Μετά τον κουρνιαχτό των προηγούμενων ημερών άρχισαν να φαίνονται και οι πραγματικές προθέσεις των μέχρι τώρα κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων του τόπου. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επένδυσαν και επενδύουν στον φόβο και την τρομοκρατία των πολιτών υποσχόμενοι δάκρυα και πόνο σε περίπτωση άρνησης του μνημονίου. Όμως το μήνυμα των εκλογών δεν σηκώνει πολλαπλές αναγνώσεις. Η κατάρρευση του δικομματισμού από το 77% (αθροιστικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) του 2009 στο τωρινό 32% δεν μπορεί παρά να αποδοθεί στην βάρβαρη πολιτική που εφήρμοσαν σε συνεργασία με το ΔΝΤ και την τρόικα.
Από την άλλη, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% (το 2009) στο 17%, ομοίως εξηγείται με την αταλάντευτη στάση του απέναντι σε ακριβώς αυτή την πολιτική, στη δυναμική αντίσταση αλλά και στην πρόταση εξουσίας που παρουσιάζει.
Αυτό ακριβώς το μήνυμα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου εστάλη σε όλη την Ευρώπη και συζητήθηκε στην τελευταία συνάντηση των G8. Και είμαστε βέβαιοι ότι ελήφθη καθώς έχει ήδη υποχωρήσει η αδιαλλαξία εφαρμογής της συνταγής της λιτότητας και της ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, η αδιαλλαξία των λεγόμενων μονοδρόμων. Ο Ολάντ προτείνει την απευθείας δανειοδότηση των κρατών που κινδυνεύουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο Γιούνκερ αποκλείει κάθε συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και ολοένα περισσότερες φωνές, καθυστερημένα και υποκριτικά ομολογουμένως, κατηγορούν την πολιτική της λιτότητας και ζητούν σχέδια ανάπτυξης.
Κι έτσι αποδείχθηκε ότι οι Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς και Παπαδήμος δεν διαπραγματεύτηκαν προς το συμφέρον του λαού. Άσκησαν μία πολιτική που είναι απλά ένα πρόγραμμα εφαρμογής των χειρότερων εκφάνσεων του νεοφιλελευθερισμού και όχι μία πραγματική, ορθολογιστική, δίκαιη απάντηση στην κρίση. Ένα πρόγραμμα που όπου εφαρμόστηκε βύθισε τους λαούς στην ανεργία και στην κοινωνική κατάρρευση.
Εμείς αντίθετα, στηριζόμενοι στον λαϊκό παράγοντα, υποσχεθήκαμε ότι θα ακυρώσουμε το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους, θα ακυρώσουμε την πολιτική της λιτότητας. Και θα ακυρώσουμε αυτή την πολιτική όχι μόνο γιατί είναι οικονομικά καταστροφική για τον τόπο αλλά γιατί δεν συνάδει καν με την δημοκρατία. Μια πολιτική που νομιμοποίησε την αδικία! Κι έτσι κάνουμε τον φόβο ελπίδα για την χώρα μας και τον λαό της αλλά και για τους λαούς της Ευρώπης που βλέπουν να τους χτυπάει την πόρτα η φτώχεια και η κοινωνική εξαθλίωση. Ελπίδα για κοινωνική ευημερία και δικαιοσύνη!
