Δε λένε κουβέντα. Ο ήχος της σιωπής τους είναι εκκωφαντικός. Όπως αποδείχτηκε και στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Καρδίτσας την Τρίτη 26/5 με την παρουσία του προέδρου της ΟΛΜΕ, η συνδικαλιστική ηγεσία επιδεικνύει εξαιρετική βουβαμάρα για το άλλο μισό της αντιδραστικής ντροπολογίας Κεραμέως. Τη μονιμοποίηση και νομιμοποίηση της εξ’ αποστάσεως ψευτοεκπαίδευσης. Τη θεσμοθέτησή της για ΚΑΘΕ περίπτωση που το σχολείο είναι κλειστό (λόγω έλλειψης καθηγητών, λόγω απεργίας, λόγω μαθητικής κατάληψης, αποχής κ.λπ.).
Η ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, αλλά το παγόβουνο υπάρχει και απειλεί να βυθίσει, να γκρεμίσει ένα σύνολο δικαιωμάτων στις σπουδές, στην εργασία, στις ελευθερίες. Μαζί με την επιχείρηση εισβολής στη σχολική τάξη, δίπλα στη ζωντανή αναμετάδοση, εξυφαίνεται ένα μεγαλο και αντιδραστικο σχέδιο κατασκευής και επιβολής ενός “άυλου” σχολείου.
Μιας “εκπαίδευσης” χωρίς σχολεία, χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς ανάγκη κτιριακών υποδομών, χωρίς όριο αριθμού μαθητών στην τάξη. Με νομιμοποιημένη την αδιοριστία. Χωρίς εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες. Με νέα ταξικά φράγματα-χάσματα στο δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές. Στοχεύοντας στον απόλυτο έλεγχο και την υποταγή εκπαιδευτικών και μαθητών.
Οι προτάσεις της Ε.Ε., του ΟΟΣΑ με την εργαλειοθήκη του, το πόρισμα Λιάκου για την β/θμια εκπαίδευση, οι διαχρονικοί στόχοι του συστήματος και των εναλλασσόμενων υπουργών παιδείας υλοποιούνται σήμερα. Η καραντίνα ως ευκαιρία και η συνδικαλιστική ηγεσία ως χορηγός και συνοδοιπόρος αυτού του αντιδραστικού επιτεύγματος.
Η τρόικα των καθεστωτικών -νυν και πρώην κυβερνητικών- συνδικαλιστών (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ- ΠΕΚ/ΔΗΣΥ) βρήκε και τέταρτο, το ΠΑΜΕ. Η γραμμή όλων τους “Δίπλα στους μαθητές μας με όλα τα μέσα” (ακόμα και μέσω των πλατφορμών αξιολόγησης και παρακολούθησης του υπουργείου!), αποτέλεσε το συμπλήρωμα των κυβερνητικών εκβιασμών ώστε να συρθούν οι εκπαιδευτικοί στην τηλεκπαίδευση, ανοίγοντας το δρόμο για την αξιοποίησή της από την Κεραμέως –“ήταν δίκαιο έγινε πράξη”– με τη γνωστή ντροπολογία.
Αυτό το “κουαρτέτο” έχει βάλει πλάτη και συνεχίζει να βάζει με την αφωνία του και την απραξία του, σχετικά με την εξ αποστάσεως ψευτοεκπαίδευση. Τα κυβερνητικά σχέδια έχουν την συνυπογραφή τους. Είναι συνένοχοι στο έγκλημα:
- Ποιοι μαζικοί διορισμοί και μονιμοποίηση των αναπληρωτών, όταν υπάρχουν τα tablet, τα μικρόφωνα, οι κάμερες και τα webex, για τα νησιά, τα βουνά και τα ολιγομελή τμήματα.
- Κανείς αξιολογητής στην τάξη. Αστεία πράγματα. Εδώ έχουν καταγραφεί χιλιάδες βίντεο της σύγχρονης εκπαίδευσης και είναι φάτσα φόρα αλλά τόσα μαθήματα στην ασύγχρονη. Η αποδοχή του τηλε-επιθεωρητισμού ανοίγει τον δρόμο για τον ασφυκτικό έλεγχο των εκπαιδευτικών, την επιβολή της αξιολόγησης.
- Ποια αύξηση του διδακτικού και εργασιακού ωραρίου. Όλο το 24ωρο, Σαββατοκύριακα, Πάσχα, Πρωτομαγιά, σε άδεια… Η τηλ-εργασία σημαίνει διάλυση κάθε ωραρίου, πλήρη εντατικοποίηση της δουλειάς.
- Απεργία. Μαθητική αποχή, κατάληψη; Στο νομικό οπλοστάσιο της καταστολής τους, προστίθεται ακόμα ένα όπλο στα χέρια του συστήματος. Η παράκαμψή τους εξ’ αποστάσεως. Και δεν κινδυνολογούμε, έχουν συμβεί.
- Η μετατροπής της ζωντανής εκπαιδευτικής διαδικασίας σε παροχή υπηρεσίας. Από καθολικό δικαίωμα σε ατομική υπόθεση.
Κάτω από αυτές τις επιδιώξεις, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕξαπάτησης επανέρχονται για να νομιμοποιήσουν την μόνιμη θεσμοθέτηση της εξ αποστάσεως. Δημοσιογράφοι ρωτούν τι μέτρα θα παρθούν ενάντια σε όσους εκπαιδευτικούς “έμειναν πίσω” και άλλοι “κριτικάρουν” την κυβέρνηση που δεν έκανε το webex υποχρεωτικό!
Όχι στην “εκπαίδευση” χωρίς σχολεία – Όχι σε δουλειά, σπουδές, χωρίς δικαιώματα.
Οι Αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων μ’ αυτή τη κατεύθυνση προσπαθούν και επιμένουν να σπάσουν το τείχος της σιωπής. Να αναδείξουν τα μεγάλα και αντιδραστικά κυβερνητικά σχέδια. Να τα κάνουν ορατά στους συναδέλφους, την ίδια στιγμή που το συνδικαλιστικό κουαρτέτο θέλει να τα καταστήσει αόρατα.
Να αναγνωρίσουμε σωστά την πραγματικότητα για να καταφέρουμε να την αλλάξουμε, να την ανατρέψουμε. Κόντρα στη δύναμη της συνήθειας και τους αρνητικούς συσχετισμούς. Κατανοώντας ότι είμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις που η ντροπολογία και το νομοσχέδιο-ταξικό σφαγείο, συνθέτουν όχι απλά μια επιδείνωση των όρων σπουδών και δουλειάς, αλλά τη δημιουργία ενός αλλου τοπίου, όπου αυτά τα δικαιώματα -στις σπουδές και τη δουλειά- επιδιώκεται να συντριβούν από το σύστημα και την κυβέρνησή του, με την ανοχή της αντιπολίτευσης και τη βοήθεια των συνδικαλιστικών παραρτημάτων τους.
Είναι ξεκάθαρο ότι απέναντι σ’ αυτό το μεγαλο – αντιδραστικο ξερίζωμα δικαιωμάτων, στη μαυρίλα που έρχεται να σκεπάσει τα σχολεία μας, αντιστοιχεί ένας μεγαλος αγωνας. Ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που προτείνεται από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Δηλαδή να μη δοθεί η μάχη. Συνάντηση και διάλογος με την υπουργό, τον πρωθυπουργό(πρόταση του ΠΑΜΕ!!!), απεύθυνση στην ΑΠΔΠΧ, προσφυγή στα δικαστήρια, στην …Ευρώπη. Δεν περιγράφουμε άλλο! Τους ταράξαμε στη νομιμότητα. Βέβαια δε λείπει απ’ όλη αυτή τη διαχείριση της ήττας και του συμβιβασμού, η διαφυγή μέσω των Συλλόγων Διδασκόντων και των πρακτικών μη υλοποίησης μόνο της ζωντανής αναμετάδοσης.
Απ’ τη μεριά μας να ξαναεπισημάνουμε τα εξής: Ο χώρος που εκφράζονται οι εργαζόμενοι είναι οι γενικές συνελεύσεις των σωματείων. Αυτές που η ΟΛΜΕ τις καθυστέρησε όσο μπορούσε και η ΔΟΕ αρνείται να προκηρύξει. Οι σύλλογοι διδασκόντων αποτελούν διοικητική δομή, όπου μπορεί το κράτος με μια σειρά μεθοδεύσεις και απειλές (τόσο κεντρικά όσο και μέσω των διευθυντών σχολείων) να υφαρπάξει επιθυμητές αποφάσεις καθώς βρίσκεται στην “έδρα” του. Η κυβέρνηση δε θα κάνει πίσω ακόμα και αν oι σύλλογοι διδασκόντων αποφασίσουν ότι δεν υλοποιούν το “live streaming”. Η Κεραμέως σ’ αυτή τη φάση με το γνωστό “δύναται” ψάχνει πρόθυμους ή τρομοκρατημένους από τις απειλές διευθυντών, συντονιστών κλπ. Και πρέπει είναι σαφές ότι σε επόμενη φάση θα παρακάμψει το “προαιρετικό” εφαρμόζοντας την πρακτική του “εντέλλεσθε”. Το ολοι για ολους μόνο στα σωματεία μπορεί να βρει υπόσταση και όχι στην απομόνωση στη σχολική μονάδα.
Όσο για την “απεργια-αποχη” που κρατά από την κόντρα ενάντια στην αξιολόγηση. Από τη μεριά μας πάντα τονίζαμε ότι οι κινήσεις αυτές έχουν αξία ώστε να κερδίσει το κίνημα χρόνο, για να προσπαθήσει να συγκροτήσει καλύτερα τις αντιστάσεις του, την πάλη για την ανατροπή της ντροπολογίας και την απόσυρση του νομοσχεδίου. Οχι για να την υποκαταστησει. “Καλή και άγια” η ανυπακοή, αλλά έχει στενά και προσωρινά όρια. Τέλος δεν θέλουμε να συμβάλουμε στο να χάνουν οι έννοιες το νόημα τους. Άλλο η η αποχή, άλλο η απεργία. Απέχουμε και αν επιβληθεί “εντέλλεσθε” το σωματείο κηρύσσει στάση εργασίας.
Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε ότι η συζήτηση που πρέπει να γίνει είναι όχι ο καλλωπισμός της κυβερνητικής πολιτικής αλλά πώς θα συγκροτηθούν οι αγώνες του κινήματος για τη συνολική ανατροπή της ντροπολογίας και την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Αυτό το καθήκον δεν θέλουν και δεν μπορούν να το αναλάβουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Απαιτείται να το αναλάβουν οι εκπαιδευτικοί μαζικοποιώντας τις Γενικές Συνελεύσεις, συγκροτώντας Επιτροπές Αγώνα σε κάθε σωματείο. Συντονίζοντας τον αγώνα μας με γονείς, μαθητές φοιτητές, όλο το λαό. Οργανώνοντας συλλαλητήριο στην Καρδίτσα.
Προετοιμάζοντας ένα μεγάλο απεργιακό αγώνα. Πρώτο βήμα άμεσα -χθες, με απεργιακή κινητοποίηση να κλείσουν τα σχολεία και να γεμίσουν οι δρόμοι. Αποφασίζοντας τα επόμενα βήματα σε νέο κύκλο Γενικών Συνελεύσεων.
Ακούγεται δύσκολο… Είναι δύσκολο. Αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος.
Γιατί όλα είναι συσχετισμός δύναμης.
