Στο τέλος του μήνα η κυβέρνηση θα επιδιώξει ην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου πλαισίου που αποτελεί κατά τα λεγόμενά της τη βασική προϋπόθεση για την εκταμίευση των επόμενων πακέτων βοήθειας προς τη χώρα μας.
Από την αρχή όμως είναι γνωστό ότι είναι ένα «πρόγραμμα» χωρίς καμία προοπτική επιτυχίας, γιατί αποτελεί μία πανηγυρική ομολογία αποτυχίας του Μνημονίου 1, αφού στο σενάριο βάσης για την περίοδο 2011-2015 (που θα ισχύσει εάν δεν εφαρμοσθεί ), η αύξηση του δημοσίου χρέους είναι εκρηκτική: ο λόγος χρέους/ΑΕΠ από 143% το 2010 και 161% το 2011 ανέρχεται σε 199% το 2015! Με άλλα λόγια όλες οι πρόσφατες θυσίες του ελληνικού λαού έγιναν για να επιδεινωθεί η κατάσταση και να απομακρυνθούμε από τον βασικό στόχο του Μνημονίου, που είναι η μεσοπρόθεσμη μείωση του χρέους τουλάχιστον αναλογικά με το ΑΕΠ. Οπότε αυτόματα γεννάται το ερώτημα: «Γιατί να πετύχει το Μνημόνιο 2 (ΜΠ) εκεί που απέτυχε παταγωδώς το Μνημόνιο 1;”.
Ακόμη και με μία υπεραισιόδοξη πρόβλεψη για 2% μέση ετήσια αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ την προσεχή πενταετία, είναι βέβαιο πως το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ θα συνεχίσει να αυξάνεται όσο το μέσο επιτόκιο που πληρώνει η Ελλάδα (σήμερα 5%) θα είναι μεγαλύτερο του ονομαστικού ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ. Άρα ο μόνος τρόπος μείωσης ή “συγκράτησης” της ανόδου του χρέους θα είναι η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων.
Και επειδή αναμένεται να μας δανείσουν και άλλα 100 δισ. τουλάχιστον, αυτό σημαίνει πως για να ξεχρεώσει η Ελλάδα με το μεσοπρόθεσμο θα πρέπει να πουλήσει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία.
Αποδεικνύεται, έτσι, πως απώτερος στόχος του μεσοπρόθεσμου δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους μέσω της μείωσής του, αλλά η συντήρηση (νέος δανεισμός) και αξιοποίηση του χρέους για την απαλλοτρίωση του πλούτου της οικονομίας από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Και όλα αυτά στο όνομα της διάσωσης της Ελλάδας από τη χρεωκοπία.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της εκβιάζει τη συναίνεση, τη συμμετοχή δηλαδή όλων στην εκποίηση τη περιουσίας της χώρας. Από την άλλη δεν κάνει λόγο για αναπτυξιακά μέτρα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην είναι καθόλου ανταγωνιστική και συνεπώς να παραμένει σε μειονεκτική θέση.
Κυρίως όμως σε κανένα σχεδιασμό δεν λαμβάνει υπόψιν της τον παράγοντα άνθρωπο και τις επιπτώσεις που υφίσταται από τα αποτελέσματα των οικονομικών της πειραμάτων.
Οι υπουργοί συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο πιο πειθήνιος εκποιητής κατακτήσεων και περιουσίας κάτι που αφορά ακόμα και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η υγεία και σα να μην έφτανε αυτό καθημερινά «εκβιάζουν» τους Έλληνες με την απειλή της χρεωκοπίας, αντί να εκβιάσουν με το ίδιο επιχείρημα τους Ευρωπαίου ς και τους δανειστές μας γενικότερα.
Αυτό που χρειάζονται οι Έλληνες δεν είναι νέα δάνεια, ούτε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις για να ανακάμψει η οικονομία και μέτρα για την ανθρώπινη επιβίωση με αξιοπρέπεια.
Χρειάζεται δηλαδή ουσιαστική αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης η οποία με ρεαλιστικό και αναπτυξιακό χαρακτήρα θα φέρει αποτελέσματα προς όφελος του ελληνικού λαού.
