Για μια ακόμα χρονιά η κυβέρνηση «ορκίζεται» για μόνιμους διορισμούς… του χρόνου. Το έργο το έχουμε δει τόσες πολλές φορές που θα ήταν απλώς ένα ανέκδοτο, αν δεν είχε θύματα τους συμβασιούχους στην εκπαίδευση – αναπληρωτές και την αγωνία τους να μπει ένα φρένο στην ετήσια αγωνία τους.
Η πολιτική της αδιοριστίας και της διάλυσης – ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων αποτελεί κεντρική επιλογή του συστήματος και των κυβερνήσεών του, γιατί στόχος του είναι να απομακρύνει και τελικά να συντρίψει οποιοδήποτε όνειρο για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Με την έννοια αυτή ακόμα και αν (και όσοι και όποτε) διορισμοί γίνουν, θα παραπέμψουν σε μια νέα εργασιακή πραγματικότητα που καμία σχέση δεν θα έχει με την αντίστοιχη πριν μερικά χρόνια. Με την έννοια αυτή, ο αγώνας για την κατάκτηση αυτού του βασικού δικαιώματος στη ζωή είναι ένας σπουδαίος αγώνας που απαιτεί συνέχεια, κλιμάκωση και αποφασιστικότητα σύγκρουσης με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δοθεί με χάπενινγκ στο υπουργείο παιδείας, όπου συνδικαλιστές διαγκωνίζονται για το ποιοι θα αποτελούν την επιτροπή που «θα εξηγήσει αποτελεσματικά στον υπουργό τα αιτήματά μας», προκειμένου να συντηρούν αυτοί τους διαύλους επικοινωνίας τους με τα κέντρα εξουσίας του συστήματος και να παριστάνουν τους σωτήρες του κινήματος.
- Αρχισαν ξανά και οι γνωστές συζητήσεις για τα «κριτήρια διορισμών» που πιο πραγματικά θα λέγονταν «κριτήρια απολύσεων». Στόχος της συζήτησης αυτής είναι να σπάσει στη γέννησή του οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια διεκδίκησης μόνιμης δουλειάς, ποντάροντας στο αλληλοφάγωμα ομάδων και ειδικοτήτων πάνω στην απάνθρωπη λογική «ο θάνατός σου – η ζωή μου». Μάλιστα, το υπουργείο ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τη συνενοχή του κλάδου, ώστε «προειδοποιεί» ότι θα ανακοινώσει την δική του πρόταση «διορισμών» αν οι ομοσπονδίες δεν καταθέσουν τις δικές τους.
- Αρχισε ξανά (από συνδικαλιστές κιόλας) οι αριθμητικοί προσδιορισμοί («να διοριστούν 8.000, να διοριστούν 10.000, να διοριστούν 15.000») των «απαραίτητων διορισμών που χρειάζονται για να λειτουργήσουν τα σχολεία», παίζοντας στο γήπεδο της κυβέρνησης, η οποία με δυο-τρεις ρυθμίσεις (αύξηση ωραρίου, σύμπτυξη τμημάτων κλπ.) μπορεί ελέυθερα να παίξει με αυτό το νούμερο.
- Αρχισαν και οι γνωστές συνταγές «ανακούφισης» για «εκπτώσεις στα εισιτήρια», για «επιδόματα ενοικίου», υπονοώντας ουσιαστικά ότι ο αγώνας για μόνιμους διορισμούς δεν πρόκειται να γίνει και τελικά υπονομεύοντας μια τέτοια προοπτική. Και γιατί άραγε «ανακούφιση» και όχι «διορισμοί και αυξήσεις στους μισθούς»;
Όμως…Δεν είμαστε σκλάβοι για να μας καταπατάνε κάθε ψήγμα εργασιακής κατάκτησης!
Δεν είμαστε κανίβαλοι για να μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος θα απολυθεί!
Δεν είμαστε άρρωστοι να χρειαζόμαστε ανακούφιση!
Μόνος δρόμος η συγκρότηση ενός πραγματικού και όχι εικονικού αγώνα, η συστράτευση μόνιμων και αναπληρωτών, η αναγνώριση των φανερών εχθρών και των ψεύτικων φίλων, η απόρριψη του «ρεαλισμού» της ήττας που υπηρετούν οι συμβιβασμένες ηγεσίες, ενός αγώνα που θα έχει διάρκεια και κλιμάκωση, ενός αγώνα που θα ξέρει πως θα πρέπει να συγκρουστεί με το σύστημα και την κυβέρνησή του (αυτήν, την προηγούμενη, την επόμενη), πως θα πρέπει ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ.
