Κάθε χρόνο, αυτήν την πολύ σημαντική περίοδο που τα παιδιά αγωνίζονται για μία θέση στα Ανώτερα και Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, γίνονται φορείς ενός τεταμένου άγχους και στρες, το οποίο επιδεινώνετε πολλές φορές από την συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά όταν αποτυγχάνουν, με αποτελέσματα φοβερά για την ψυχολογία και την κατάσταση των νέων παιδιών, που πολλές φορές όπως έχουμε ακούσει, τα οδηγούν και στην αυτοκτονία. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουν οι γονείς και τα παιδιά τα ίδια, είναι ότι ένας άνθρωπος είναι αδύνατον να θυμάται και να αποτυπώνει σε οποιαδήποτε στιγμή του ζητηθεί, όλο το βιβλίο, αφού η γνώση στον ανθρώπινο νου δεν είναι στην επιφάνεια πάντοτε, αλλά αποθηκεύεται στην μνήμη μας. Έτσι ένα επιμελές διάβασμα απομνημονεύει την ύλη, αρκεί η ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου να είναι τέτοια ώστε να μπορεί εύκολα να ανακτά τις πληροφορίες που θέλει για τα επικείμενα θέματα.
Το νόημα όλης αυτής της δοκιμασίας για τους μαθητές και για τους γονείς εάν θα επιτύχει ή όχι το παιδί μου και που θα επιτύχει, εξαρτάται από το Θεό, γιατί δεν ξέρουμε πραγματικά ποιο είναι το συμφέρον για την ψυχή του και για την περαιτέρω πορεία του και για αυτό οφείλουμε όλη να προσευχόμαστε, αφού ο Θεός γνωρίζει την πορεία της ζωής μου. Πως όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας; Κατ’ αρχήν πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι η επιτυχία ή η αποτυχία τους στις εξετάσεις εξαρτάται από το Θεό ο οποίος αγαπά τα παιδιά πολύ περισσότερο από εμάς. Έτσι τους εξηγούμε ότι εάν δεν περάσουν δεν σημαίνει ότι είναι «τούβλα», αλλά ίσως να θέλει ο Καλός Θεός να τα προφυλάξει από καταστάσεις που μόνον ο Θεός γνωρίζει. Επίσης πρέπει να τους επισημάνουμε ότι θα είμαστε δίπλα τους ακόμα και εάν χρειαστεί να ξαναδώσουν εξετάσεις. Αυτήν την περίοδο όλοι οι Ιερείς και οι Επίσκοποι τελούμε Παρακλήσεις κάθε απόγευμα, για επιτυχία και φωτισμό των υποψηφίων. Πρέπει όμως και οι γονείς να συμμετέχουν σε αυτές, διότι έτσι δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Μάλιστα κατά καιρούς ξεφεύγουν από το διάβασμα και οι νέοι, οι οποίοι έρχονται κι’ αυτοί να παρακαλέσουν τον Πατέρα τους. Μόνο που η προσευχή να μην είναι θέλω να περάσω εκεί, διότι τον εγωισμό του ανθρώπου ο Θεός δεν τον επιβραβεύει, αλλά να τον παρακαλούμε ότι είναι συμφέρον για την πορεία μου ως άνθρωπος και ότι είναι ευλογημένο για την ψυχή μου. Αυτή η επικοινωνία με τον Θεό είναι πάρα πολύ καλή για την ψυχολογία του υποψηφίου, διότι όπως είπαμε την ψυχή την έδωσε ο Θεός και μόνον σε εκείνον αναπαύεται. Ακόμα και τα παιδιά τα οποία δεν προλαβαίνουν να έλθουν στις παρακλήσεις, πρέπει έστω για δεκαπέντε λεπτά, να κλείνουν τα βιβλία, να ηρεμούν και να προσεύχονται στο Θεό. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος ηρεμεί διότι προσφέρεται στον Θεό, και έτσι αντιλαμβάνεται μετά καλύτερα το μάθημα το οποίο δεν κατανοούσε πριν. Επίσης η Θεία Κοινωνία είναι και αυτή ένας σοβαρός παράγοντας ώστε το παιδί να έχει αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία, γαλήνη, διότι ο Χριστός μέσα μας δημιουργεί μία ξεχωριστή ψυχολογική κατάσταση ώστε ο άνθρωπος να αναπαύεται. Μάλιστα θα πρέπει οι γονείς να νηστέψουν εκείνοι για τα παιδιά τους, πάντοτε όμως σε συνεννόηση με τον πνευματικό, αφού τα ίδια δεν είναι σε θέση να νηστέψουν, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί η κατ’ οίκον Εκκλησία της προσφοράς του ενός προς τον άλλον. Για τα παιδιά δε εκείνα που θα επιτύχουν στις εξετάσεις, καλόν είναι να μην επαίρονται και μάλιστα οικογενειακώς, διότι όπως είπαμε τον εγωισμό ο Θεός δεν τον ευλογεί, αλλά να θεωρούν την επιτυχία τους δώρο του Θεού και Εκείνον να Δοξάσουν και να παρακαλούν πάντοτε να τους φωτίζει ώστε να σωστοί και χρήσιμοι για την κοινωνία επιστήμονες, σεβόμενοι πάντοτε την προσωπικότητα του άλλου, ακόμα και την διαφορετικότητα αυτού, διότι όλοι είμαστε εικόνες του Θεού και γινόμαστε Χριστιανοί μόνο όταν εκφράζουμε και ομοιάζουμε τον Χριστό από Τον οποίον πήραμε το Όνομα.
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου
