Ο προηγούμενος αιώνας με τους μεγάλους πολέμους-και τα εκατομμύρια νεκρούς, υπήρξε αιώνας της βαρβαρότητας, ωστόσο μπόρεσε κι έδωσε κάποια στιγμή μεγάλες επαναστάσεις και κινήματα που αποτέλεσμά τους ήταν η διεύρυνση της δυνατότητας πολιτικής συμμετοχής και δράσης του λαού, η απόκτηση ελευθερίας και δημοκρατίας. Μπόρεσαν οι άνθρωποι να προχωρήσουν τη ζωή τους και με τους αγώνες τους να ελπίσουν σ΄ ένα καλύτερο μέλλον. Σήμερα δυστυχώς, μετά από πέντε χρόνια συνεχούς ύφεσης που ούτε μετά από πόλεμο δε συμβαίνει, ζούμε την πλήρη οικονομική, κοινωνική και προσωπική ισοπέδωση. Έχουμε γυρίσει πάλι πίσω στην αρχή, μπήκαμε στην κόλαση, μα πρέπει να την πολεμήσουμε.
Η κυβέρνηση Σαμαρά με τις πλάτες των συνοδοιπόρων της ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, είναι κυβέρνηση με αντιδημοκρατικό πρόσημο. Πολιτεύεται απέναντι στον «εχθρό» λαό με εκβιαστικά διλήμματα, απειλές και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Προσπαθεί να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές εξυπηρετώντας τους δανειστές και το μεγάλο κεφάλαιο γι αυτό και επιδεικνύει έναν πρωτοφανή αυταρχισμό προς όποιον διαφωνεί κι αντιστέκεται και δε διστάζει να μεταχειριστεί κι αντιδημοκρατικές τακτικές. Κρατική βία, καταστολή, κατασυκοφάντηση των αγώνων, κοινωνικός αυτοματισμός είναι τα όπλα της, την ίδια ώρα που υποβαθμίζει κι αυτή ακόμη τη λειτουργία του κοινοβουλίου. Στο πλάι της καταλυτικός ο ρόλος κάποιων από τα Μ.Μ.Ε που διαπομπεύουν, συκοφαντούν κι ενοχοποιούν εργαζόμενους και κοινωνικές ομάδες, ενώ από την άλλη προσπαθούν να πείσουν ότι όλα πάνε καλά και να παρουσιάσουν δήθεν «κυβερνητικά επιτεύγματα». Ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει κάνει μόλις τρεις φορές την εμφάνισή του στη βουλή και οι Υπουργοί συστηματικά απουσιάζουν από τη διαδικασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Κρύβονται, για να μην απαντήσουν στα θέματα δημοκρατίας, ισότητας, εργασίας, πρόνοιας, επιβίωσης που θέτει ο ελληνικός λαός. Αλλά και τι θα μπορούσαν να πουν; Ό,τι και να πουν η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Οι εργαζόμενοι και ο Ελληνικός λαός βιώνουν τις πιο τραγικές συνθήκες διαβίωσης μετά τον πόλεμο. Η σταθερή εργασία δέχεται ολομέτωπη επίθεση, βαφτίζεται «απασχόληση», οδηγεί με την εφεδρεία, τη διαθεσιμότητα, τις απολύσεις χιλιάδες ανθρώπους στη συμφορά της ανεργίας που συρρικνώνει τους μισθούς προς όφελος των «αφεντικών»και πάλι. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας καταλύει το εργατικό δίκαιο μεταλλάσσοντάς το σε εργοδοτικό και ουσιαστικά σκοτώνει κι αυτό ακόμα το δικαίωμα του «συνδικαλίζεσθαι». Μαζί με τα εργασιακά στο μάτι του κυκλώνα έχουν μπει από καιρό και τα κοινωνικά δικαιώματα, η παιδεία,, η υγεία, η πρόνοια και τα κοινωνικά αγαθά. Ακόμη και το νερό εμπορευματοποιείται. Η συνεχής υποχρηματοδότηση οδηγεί σε κλείσιμο τις κοινωνικές δομές και ιδιωτικοποιεί κάθε κοινωνική υπηρεσία. Το φορολογικό γδάρσιμο των πλέον αδυνάτων, των ηλικιωμένων συνταξιούχων, των φτωχών νοικοκυριών, ακόμη και των παιδιών δεν έχει όρια, ενώ στο απυρόβλητο μένει η πλουτοκρατία. Οι αγρότες με άσπαρτα τα χωράφιά τους βρίσκονται στο δρόμο διεκδικώντας το δίκιό τους, όμως η μοναδική απάντηση που παίρνουν, όπως και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα τολμήσει να αντιδράσει, είναι η αυταρχική επίδειξη πυγμής με χημικά και ξύλο. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού επανήλθε στη μετακατοχική περίοδο, βρίσκεται στο σκοτάδι, πεινάει και κρυώνει… Μέρα με τη μέρα οι στρατιές των εκατομμυρίων Ελλήνων κολασμένων των μνημονίων (φτωχών, ανέργων, αγροτών, εργαζομένων σε διαθεσιμότητα, σε εφεδρεία, υπό απόλυση, υπό μετανάστευση, συνταξιούχων, νεολαίων) αυξάνονται. Η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει.
Οδηγούμαστε ολοταχώς σε μια ολική ανθρωπιστική καταστροφή. Τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών είναι πολλά και μεγάλη η σπουδή της κοινωνικά απονομιμοποιημένης κυβέρνησης να τα συντρίψει πριν σηκώσουν κεφάλι, προσδίδοντας στη χώρα χαρακτηριστικά αποικίας με υπηκόους και όχι πολίτες. Είναι στ΄ αλήθεια ώρα ιστορικής ευθύνης για όλους. Τι θα πει ο ιστορικός του μέλλοντος για τις ημέρες που ζούμε εστιάζοντας στην αποδόμηση κάθε κατάκτησης που ο προηγούμενος αιώνας πέτυχε ποτίζοντάς την με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων και στη στάση μας σήμερα;
Εδώ δεν σκύψαμε κεφάλι σε άλλους κι άλλους, δε θα σωπάσουμε και δε θα φοβηθούμε τώρα όσο κι αν ο ψυχολογικός μηχανισμός τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης που εξαπολύεται καθημερινά, το προσπαθεί Είμαστε εδώ θ΄ απλώσει ο ένας το χέρι στον άλλο και θα μείνουμε όρθιοι. Ο δρόμος μας είναι ένας, η μοναδική διέξοδος ελπίδας για τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία Γενικός Ξεσηκωμός. Η απεργία στις 20 Φλεβάρη ήρθε σ΄ αυτή την οριακή για την κοινωνία, στιγμή και δεν είναι απλώς μια ακόμη κινητοποίηση. Είναι η πρώτη μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου γενική απεργία που δεν έχει αμυντικό περιεχόμενο κατά την ψήφιση κάποιου νομοσχεδίου. Η επανεκκίνηση του λαϊκού κινήματος προοιωνίζεται την γενική επίθεση για την ανατροπή. Αν δεν καταργήσουμε όλα τα μνημόνια, εάν το τρίγωνο της συγκυβέρνησης δεν διωχθεί , εάν δεν επιδιώξουμε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή , κανένα εργασιακό και κοινωνικό αίτημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Η συνάντηση των απεργών διαφορετικών κλάδων μαζί με τους αγρότες, τους φοιτητές , τους άνεργους, τους συνταξιούχους δώσαν το σύνθημα να ανατρέψουμε τις πολιτικές της λιτότητας και τη συγκυβέρνηση της φτώχειας και του αυταρχισμού. Μ΄αυτή την απεργία ξεκίνησε ένα μεγάλο ποτάμι αλληλεγγύης, καταδίκης και αποδοκιμασίας των σύγχρονων «δικτατορίσκων» που μας ροκανίζουν τη ζωή. Είναι σταθμός που αν δεν κατεβούμε αφήνοντας κατά μέρος την απογοήτευση και την αδράνεια μας, πάει, το χάσαμε το τρένο. Το «Κλείσε τα μάτια είναι μακριά το σκοτάδι»; Θα μπορούσε να δώσει το στίγμα του πού βρισκόμαστε Είναι ανάγκη αυτός ο αγώνας να κερδηθεί. Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ξαναβρούμε την ελπίδα , να μη χάσουμε την αξιοπρέπεια , να ξαναζήσουμε τη χαρά της ζωής.
ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ – ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
