Η μουσικοθεατρική παράσταση για τη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι που ανέβασε το Δημοτικό Σχολείο Καρδιτσομαγούλας στην Καρδίτσα, ξεπέρασε όλες μου τις προβλέψεις για την επιτυχία της εκδήλωσης. Είχα πάρει μια γεύση πριν ένα περίπου μήνα, όταν προσκεκλημένος από τη δασκάλα κ. Αγγελική Γκαραγκάνη για ένα ημερήσιο μάθημα ζωγραφικής στα παιδιά, παρακολούθησα και ένα μικρό αφιέρωμα που μου έκανε η χορωδία του Σχολείου με επικεφαλής την κ. Μαρία Τσιγάρα, δασκάλα πιάνου και επιμελήτρια της μουσικοθεατρικής εκδήλωσης. Είχα πολλά εφόδια για να αξιολογήσω το περιεχόμενο αυτής της εκδήλωσης και ομολογώ ότι για να είμαι αντικειμενικός, προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από τη συναισθηματική φόρτιση, καθώς ανήκω στη γενιά των μαθητών δημοτικού και γυμνασίου, όπου στο τέλος της σχολικής μας χρονιάς συμμετείχαμε στις καθιερωμένες γυμναστικές επιδείξεις συνοδευμένες από ποιήματα και μικρά σκετς. Αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι απέβαλα σε απόλυτο βαθμό τις βιωματικές μου καταστάσεις. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος. Οι δικές μας γιορτές, ήταν προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της ιδεολογικής προπαγάνδας που ξεκινούσε από πολύ παλιά, από τη δικτατορία του Μεταξά, και αναπαράγονταν καθ΄ όλη τη διάρκεια του μετεμφυλιακού κράτους, μέχρι και την επάνοδο της δημοκρατίας το 1974. Οι ιστορικά ξεπερασμένες επιδείξεις αυτής της μορφής, ήταν καταδικασμένες να καταλήγουν σε κακογουστιά, καθώς εξυμνούσαν πάντοτε το αρχαιοελληνικό σώμα πλην του νου. Και μόνο από αυτή την άποψη, όσο και αν ο καθένας μας νοσταλγεί την παιδική του ηλικία, δεν παύουν εκείνες οι γιορτές να αποτελούν ένα αντιπαιδαγωγικό πρότυπο. Γιατί, στο ερώτημα, με ποιες γιορταστικές εκδηλώσεις θα πρέπει να κλείνει η σχολική χρονιά, οι συντελεστές του Δημοτικού Σχολείου Καρδιτσομαγούλας, υπό τη διεύθυνση της κ. Γεωργίας Παλαπέλα, δάσκαλοι-μουσικοί και προπάντων οι μικροί μαθητές, μας έδωσαν μια ολοκληρωμένη πρόταση. Τι περιλάμβανε η πρόταση; Οπτικοαουστικό υλικό από τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μάνου Χατζηδάκη. Τα τραγούδια του, «Χάρτινο το φεγγαράκι», «Τα παιδιά του Πειραιά» και πολλά άλλα, υπό την αφήγηση της Αγγελικής Γκαραγκάνη και με την άψογη ερμηνεία της παιδικής χορωδίας, συνοδεία των μουσικών Μαρίας Τσιγάρα στο πιάνο, Άννας Τριανταφύλλου στο κοντραμπάσο και Νίκου Ευθυμιάδη στο βιολί, μας έκανε όλους εμάς που παρακολουθούσαμε στον προαύλιο χώρο να σιγοτραγουδάμε, αλλά και να απολαμβάνουμε τις χαριτωμένες παιδικές φιγούρες που υποδύονταν τους ρόλους της ιστορίας κάθε τραγουδιού. Θα αποτελούσε από την άλλη κοινοτοπία μια απλή μουσική παράσταση στην οποία οι μικροί μαθητές θα ήταν μόνο κομπάρσοι και περιφερόμενα σώματα πάνω στη σκηνή. Δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι μαθητές είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλοτε ως ηθοποιοί, άλλοτε ως χορωδοί, και άλλοτε ως χορευτές. Και ως χορευτές δεν υστερούνταν ικανοτήτων αν λάβει κανείς ότι έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό και σε μερικές μάλιστα στιγμές με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα!
Αυτό όμως που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους μας, ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση από το έργο του Μάνου Χατζηδάκη «Όρνιθες». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Οι μικροί μαθητές ντυμένοι ως πουλιά –πραγματικά άψογα τα πολύχρωμα κουστουμάκια τους- κοντραρίστηκαν ως τσαλαπετεινοί και καρακάξες με τους ανθρώπους, παρουσιάζοντας ένα διάλογο από την ομώνυμη κωμωδία του μεγάλου κωμικού της αρχαιότητας Αριστοφάνη.
Από όλα τα παραπάνω που σας εξέθεσα τίθενται μερικά ερωτήματα: Πως πρέπει να γιορτάζεται το τέλος της σχολικής χρονιάς; Στην τέχνη δεν υπάρχουν πρότυπα και κλισέ που υποχρεωτικά πρέπει να κινείται κανείς μέσα σ΄ αυτά. Σε ότι αφορά το Σχολείο, προέχει η αγάπη για τα παιδιά και αυτό ίσως να αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση και ταυτοχρόνως απαίτηση. Από εκεί και πέρα η συλλογική προσπάθεια, η συμμετοχική δράση, και προ πάντων η εξελισσόμενη φαντασία και πρωτοτυπία, αποτελούν για μένα τα βασικά συστατικά για μια πετυχημένη εκδήλωση. Και σ΄ αυτό τον τομέα, μαθητές και δάσκαλοι στο Δημοτικό Σχολείο Καρδιτσομαγούλας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
