Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει, άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ’ την αρχή…Παραφράζω τους στίχους του γνωστού νεανικού τραγουδιού, θέλοντας με τον τρόπο αυτό, να επισημάνω το μέγεθος της απρονοησίας που μας κατατρέχει, ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα, με αφορμή τα νέα μέτρα των 11,6 δις € και…βάλε, που ετοιμάζονται από τη νέα κυβέρνηση.
Ξεφυλλίζοντας παλιές δημοσιεύσεις στο τοπικό τύπο, έπεσα σε ένα άρθρο μου με τίτλο «Ίδια συνταγή…για τους ίδιους: Είναι η λύση (;)» που έγραψα, πριν 2,5 χρόνια και συγκεκριμένα στις 11 Μαρτίου 2010, όταν πλέον, είχε ξεσπάσει η κρίση και παίρνονταν τα πρώτα μέτρα από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε λοιπόν, ταπεινά εξέφρασα την άποψή μου για τις πολιτικές που δρομολογούνταν την περίοδο εκείνη, επί λέξει:
«Η γνωστή συνταγή που ακολουθείται με τη συμπίεση των μικρομεσαίων εισοδημάτων είναι μια συνταγή εύκολη, και ως σύλληψη και ως εφαρμογή. Όμως η μέθοδος της αφαίμαξης των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων δεν έχει αποτελέσματα σε μια μικρού μεγέθους οικονομία, όπως η δική μας, αν δεν συνοδευθεί με πολιτικές αναπτυξιακού χαρακτήρα που μεσοπρόθεσμα δίνουν διέξοδο στο πρόβλημα (αύξηση της απασχόλησης, μείωση της ανεργίας, προσαρμογή των εισοδημάτων και της αγοραστικής δύναμης κλπ). Οι γνωστοί πελάτες και τα συνήθη υποζύγια (εργαζόμενοι) του φορολογικού συστήματος δεν έχουν απεριόριστες δυνατότητες. Αν δεν κτυπηθεί το διαρθρωτικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής και δεν εφαρμοσθεί η προοδευτική φορολόγηση, θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και θα δοκιμαστεί, για τελευταία ίσως φορά, η κοινωνική συνοχή της χώρας.
Από μόνα τους τα μέτρα περιορισμού των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων αποτελούν μια μονεταριστική αντίληψη για την οικονομία, που δε δίνει προοπτική στο τόπο. Και αυτό, γιατί δεν υπάρχει δηλαδή πλατιά παραγωγική βάση που να δημιουργεί μεγάλο πλούτο και μάλιστα τέτοιας ποιότητας, που να μπορεί να ανταπεξέλθει στο «άγριο» ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης των αγορών. Τα λίγα δηλαδή προϊόντα που παράγει η χώρα μας δεν μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά το ανταγωνιστικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εσωτερικής αγοράς. Πολλά ξένα καταναλωτικά προϊόντα, και ιδίως γερμανικά, έχουν κατακλύσει της αγορές μας…» και το άρθρο κατέληγε στην άποψη:
«Απαιτείται μια νέα στροφή του μοντέλου ανάπτυξης, με την προώθηση της διοικητικής μεταρρύθμισης και των μεγάλων αλλαγών σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής, χωρίς συμβιβασμούς και ιδιοτελείς σκοπούς. Πρέπει να απελευθερωθούν οι νεωτερικές παραγωγικές και υγιείς οικονομικές δυνάμεις της χώρας, οι οποίες χωρίς εμπόδια και γραφειοκρατικές «τρικλοποδιές», να δημιουργήσουν νέα οικονομικά γεγονότα, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί η ενεργητικότητα των νέων, να αυξηθεί η απασχόληση και να παραχθεί νέος πλούτος στη χώρα μας»
Με αυτή την άποψη ταυτίζεται ο πολύς κόσμος και δεν είναι κάτι καινούργιο, που το ακούει κανείς για πρώτη φορά. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι σ’ αυτή τη χώρα εφαρμόζονται τα…αυτονόητα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, που φτάσαμε στο «μη παρέκει».
Από τότε, που έγραψα αυτό το άρθρο μέχρι σήμερα, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, αφού ούτε τη φοροδιαφυγή στοιχειωδώς περιορίσαμε και ούτε το νέο παραγωγικό μοντέλο, που θα δημιουργήσει νέο πλούτο στη χώρα, αρχίσαμε να το σχεδιάζουμε και ούτε καν το συζητάμε.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας δυστυχώς είναι κολλημένο στους στίχους του δημοφιλούς τραγουδιού «Ανόητες αγάπες» των Πυξ-Λάξ «Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει, άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ’ την αρχή….λόγια, λόγια, λόγια…λόγια ψεύτικα».
