Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός δράματος για τη χώρα με μέτρα και αποφάσεις που σημαίνουν πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών. Οι πρόσφατες εξελίξεις έφεραν για άλλη μια φορά στην επιφάνεια την κυβερνητική αδυναμία και κυρίως ατολμία στο να αποφασίσει εκείνα που είναι ωφέλιμα για τη χώρα και τους πολίτες. Η επιλογή του εύκολου δρόμου των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις σε συνδυασμό με τις απολύσεις «στα τυφλά» δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, αντιθέτως επιβαρύνουν το κλίμα ύφεσης που επικρατεί. Οι ορδές ανέργων που θα προκύψουν με την εφαρμογή «των συμφωνηθέντων» θα προστεθούν στους νεόπτωχους που θα δημιουργηθούν από τις νέες περικοπές φτιάχνοντας μια νέα τάξη ανθρώπων: την τάξη των φτωχών.
Δυστυχώς στα όσα έχουν συμφωνηθεί δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο αναπτυξιακού χαρακτήρα, ούτε μια απόφαση που να δίνει έστω και αμυδρές ελπίδες προόδου.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια αναπτυξιακή κατεύθυνση με τολμηρές επιλογές για να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και να ανταπεξέλθει από την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει. Τέτοιες αποφάσεις όμως μπορούν να πάρουν οι πολιτικοί που πρεσβεύουν σε νέο, διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης με επίκεντρο τη χώρα και τον πολίτη. Πρόκειται για κατευθύνσεις που δίνουν ώθηση στον τροχό της πραγματικής οικονομίας, στην παραγωγικότητα. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική και για να πετύχει αυτό το στόχο πρέπει να παράγει. Γι’ αυτό το σκοπό έχει ανάγκη από κατευθυντήριες υποδείξεις προς εκείνους τους τομείς στους οποίους έχει τη δυνατότητα και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα να ανταποκριθεί και να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα με πολλαπλά οφέλη για την οικονομία και εντέλει για όλους τους Έλληνες.
Οι κυβερνητικές αποφάσεις όμως κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση και μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Δυστυχώς
