «θλιβερή» πρωτιά στις συνενώσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων. Η δωρεάν παιδεία είναι δικαίωμα των Ελλήνων και υποχρέωση σύμφωνα με το Σύνταγμα της πολιτείας να την παρέχει. Τα διάφορα τεχνάσματα για την κατάργησή της θα πρέπει να μας προβληματίζουν όλους χωρίς καμία εξαίρεση.

Με βάση το παραπάνω ως αδιαμφισβήτητο δεδομένο εκείνο που χρειάζεται η εκπαίδευση είναι  ουσιαστική βοήθεια και πραγματική στήριξη, τόσο οικονομική (με αύξηση των κονδυλίων), όσο και «παιδευτική» με αναμόρφωση της ύλης και συνεχείς αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών και των συγγραμμάτων.

Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται μια νέα σύγχρονη θεώρηση και πολιτική αντιμετώπιση του όλου θέματος με κεντρικό άξονα την άποψη και αρχή πως η Παιδεία αποτελεί μελλοντική επένδυση για τη χώρα. Κατά συνέπεια θα πρέπει να της δώσουμε και την ανάλογη προσοχή, αντί να αντιμετωπίζουμε το όλο ζήτημα με οικονομικά και όχι με εκπαιδευτικά όπως θα έπρεπε κριτήρια.