Όλος ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει τα τελευταία γεγονότα της περίφημης λίστας Λαγκάρντ (ή Φαλτσιανί). Σύσσωμη η πολιτική ελίτ ασχολείται με το κυρίαρχο θέμα, που αναφέρεται στην απάλειψη των «δεσμών αίματος» που περιείχε η περιώνυμη λίστα, από τον αδιαφιλονίκητο τσάρο Παπακωνσταντίνου της εποχής της παντοδυναμίας του Γιώργου. Δευτερεύον θέμα οι ξυλόσομπες, τα τζάκια κλπ και τα κάθε λογής «προσανάμματα», που η ανάγκη για λίγη ζεστασιά, αναγκάζει το κόσμο να προσφεύγει στις φτηνές λύσεις, μη έχοντας τη δυνατότητα προμήθειας πετρελαίου.
Μικρή ή και καθόλου αναφορά, αυτές τις μέρες για τα νέα μέτρα που θα βυθίσουν ακόμη περισσότερο την οικονομία στην ύφεση, όπου όλοι σε επίπεδο επικοινωνίας προσπαθούν να δημιουργήσουν αισιόδοξο κλίμα, σε αντίθεση με τα στοιχεία που λένε ότι, η αφαίμαξη των εισοδημάτων το 2013 θα είναι «θανατηφόρα» για τη μέση οικογένεια. Διαβάζω στο τοπικό τύπο, τις ευχετήριες επιστολές των κάθε λογής αξιωματούχων, που στο όνομα της πολιτικής τους επιβίωσης, προσπαθούν να δώσουν αισιοδοξία στο κόσμο, τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού βρίσκεται σε καταθλιπτική κατάσταση. Ίσως θα ήταν πιο σημαντική η συνεισφορά τους αν αυτές τις άγιες μέρες οι πρωταγωνιστές του συστήματος, ενδιαφέρονταν για την ενίσχυση μιας έστω, οικογένειας-θύματος αυτής της κρίσης, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Τέλος πάντων…. Ο κόσμος ζει το δικό του δράμα. Δεν ξέρω πόσοι συνάνθρωποί μας θα έχουν τη δύναμη να αντέξουν τον νέο χρόνο…
Γι’ αυτά τα ζητήματα πρέπει να «ξημεροβραδιάζεται» η πολιτική τάξη της χώρας. Αλλά ποια πολιτική τάξη ; Η λίστα Λαγκάρντ αν μη τι άλλο απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν παίζονται…Ήρθαν από το πουθενά, με μόνο προσόν τη εύνοια και τη φιλία του εκάστοτε «ηγεμόνα». Δεν ασχολήθηκαν ποτέ στη ζωή τους με το μεροκάματο, δεν ρισκάρισαν ποτέ να δημιουργήσουν. Είναι παιδιά του πολιτικού νεποτισμού και της παρεΐστικης συνύπαρξης στα καλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη και διασυνδέονται είτε άμεσα είτε έμμεσα, με την εγχώρια και διεθνή οικονομική και χρηματοπιστωτική ελίτ.
Το κράτος είμαι εγώ, έλεγε ο Λουδοβίκος ο 14ος. Σε τι διαφέρει η σημερινή πολιτική τάξη; Εγώ κυβερνώ, εγώ διοικώ και άρα μπορώ να κάνω ότι θέλω, πέρα από νόμους και από ηθική. Φυσικά αποφασίσω με την πλειοψηφία που διαθέτω, τις πολιτικές που νομίζω, ανεξάρτητα τι έχω υποσχεθεί στο κόσμο και στη κοινωνία για να γίνω…ο ηγεμόνας της!!! Αυτό δείχνει η σκανδαλώδης απάλειψη των συγγενών από τη λίστα Λαγκάρντ, του πρώην τσάρου της οικονομίας μας Παπακωνσταντίνου. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, το πώς διαχειρίζεται αυτό το «σάπιο» πολιτικό σύστημα, τα δημόσια πράγματα στη χώρα μας. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, ότι δεν χρειαζόμαστε μόνο μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, αλλά και στη πολιτική! Αυτό το βρώμικο κατεστημένο, με το ξεπερασμένο μοντέλο διοίκησης, πρέπει να ξηλωθεί! Εμένα το ερώτημά μου αντικρίζοντας όλη αυτή τη νοσηρή κατάσταση είναι, αν υπάρχει σήμερα η πολιτική δύναμη που θα σαρώσει όλες αυτές τις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις. Ένα κίνημα που θα εμπνεύσει το λαό για μπορέσει να δημιουργήσει και να παράγει. Με αξιόπιστες και αληθινές πολιτικές, που θα είναι ικανό και θα έχει τη βούληση να κάνει τομές στην κοινωνία και να συνδέσει την πολιτική με την ηθική, μακριά από συμφέροντα και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Που θα ξαναφέρει την ελπίδα και το χαμόγελο στο κόσμο…Υπάρχει αυτό το κίνημα;
